Πρωί πέμπτης και από την απέναντι πολυκατοικία φτάνει στα αυτιά μου μια γλυκιά μελωδία πιάνου. Είναι κάποιος που παίζει, δυστυχώς, σπάνια πιάνο και γλυκαίνει με τη μουσική του τα αυτιά μου. Ακούγοντας τον μελαγχόλησα και νοστάλγησα για μια ακόμα φορά τον καιρό που έπαιζα και εγώ. Αυτά που ακολουθούν είναι σκέψεις που δημιουργήθηκαν με το σημερινό άκουσμα..

Το πιάνο είναι σαν τον έρωτα. Μια πραγματική ιεροτελεστία.

Τα δάχτυλα ακουμπάνε τα πλήκτρα, όπως τα σώματα ακουμπάνε το ένα πάνω στο άλλο..

Τα αγγίζουν, όπως τα χέρια του αγγίζουν το σώμα σου..

Ξεκινάνε να πατάνε τα πλήκτρα και η μουσική διαχέεται στο δωμάτιο και σου χαϊδεύει τα αυτιά. ¨Όπως τα λόγια του χαϊδεύουν τα αυτιά σου.

Καθώς παίζεις, ποικίλα συναισθήματα πλημμυρίζουν την ψυχή σου..

Ξεκινάς με pianissimo espressivo, όπως και εκείνος ξεκινά σιγά σιγά αγκαλιάζοντας ταυτόχρονα το κορμί σου.

 Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο σου και συνεχίζεις το ταξίδι..

 Crescento..και τα σώματα αρχίζουν να πάλλονται σιγά σιγά όλο και πιο δυνατά. Νομίζεις ότι θα φτάσεις στο forte, αλλά όχι..

 Και πάλι crescento..και εκεί που φτάνεις στο forte νιώθεις και την ηδονή να κορυφώνει.

Για λίγο ακολουθεί μια εναλλαγή από piano και sforzando και αισθάνεσαι τα μάτια σου να βουρκώνουν από τη στιγμή ευτυχίας που ζεις.

Και στο molto forte απλά δεν πατάς στην γη.. το ταξίδι, στο οποίο σε έχει παρασύρει εδώ και ώρα, φτάνει στο αποκορύφωμα του..