Σήμερα ξύπνησα και έβρεχε..δεν ήθελα να σηκωθώ απο το κρεββάτι..μόνο να χωθώ πιο βαθιά μέσα στο πολύχρωμο και ζεστό πάπλωμα μου..

Ξανάκλεισα τα μάτια και ονειρεύτηκα..έβλεπα απο το παράθυρο τη βροχή να πέφτει και άκουγα τα μυστικά της.¨Οταν σταμάτησε βγήκα έξω και περπάτησα σε ένα δάσος. Μου αρέσει η μυρωδιά του νωπού χώματος..χαμογελούσα και χόρευα.

Αλλά το ξυπνητήρι δεν συμφωνούσε με τις επιλογές μου και θύμιζε επανειλλημένα ότι έπρεπε να σηκωθώ να διαβάσω.

Και στο κεφάλαιο του χερσαίου συμβατικού πολέμου, στη μάχη των Αρδεννών έβλεπα τους στρατιώτες να βγαίνουν απο τα άρματα τους, να βάζουν τα όπλα στους ώμους σαν γκλίτσα και να χορεύουν το χορό της βροχής. Και δεν έμοιαζαν στους συνηθισμένους στρατιώτες, αλλά στους Ουμπα-Λούμπα, τα ανθρωπάκια που δούλευαν στο εργοστάσιο του Τζόνι Ντεπ, στο έργο "Ο τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας".

Θα μου πείτε, οτι δεν στέκουν αυτά που λέω. Στη φαντασία μου όμως ότι θέλω βλέπω.

Και μετά το διάβασμα έκανα και μια βόλτα στα attica, χαζεύοντας-ψάχνοντας για παπούτσια. ¨Ηθελα να'ξερα, τόσο δύσκολο είναι να βρεις ενα απλό δερμάτινο φλατ παπούτσι? ¨Η που θα έπρεπε να πάρεις ασανσερ για να ανέβεις στα παπούτσια ή που θα είχαν πάνω κάτι σκυλάκια και λαγουδάκια, τα οποία με τη πρώτη βροχή θα έλιωναν σαν ζάχαρη. Σκέφτηκα, αν η Σταχτοπούτα υπήρχε σήμερα, θα μπορούσε άραγε να βρει ένα παπούτσι της προκοπής για το πάρτι του βασιλιά?

Και η μέρα τελειώσε στο cafe d'athene με ένα γλυκό στο πιάτο και στην απέναντι καρέκλα του τραπεζιού μου..και εμένα να έχω σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη και στην ψυχή..