Είναι φορές που στη ζωή σου μπαίνουν άτομα τα οποία σε εκπλήσσουν με την προσωπικότητα τους και τον χαρακτήρα τους..

Είναι πρόθυμα να σε βοηθήσουν όταν τους το ζητήσεις, αλλά και ακόμα και να μην το κάνεις, είναι εκεί για να σε στηρίξουν, όπως μπορούν. Κάθονται απέναντι σου και σου αφιερώνουν μέρος από τον πολύτιμο χρόνο τους μόνο και μόνο για να σε ακούσουν. Δεν περιμένουν να τους ευχαριστήσεις, ούτε να τους ανταποδώσεις αυτά που σου προσφέρουν εκείνοι. Οτι κάνουν το κάνουν γιατί έτσι νιώθουν..  

Πόσοι τέτοιοι άνθρωποι να υπάρχουν άραγε εκεί έξω? Εχουν περάσει τόσοι άνθρωποι απο τη ζωή μου και ήταν πραγματικά ελάχιστοι αυτοί που δεν κοίταζαν μόνο τον εαυτό τους. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί "παρτάκηδες". Αλλοι με την καλή και άλλοι με την κακή έννοια. Κάποιοι μπορεί να μην έχουν μάθει να δίνουν, οι άλλοι μάλλον προτιμούν να κρατάνε τα πάντα για τον εαυτό τους. Και είναι λυπηρό να συναντάς ανθρώπους, που ενώ αρχικά νομίζεις οτι είναι "ψυχούλες", διαπιστώνεις με λύπη σου οτι απλά φοράνε μάσκες, μόνο και μόνο για να πάρουν αυτό που θέλουν εκείνοι..

Και εσύ από ένα σημείο και μετά, αφού την έχεις πατήσει τόσες φορές και έχεις πληγωθεί άλλες τόσες, γίνεσαι διστακτικός. Μάλλον σε αυτήν την περίπτωση ισχύει η ιστορία του Πέτρου του βοσκού..

Η ζωή όμως τελικά σε "αποζημιώνει" με τον καλύτερο τρόπο. Γιατί τελικά εκεί έξω υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που ξέρουν να εκτιμούν και να αγαπούν.. και αξίζουν να τους ευχαριστείς με κάθε ευκαιρία..δεν πρέπει να κάνεις το λάθος να τους θεωρήσεις δεδομένους.. γιατί όταν τους χάσεις ίσως να είναι αργά..