………………………………………………………………………………………………………..

……………………………………………………………………………………………………………

Ο Έ. ήταν εκεί επειδή πίστευε σ’ αυτό που έκανε κι ότι κάτι θα γινόταν. Την εξέγερση τη ζούσε, τον έθρεφε, πήγαινε μαζί της χέρι-χέρι, που όμως; Εγώ ήμουν εκεί γιατί δεν είχα τίποτε να χάσω, μόνο να ξεχάσω. Και τώρα τρέχαμε δίπλα δίπλα. Τρέχαμε στο πουθενά να ξεφύγουμε από αυτούς που θαρρείς έρχονταν από παντού. Εμείς οι λίγοι τελευταίοι. Γύρω μας φλεγόμενοι κάδοι σκουπιδιών και σακατεμένα αυτοκίνητα. «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα λάμψουν τα σκοτάδια…» μας διάβαζε πριν λίγο καιρό η Χ. Την είδα κι αυτή νωρίτερα να πέφτει μπροστά στην ανατολική είσοδο. Έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της. Και έπεσε. Έτσι απλά. Δε μπορούσα να δω το πρόσωπό της. Και τώρα παλεύω να ξεφύγω μακριά απ’ τις φωτιές, να χαθώ στα σκότη, εκεί που δε μπορούν να μας βρουν. Ψέματα. Είναι παντού, βγαίνουν μέσα από τη νύχτα. Βρικόλακες. Και εμείς, σκιές που τρέχουμε στο πουθενά, ουρλιαχτά, ένα κορίτσι που εκλιπαρεί «μη με χτυπάτε, μη με χτυπ…», ξερός γδούπος, μουδιάζω με μια αλλόκοτη ευτυχία που δε χτυπούσαν εμένα, βρισιές. Δε σταματάω, τρέχω, γύρω μας παρακρατικοί και αστυνόμοι, θωρακισμένοι, φαρμάκι στο στόμα μου, τρέξε, τρέξε, όσο τρέχουμε θα είμαστε καλά, μου μιλάει ο Ε., πυροβολισμοί πάλι, κάπου πολύ κοντά, τα μάτια μου τσούζουν και τρέμω... όσο τρέχω ελπίζω, σκέφτομαι, θέλω να το φωνάξω αλλά δε μπορώ, μόνο λαχανιάζω, γυρίζω να τον δω, ο Έ. άφαντος μέσα στις άγνωστες σκιές. Να φύγω, να φύγω, δε θέλω να με μακελέψουν, τρόμος…Μακρόσυρτα ουρλιαχτά, φωνές, ακούω μια βαριά φωνή σα να βγαίνει από κάποια άβυσσο… βρίζει μονότονα: πουτάνες – πουτάνες, κλάματα… να φύγω… Απόμεινα μόνος. Γυρίζω πίσω, φοβάμαι, δε μπορώ να γυρίσω, να πάω που, τελικά γυρίζω, φτάνω πάλι στη λεωφόρο, φόβος… δεν τον βλέπω, όμως είμαι σίγουρος πια, μέσα στη σχετική ησυχία, το μακελειό έχει μεταφερθεί στα στενά, είμαι σίγουρος, τον αισθάνομαι, ένα κομμάτι σκότους που αναδεύεται, μια σφυριχτή ανάσα, τον σηκώνω με δυσκολία, δε μπορώ να δω το αίμα, μόνο το αισθάνομαι καθώς σκουπίζω τα μάτια του, ακατάληπτα λόγια, κόβω μαχαίρι τη βουβαμάρα μου και μιλάω, μιλάω, του λέω, μόνο να του μιλάω. Δεν υπάρχει κανείς να με βοηθήσει. Μουντές, άψυχες πολυκατοικίες, θαρρείς σε εγκατάλειψη. Ούτε ένα φως. Θαύμα...! Μια ανοιχτή είσοδος. «Μπορείτε να μείνετε μέχρι να περάσει η μπόρα», ψιθυρίζει πνιχτά κάποιος. Μόλις που τον διακρίνω στο κεφαλόσκαλο. «Είναι πληγωμένος», λέω, ριπές σκίζουν τη σιγή πάλι, πάλι, η μορφή χάνεται απότομα…Τι να κάνω, τι να κάνω…να περάσει η μπόρα…θέλω χρόνο και ο χρόνος αδειάζει…Τι ώρα να’ ναι; Βγαίνουμε πάλι έξω. Ο ώμος μου μούσκεμα στο αίμα του Έ…τι σημασία έχει… Η λεωφόρος υγρή και άδεια. Ξεροί, επαναλαμβανόμενοι κρότοι πυροβόλου όπλου που μοιράζει αγγελτήρια θανάτου, φοβάμαι, φοβάμαι. Μη φοβάσαι , μη φοβάσαι του λέω σα να τον προστάζω. Τρεκλίζουμε τοίχο – τοίχο, αστυνομικές αύρες περνούν με τις σειρήνες στη διαπασών, να τρυπούν το κρανίο. Διακρίνω τον κρανοφόρο όρθιο στη θυρίδα με το όπλο, κάνει μια κίνηση, το σηκώνει, δεν είναι δυνατόν, σταματάω και ζαρώνω στον τοίχο κρατώντας πάνω μου τον Έ. Σκεπάζω με τα χέρια τα μάτια μου και γίνομαι ένα μικρό ανυπεράσπιστο παιδί που το τρομάζουν. Το μυαλό μου αδειάζει. Ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου…νταπ, νταπ, νταπ…Τα οχήματα περνούν, μια στιγμή, ένα λεπτό, ο χρόνος. Ακούω τον ήχο τους να χάνεται…καμιά πιστολιά… Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου, θολά από το βουβό κλάμα. «Εδώ Πολυτεχνείο» σκέφτομαι, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»… Θέλω λίγο νερό και ένα τσιγάρο. Τίποτε άλλο…σα μελλοθάνατος…

Μόνος τον μετέφερα στο νοσοκομείο, έφερναν κι άλλους, πολλούς, έτρεξαν και τον πήραν λιπόθυμο. Δε συνήλθε ποτέ. Ούτε κι εγώ…