Ένα ποτηράκι πήλινο, πρασινομπλέ..πετρόλ το λένε, μα διαφωνώ, μπλιαξ! Πώς μπορείς να χαρίζεις σε ένα τόσο υπέροχο χρώμα, το όνομα πετρόλ;Είναι σαν να δίνεις το όνομα «Αγορίτσα» σε κορίτσι πανέμορφο και ντελικάτο,με χείλη ροζ...

Είναι η νύχτα μωβ, από αυτές που θα ‘θελα να ήμουν αερικό...Μα είμαι θνητή... ευτυχώς για τα αερικά! Πού ν' αντέξουνε μια άτσαλη καταστροφή ανάμεσά τους;... In vino veritas…

Σε αυτό το ποτηράκι στο χρώμα του παγωνιού, έχω χύσει κρασί κόκκινο,λίγες γουλιές μόνο, αρκετές για να γητεύσουν αυτή την βραδιά χωρίς φεγγάρι... Αλήθεια, πού να κρύβεται; Πόσο άσχημα είναι τα νυχτερινά σύννεφα...

Το διαδύκτιο η μόνη μου επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο...Απλά επειδή... θέλω την ελευθερία μου, ησυχία, σιωπή...Ακόμα κι από τους ανθρώπους μου...

Έχει καιρό να μιλήσω με τον διδυμάκο μου, τον αγαπημένο μου φίλο. Δεν μου λείπει. Δεν του λείπω. Όμως όταν μιλάμε, όταν βρισκόμαστε ο χρόνος είναι πάντα εχθρός, λιγοστός. Δεν πειράζει, εξάλλου στην φιλία μας δεν  χρειαζόμαστε πλέον αποδείξεις. Μετράει πολλά χρόνια, αμέτρητες φιλοσοφίες, άπειρα γέλια, χίλιες και μία φάσεις «ουυυυυψ», πολλές στιγμές, σαν και την τελευταία.,του εφιαλτικού καλοκαιριού-απάτη που μας πέρασε. Τη μοναδική φορά που έκλαψα δημοσίως,(για έναν αγκαθωτό νάρκισσο)  ήτανε και η πρώτη φορά που είδα τον αδερφικό μου φίλο να δακρύζει...Βουβά δάκρυα στα μάγουλά του, σώπασαν τους λυγμούς  μου, που ακούγονταν περισσότερο από τη μουσική. Σε ένα μπαράκι,στην παλιά Λευκωσία... Το «ευχαριστώ» μου, πολύ φτωχό για μια τέτοια ένωση ψυχών.

Δώρα σπάνια τέτοιες στιγμές αγνές,όπου αντιλαμβανόμαστε όλοι, την ένταση μιας σχέσης με έναν ακόμα άνθρωπο.  Χαμογελάει και η καρδιά σου σιγοτραγουδά. Πονάει και βλέπει τον πόνο του στα μάτια σου.  Μέσα σε πλήθος, οι ματιές συναντώνται και μιλάνε. Ολοκλήρωση στην Αγάπη, στον έρωτα χημεία, στην φιλία πάλι,ονομάζεται συνάντηση, στη μουσική ταυτοφωνία ή συγχορδία; Ίσως και τα δύο!

Υπάρχουνε οι ενώσεις και με ανθρώπους, που δεν είδες στα μάτια ποτέ. Βαδίζετε σε δρόμους παράλληλους, μα η ζωή αποφάσισε ν’ ανοίγει ή να κλείνει ταυτόχρονα, τις ίδιες ή παρόμοιες πύλες. Όταν το αντιληφθείς, το θεωρείς τυχαίο. Αν συνεχιστεί, μπορεί και να σκεφτείς ότι είναι μαγικό. Ίσως πάλι, να είμαστε απλά κλειδιά μιας αρμονίας...Ποιός ξέρει;

Ο χρόνος...μόνο...

Fiat lux…