Υπέροχος ο καιρός σήμερα. Ήλιος με κρύο, τί τέλειος συνδιασμός! Περπατάς χωρίς να βρέχεσαι, περπατάς χωρίς το φόβο του ιδρώτα ή της ηλίασης. Για αυτό περπατάς και για ώρα...για ώρες.

Το μεσημέρι με μια φίλη στο σπίτι για φαγητό, της έκανα τα σουτζουκάκια που λέγαμε. Τα είπαμε με το κρασί να ρέει άφθονο και τη μουσική σε κέφια ταβερνούλας. Κατεβήκαμε στο κέντρο για βόλτα και καφέ. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους. Το λεωφορείο φίσκα σαρδελέ. Ο πεζόδρομος φίσκα ακαρφιτσωτέ. Τα καφέ και τα εστιατόρεια φίσκα με ζελέ...  Γιατί με ζελέ; Επειδή έτσι! Τούτη η λέξη μου κατέβηκε, τούτη επιλέχτηκε. Πρέπει να έχει νόημα; 

Καφές με γλυκό, σε ένα καφέ με ταπετσαρία της ελισαβούς. English tea style και φίσκα γιαγιαδέ! Όχι, δεν είναι ιν τα καφέ με τις γιαγιάδες αλλά διαθέτουνε τον καλύτερο καφέ και τα πιο νόστιμα γλυκά! Δεν μπορείς να πουλήσεις στις γιαγιάδες ό,τι κι ό,τι! Εξάλλου αυτές δεν είναι χτεσινές...ούτε καν προχτεσινές! (μπορεί και να σας το ξαναείπα αυτό!)

 Σάββατο θα βρισκόμασταν με τη φίλη μου αλλά αποφασίσαμε να μην ξαναβρεθούμε μέρα που είναι τα καταστήματα ανοικτά.  Αυστηρά μέτρα κατά του shopping therapy!  Κυριακές θα βρισκόμαστε με τις πόρτες των μαγαζιών ασφαλισμένες από μέσα, και τα πορτοφόλια μας ασφαλή από τα θέλω του δευτερολέπτου. Εναλλακτικές θεραπείες...σαν την παραϊατρική/ομοιοπαθητική ένα πράμα... Πώς να τις πούμε αυτές; Παρατραπεζιτικές ή παρακαταστηματικές; Χμ...αν σκέπαζαν και τις βιτρίνες τί καλά που θα ήτανε! Υπήρχανε και τόσες καρδιές,λουλούδια υφασμάτινα, πλαστικά και ατόφια... τόσα σοκολατάκια...ο ρομαντισμός του κουτιού ποτέ δεν πεθαίνει! 

Γύρισα νωρίς το βράδυ στο σπίτι. Διάβασμα και τραγούδια. Και διαλείμματα για χορό. Όχι χορό...κάτι άτσαλο,άρυθμο, επικίνδυνο...Να σου ο Λάκης Παπαδόπουλος με την τσίχλα χωρίς ζάχαρη να και το σπαγγάτ χωρίς προειδοποίηση στο πάτωμα...Να ‘μουνα και μπαλαρίνα... Θαυμάζω τη χάρη με την οποία κινούνται οι μπαλαρίνες...Εγώ είμαι σαν το τουμπερλέκι όταν γλυστράει και πέφτει χάμω...ταφ ταφ μπουμ! 

Τώρα, βρέχει απαλά κι ακούω Μπουλά. Σε ένα ρομαντικό τραγούδι, γραμμένο από τον Ζουγανέλη, από τον δίσκο τους «Έκθεση Ιδεών».  Ο στίχος και οι σταγόνες της βροχής σε ταξιδεύουν στο Λονδίνο. Σε ένα Λονδίνο, που πέρσι, μια μέρα του Μάρτη, εντός δεκαπέντε λεπτών ζήσαμε ήλιο,χαλάζι,χιόνι και βροχή...Κοίτα που ως και ο Παυλίτος κατάφερε να γλυκάνει το Λονδίνο μας...  Στοπ!

’λλο τραγούδι άλλες σκέψεις, πίσω στο διάβασμα ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ! Βάλε παιδί μου κάτι που δεν σου ξυπνά τίποτα... Χμ, υπάρχει τέτοιο τραγούδι; Το κρασί το ήπιαμε όλο τελικά; Όχι! Τί καλά!!! Ένα ποτηράκι ακόμα! 

Πάλι αλλού ξεκίνησα, αλλού πάω...δεν κατέληξα πουθενά... δεν πειράζει. Το μάγκο κοκκίνησε περισσότερο σήμερα. Τα βρήκανε με τον ήλιο φαίνεται...

ΥΓ: στο σκίτσο, μια ιδέα για το τί σας περιμένει αγόρια...αν δεν το σκεφτείτε από μόνοι σας... ;))))))))

Όμορφη βδομάδα και πολλά πολλά σας μμμμμμμμμάάάάάκια!!!