Ένα κορίτσι ταξιδεύει με το τρένο

Πάντα στην ίδια διαδρομή

Αν και το μυαλό είναι πεσμένο

Εκείνο ψάχνει πάντα αφορμή

Να φύγει μακριά, να ταξιδέψει

Να βγάλει γλώσσα στην ζωή

Να δει και κάτι άλλο, κάτι ξένο

Κάτι που μόνο της έχουν διηγηθεί

Κοιτάζει γύρω μα δεν βλέπει

Ότι είναι κι άλλοι σαν κι αυτή

Νομίζει πως στον κόσμο είναι μόνη

Βιολί που ακόμα δεν έχει αγγιχτεί

Δεν ξέρει αν έχει ζήσει

Κι αν έχει αγαπηθεί

Αν έχει πάρει, αν έχει δώσει

Και τί μετράει πιο πολύ

Είναι όμως κάτι που πονάει

Δίψα το λέει, για ζωή

Το μόνο που έχει πια να περιμένει

Είναι ένα σπίρτο...

                  ...κι ας καεί

Υ.Γ Δεν θα το ξανακάνω...το υπόσχομαι...