Τετάρτη βράδυ, στο χάιγουέι για Λευκωσία.

Είχα συνοδέψει τον πατέρα μου από πολύ πρωί στη Λεμεσό για δουλειές, με άφησε στης γιαγιάς κατά το μεσημέρι, συνέχισε για το εργοτάξιο, και στις 7μιση το βράδυ, μετά από ένα σύντομο δείπνο που μοιραστήκαμε σε ένα εστιατόριο στην αγαπημένη μας παραλιακή της Λεμεσού, βρισκόμασταν στο αυτοκίνητο.

Με τον πατέρα μου έχουμε την ωραιότερη σχέση. Μου άνοιξε τα μάτια στις ομορφιές της γνώσης και της σκέψης, στα μυστικά των βιβλίων, την απλότητα της πολιτικής, την αξία της ανθρωπιάς και της καθαρής ψυχής. Δεν υπάρχουνε λόγια ή εικόνες για την αγάπη πατέρας-κόρης και μόνο όσοι είναι ή το ένα ή το άλλο, μπορούνε να την κατανοήσουνε και να τη βιώνουνε.  Παπόθρεφτη από κούνια, το παραδέχομαι! :)))))))))))))))))))

Στο αυτοκίνητο, έβαλε το δώρο που του έφερα, δηλαδή το διπλό δίσκο της Χαρούλας Αλεξίου, από το Αφιέρωμα για τον Μάνο Λοϊζο, στο Ηρώδειο. Αγαπάνε οι γονείς μου τα τραγούδια του Λοϊζου, όπως και οι περισσότεροι της γενιάς τους, άλλωστε. Πολλά όμως, δεν ήξερε ότι ήτανε δικά του, αφού γνώριζε μόνο τον τραγουδιστή. «Μα τζαι τούτο δικό του;!!!!» Η συχνή ερώτηση της βραδιάς που και φυσικά δεν περίμενε απάντηση. Σχεδόν 40 τραγούδια, όλα αγαπημένα και χιλιοτραγουδημένα. Οι περισσότεροι στίχοι του Λ. Παπαδόπουλο και του Πυθαγόρα.

Η συζήτηση αυτή τη φορά, στράφηκε περισσότερο προς τα μικρά του χρόνια, στα διάφορα χωριά που έζησαν λόγω της δουλειάς του παππού, στη σχέση τους που διατήρησε την αγάπη και την αλληλοεκτίμηση μέχρι τέλους. Μερικά επεισόδια της παιδικής του ηλικίας, προστέθηκαν στη συλλογή που κρατάω στο μυαλό μου. Ότι ήτανε ιδιαίτερα ζωηρός το ξέρω, από κάθε φορά που η γιαγιά μου θυμίζει ότι είμαι γνήσια κόρη του και από τα 10 της εγγόνια ήμουν η πιο αεικίνητη. Διηγείται συχνά για τις πόσες αμέτρητες φορές με άφησε για ένα λεπτό στον κήπο για να με βρει το επόμενο στη στέγη να παίζω με τις γάτες, ή πάνω στα δέντρα και τις κούνιες που είχε στήσει στον κήπο ο παππούς. Φυσικά καμία σύγκριση με τις ιστορίες εξαφανίσεως του πατέρα μου, που ενώ οι φασαρίες με τους Τούρκους βρίσκονταν στο ζενίθ, αυτός φρόντιζε να ηγείται εξερευνήσεων στα βουνά, κάτι χιλιόμετρα έξω από το χωριό. Η μετάθεση στη Λευκωσία και η μόνιμη επιστροφή της οικογένειάς τους εκεί, ήταν για τη γιαγιά μου, ευλογία. Τουλάχιστον μέχρι ο πατέρας μου να οργανώσει τα παιδιά της γειτονιάς σε ομάδα εξερευνήσεων και εφευρέσεων. Μάλλον τότε, τον γράψανε στους προσκόπους του 75ου και βρήκανε την ησυχία τους!

Χαμογελώ στην σκέψη του 75ου, γιατί στο ίδιο σύστημα, μεγαλώσαμε τα αδέρφια μου κι εγώ. Όμως αυτό είναι άλλη ιστορία!

Φυσικά η συζήτηση δεν έμεινε κολλημένη στα παιδικά. Με το «Ελα στην παρέα μας Φαντάρε» πάντα μελαγχολεί γιατί το συγκρίνει με το «Στρατιώτης». Θυμήθηκε τη θητεία του, που μόνο αξιοζήλευτη δεν ήτανε. Στην Ελλάδα δόκιμος στο Μ. Πεύκο, το χαμό του Πολυτεχνείου, την επιστροφή στην Κύπρο και σε χρόνο τοκ τα γεγονότα του `74, το θάνατο του διοικητή του και πολλών φίλων, τις αποφάσεις που έπρεπε να παίρνει και να πραγματοποιεί στη μέση της φωτιάς, τον πρώτο χρόνο στην Αγγλία και τις μάχες για την εκεί δωρεάν φοίτηση που πέτυχαν μαζί με φοιτητές από άλλες χώρες των παλιών αποικιών.

-          Δεν ήτανε η ψυχή μας για χλιαρές αμερικανιές και Μπιτλς.  Δεν ξέρεις πως είναι από τη μια μέρα στην άλλη να μετατρέπεσαι από δόκιμος στον πανικό της Κύπρου σε απένταρο φοιτητή στην Αγγλία. Παντού πρόσφυγες, παντού οι μνήμες του πολέμου. Το μόνο φάρμακο η ελληνική μουσική. Χρειαζόμασταν τον ηρωϊκό στίχο, το ζειμπέκικο, τον έντονο παλμό. Τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο! …Και μετά την Χαρούλα με τα τραγούδια του Μάνου του Κυπραίου. Αν και για να σου πω την αλήθεια, κανένας δεν ετραγουδούσε καλύτερα τα τραγούδια του από τον ίδιο τον Μάνο.

-          Παπά, εν τζαιν ακριβώς Κυπραίος…

-          Τι θέλεις να τον πω; Έλληνα της Αιγύπτου;  Ένα φτωχόπαιδο στην Αθήνα ήταν, με πλούσια ψυχή και όμορφο μυαλό. Δεν τον είδες πως εσυντόνιζε την ομάδα του, πως παρατούσε το ρόλο του συνθέτη, έπιανε μια κιθάρα και καθότανε να τραγουδήσει μαζί τους. Έτσι απλά. Όπως απλοί ήμασταν όλοι μας, τότε…

-          Μα σοβαρά;

-          Ναι… Φυσικά έπρεπε να γίνω 53 χρονών, για να μάθω ότι και κάποια άλλα τραγούδια  που μου άρεσκαν πάντα, εν δικά του… Πάντως χαίρομαι πολύ που ξέρεις τα τραγούδια μας. Είδες τι ωραία που ενώνει η μουσική τις γενιές;

-          Έτσι είναι παπά μου, έτσι… Το ωραίο ποτέ δεν χάνεται.

-          Ετσι είναι. ’τε, την επόμενη φορά που θα πάμε Λεμεσό, θα ακούσουμε τον Αλκίνοο με τον «Θεατρικό Χατζιδάκη». Η ενορχήστρωσή του είναι …

-          Παπάκη μου καλέ, πότε επρόλαβες να μάθεις τον Αλκίνοο;

-          Μπορεί να μεγαλώνουμε, αλλά εν τζαι είναι ανάγκη να γερνούμε κιόλας. :)))))))))))))))))) Πόσες φορές σου είπα να μην ξεχνάς ότι πολλοί που εσύ θεωρείς γέρους, μόνο στο σώμα έχουνε γεράσει;