Πάντα είχα έγνοια για αυτό το αίσθημα... Διότι τα αισθήματα μεταφέρονται κι αυτά ως πληροφορίες...κληρονομιά στους επόμενους... 

Δεν έχω βιώσει ποτέ το μίσος.

Προσπαθώ να μην το νιώσω ποτέ,γιατί φοβάμαι.

Φοβάμαι

Μη γίνει έστω κι ένας κόκκος του,  κομμάτι μου.

Φοβάμαι μη

Φτιάξει κουκούλι σε κάποιο χρωματόσωμα...

Και να περιμένει...Ύπουλα...

Τον καιρό να περάσει,

Εμένα να γίνω μάνα

Για να μπορέσει να ξυπνήσει

Στο παιδί μου.

Γονίδιο.

Και πάλι να περιμένει,

Τα χρόνια να περάσουν,

Μια κατάσταση,

Μιαν αφορμή χαζή ή σοβαρή,

Για να εκδηλωθεί...

......... 

Τη μέρα των καρναβαλιών πέθαναν 9 άνθρωποι. Σε ένα σπίτι φλεγόμενο. Από ότι φαίνεται η φωτιά ξεκίνησε από κάποιο ρατσιστή ή κάποιο χαζό παιδί, που νομίζει ότι είναι ρατσιστής. Ή μάλλον από κάποιον που απλά απαιτεί από τους ξένους να επιστρέψουνε στα σπίτια τους...

Έγινε πανικός! Βλέπετε η σκάλα ήτανε ξύλινη, οπόταν η μοναδική πρόσβαση της πυροσβεστικής ήτανε τα παράθυρα. Δεν θυμάμαι αν υπήρχε μπαλκόνι. Μέσα στο χάος,ένας άνδρας πέταξε από το παράθυρο ένα μωρό, στο σακάκι κάποιου αστυνομικού. Το έσωσε ο άνθρωπος, να είναι καλά...Χαμός...9 κηδείες..διότι δεν είχανε χρόνο να τους γλυτώσουνε όλους...

Κατηγοράνε την πυροσβεστική πως άργησε...Κλειστοί οι δρόμοι από τον κόσμος και τους καρνάβαλους...Οι πυροσβέστες δώσανε και τη ζωή τους...Δυστυχώς δεν τους σώσανε όλους...

«Τί λυπάσαι Κυπραία κορούδα για τους παλιότουρκους;» με ρώτησε ένας γνωστός...Βλέπαμε παρέα τις ειδήσεις...

Δεν με ενδιαφέρει τί εθνικότητα έχουνε οι άνθρωποι. Με ενδιαφέρει ότι υπάρχει τόση τρέλλα και ... «απελπισία» που να οδηγεί κάποιον στη μαζική δολοφονία...

Ξέρεις τί μου άρεσε σε αυτήν την ιστορία; Ότι η κυβέρνηση της Τουρκίας δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια να περιμένει τα αποτελέσματα της έρευνας που άρχισε η τοπική αστυνομία...Όχι! Έστειλε και δικούς της! Έτσι! Ναι, χαίρομαι τη στάση τους! Δεν με ενδιαφέρει αν θίκτηκε η γερμανική αστυνομία...

Πριν λίγα χρόνια ένας Καμερουνέζος φοιτητής έχασε το πόδι του γιατί κάποιος τον έριξε στις γραμμές του τρένου...Πρόλαβε ο οδηγός να σταματήσει... Και ο θύτης ως σήμερα άφαντος... ΑΦΑΝΤΟΣ! Η πράξη σχολιάστηκε καταδικαστικά από διάφορους παράγοντες...Τίποτα περισσότερο όμως...Εξάλλου ο πρόεδρος της χώρας του, έχει άλλες έγνοιες από τους πολίτες του εντός του Καμερούν, πόσο μάλλον για τους όσους ζούνε στο εξωτερικό...Κάτι μου θυμίζει....’σχετο;

Θυμώνω πολύ με τον ρατσισμό. Δεν τον καταλαβαίνω, δεν μπορώ να τον κατανοήσω. Έχω πιάσει πολλές φορές την αύρα της ξενοφοβίας μέσα από ερωτήσεις ντόπιων,γνωστών μου. Στην αρχή μου κακοφάνηκε, μετά σταμάτησα να δίνω και σημασία.

Με ενοχλεί ότι η παλιά γενιά, αυτή που υπήρξε παιδάκι ή νέα στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου, είναι φιλική, φέρει σεβασμό, δίνει απλόχερα το γλυκό χαμόγελό της, ενώ η νεότερη γενιά, η συνομήλική μας όχι...Μας έχει φάει η καχυποψία, ο εγωισμός, ο σκοταδισμός...

Σα να αφηνόμαστε παθητικά σε μια επιστροφή σε μεσαιωνικό ψυχισμό...Με φοβίζει αυτή η κατάσταση...

Και μίσος...Γιατί τόσο μίσος;