Κλεμμένο απο το αλεξάκι μου αλλά είναι αυτό που με εκφράζει όσο τίποτα άλλο τις τελευταίες μέρες.

Δεν ξέρω ποια "θέλω" είναι τα δικά μου και ποια των άλλων.Και οι σκέψεις μαζεύονται και γίνονται κουβάρι, όπως τα ρούχα που πέταξα πάνω στο κρεβάτι...

Ηθελαν να καταλαβαίνω τους άλλους. Εκείνη μου έλεγε να μην περιμένω απο τους άλλους να με καταλάβουν, αλλά να προσπαθώ να δείχνω κατανόηση στις συμπεριφορές και στις απαιτήσεις τους. Και να συμβιβάζομαι. Γιατί πρέπει να συμβιβάζεσαι για να μπορέσεις να συνυπάρξεις...

Και βρέθηκα να ακούω τα "θέλω" των άλλων και να συμβιβάζομαι με αυτά, αφού ήθελα να μείνουν κοντά μου.Ξεγελούσα τον εαυτό μου νομίζοντας οτι αυτά είναι και δικά μου "θέλω".

¨Ηθελαν να κάνω το μαλάκα.Γιατί εκείνη μου έλεγε οτι αν αντιδράς φωνάζοντας, στο τέλος χάνεις το δίκιο σου. Και έτσι κατέληξα να πνίγω την οργή και τον θυμό μου και τη θέση τους να παίρνει το χαμόγελο της ηλιθίας...

Στο τέλος έφτασα στο σημείο να βλέπω τους άλλους εγκαταστημένους στο σβέρκο μου, αφού στα "θέλω" τους το μόνο που θα έκανα θα ήταν να χαμογελάω συγκαταβατικά.

Ηθελαν να προσφέρω συναισθήματα αλλά να μην περιμένω απαραίτητα να μου το ανταποδώσουν.Εκείνοι μου έλεγαν να μην βιάζομαι να "δεθώ" και να μην πονάω γιατί οι άνθρωποι φεύγουν ξαφνικά απο τη ζωή μας όπως έρχονται...

Και κατέληξα να είμαι ο μίμος της ζωής μου...κανείς δε με παίρνει στα σοβαρά, όση θλίψη και αν υπάρχει στο πρόσωπο μου...γιατί ποιος παίρνει στα σοβαρά έναν κλόουν?