Ότι περίσσεψε απ' τα χειροκροτήματα,

την αλυσίδα μου έκαναν πιο βαριά.

Αυτήν, που κάποτε μ' αποπλάνησε

με την μεταλλική της λάμψη.

Κι όταν τα φώτα της σκηνής μοιάζαν

πιό όμορφα από κάθε ψέμα,

και κάθε ψέμα, πιό όμορφο από το προηγούμενο,

στο τεφτέρι της μοναξιάς, ξέχασα τα δανεικά.

Με κόκκινο μελάνι,

πιό κόκκινο από αυγή του Ιουλίου,

οι τόκοι έστησαν χορό

και με γύμνωσαν.

Δεν άργησε η αποκαθήλωση.

................................................

Στο σκοτάδι βρήκα την λύτρωση,

ή το επόμενο ψέμα.