Είναι νωρίς ακόμη μες τον κόσμο αυτόν, μ'ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ'ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ'ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ'ακούς

Είμ'εγώ, μ'ακούς

Σ'αγαπώ, μ'ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ'ακούς

Πού μ'αφήνεις, πού πας και ποιός, μ'ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ'τους κατακλυσμούς

Άκου, άκου

Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει-ακούς;

Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει-ακούς;

Είμ'εγώ που φωνάζω κι είμ'εγώ που κλαίω, μ'ακούς

Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ, μ'ακούς.

Θα πενθώ πάντα-μ'ακούς;-για σένα....

Μόνος....

Στον Παράδεισο....

------------------------------------

Αποσπάσματο από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη.

Κάθε φορά που διαβάζω αυτό το ποίημα δακρύζω...όχι μόνο επειδή μου θυμίζει προσωπικές καταστάσεις αλλά και επειδή σκέφτομαι ότι έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας, απόλυτος, να αγκαλιάζει την φύση, να πονάει, να ματώνει.

Σκέφτομαι ότι ο πόνος είναι πιο εύκολος όταν τον μοιράζεσαι. Πονάω κι εγώ τώρα, κλαίω, ματώνω. Κι όμως το κάνω με προθυμία γιατί ξέρω ότι όταν επιτέλους αλλάξουν τα πράγματα θα χαρώ κι εγώ.

Κάπου είχα διαβάσει ότι όταν αγαπάς κάποιον τον αφήνεις να φύγει. Σίγουρα όχι όταν αγαπάς τον εαυτό σου.

Περίπλοκα πράγματα και δεν μπορώ να κάνω αναλύσεις...

Μου φαίνεται ότι γράφω αυτό το ποστ εδώ και ώρες...κι όμως δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγα λέπτα από τότε που άνοιξα τον υπολογιστή...

Βαριά διάθεση απόψε...που θα με βγάλει άραγε;