Βολτάρω στο ίντερνετ γιατί δεν έχω τηλεόραση. Μου χάλασε. Πάλι. Για τρίτη φορά. Αν είχα τηλεόραση,δεν θα έγραφα. Θα καθόμουν (ή καλύτερα θα ξάπλωνα) και θα την κοίταζα. Θα την έβλεπα,whatever...

Δεν έχω λοιπόν τηλεόραση. Ωστόσο έχω πολλές κούτες. Και πολλή,μα πάρα πολλή ακαταστασία. Επίσης έχω ένα μικρό κίτρινο ραδιοφωνάκι για να ακούω μουσική, γιατί δεν έχω ούτε ηχοσύστημα. Όχι,αυτό δεν χάλασε. Απλά έχει μπει στην σειρά για τις εξαγωγές.

Πριν από λίγο άνοιξα ένα ντουλάπι και βρήκα ένα κουτί με ένα τριαντάφυλλο φτιαγμένο από κάτι...από πορσελάνη...ξέρω κι εγώ από τι. Είχε και μια αφιέρωση μέσα. Στο μοναδικό λουλούδι,στον μπαξέ της καρδιάς μου, έλεγε. Ήταν από τον πρώτο μου έρωτα. Έρωτας και μαλακίες. Με το συμπάθειο δηλαδή. Το ότι μου είχε βγάλει την πίστη με τα καμώματά του και τις παραξενιές του,δεν έπαιζε ρόλο. Το ότι είχε πάει στο σπίτι της - τότε - καλύτερής μου φίλης για να την απαυτώσει,ούτε αυτό είχε σημασία. Οι αφιερώσεις τον μαράνανε.... 

Μην το ψάχνεις. Τίποτα δεν έχεις. Στιγμές μόνο,με διαφορετική διάρκεια.

Θυμάμαι μια μέρα σε μια παραλία της Μήλου,εγώ κι εκείνος μέσα στον έρωτα και στην γλύκα,να κολυμπάμε γυμνοί. Θυμάμαι ένα βράδυ σε ένα ταβερνάκι στου Ψυρρή μ' εκείνον να με κοιτά στα μάτια και να μου δίνει μια χρυσή καρδιά με τα αρχικά μας επάνω.

Θυμάμαι ένα βράδυ προς ξημέρωμα,εγώ κι ένας πολύ καλός φίλος,έξω από ένα "βρώμικο", να κοντεύουν να μας βγουν τα άντερα από τα γέλια. Θυμάμαι εμένα και τις φίλες μου στις πρώτες μας διακοπές μόνες,να καθόμαστε ξημερώματα σε ένα μαγαζί,να τρώμε μερέντα και να γελάμε με το "τίποτα".

Φαντάζομαι όλες αυτές τις στιγμές σαν άσπρες, σχεδόν αραχνοϋφαντες πεταλούδες,που ακριβώς τότε  που τελειώνει η στιγμή,η στιγμή σου,να φεύγουν μακριά. Να πετάνε γι' αλλού.

Μόνο μην κάνεις το λάθος να τις περιμένεις πίσω. Δεν είναι δικές σου. Μάλλον,δεν είναι μόνο δικές σου. Το ξέρεις αυτό. Ποτέ δεν ήταν...

Υ.Γ Πώς καταφέρνω να συνδυάζω σε ένα κείμενο την βωμολοχία με τον ρομαντισμό,δεν το έχω καταλάβει...

Καληνύχτα ή καλημέρα...αναλόγως πώς θα το δει κανείς...

:)