Σταθμός 1ος: Ηρώδειο1976 (ή μήπως 1977;) δε θυμάμαι καλά λόγω ηλικίας. Συναυλία Γιάννη Μαρκόπουλου με όλη την αφρόκρεμα τραγουδιών και τραγουδιστών. Η πρώτη μου φορά. Καταλυτική. Πολλά ωραία τραγούδια. Δύο μου έμειναν: «τα λόγια και τα χρόνια» κι όλο το θέατρο να τραγουδάει, το ένα. Το άλλο: Λένγκω, σε απόλυτη σιωπή και στο τέλος δάκρυα και μια ουρανομήκης φωνή, δεν πολυκαταλάβαινα τα λόγια, θα φταίει η λυπητερή μουσική σκέφτηκα. Αργότερα κατάλαβα και τα λόγια και τα δάκρυα…

Εκείνη τη νύχτα ο συνθέτης έγινε ένας μικρός Θεός και οι τραγουδιστές οι άγγελοι -εξάγγελοι κι εγώ ήμουν ήδη πιστός της νέας θρησκείας κι ας μην το είχα καλά καταλάβει ακόμη.

Σταθμός 2ος: Γήπεδο Νέας Σμύρνης καλοκαίρι 1981. Συναυλία Μικρούτσικου – Λοίζου – Λεοντή. Δε θυμάμαι για ποιο λόγο. Δε έχει σημασία. Κανονίσαμε να πάμε μεγάλη παρέα. Πριν φτάσουμε στο γήπεδο τσακωθήκαμε. Για τα κόμματα. Έρχονταν και εκλογές. Οι εκλογές που έφεραν το ΠΑΣΟΚ. Καθόμαστε στο γρασίδι του γηπέδου με το Σταμάτη. Ο Σταμάτης πρώτη φορά χωρίς κοπέλα. Ο λόγος; Ήθελε να κλείσει ραντεβού στη νέα και σχετικά άγνωστη τότε Σοφία Βόσσου.

Σπουδαία συναυλία. Αξέχαστη η Αλεξίου που παίρνει το μικρόφωνο και αναγκάζει τον κόσμο να κάνει ησυχία. Ένα νέο τραγούδι ξεκινάει δειλά δειλά με στίχους δύσκολους, η μελωδία μοιάζει να καραδοκεί, συστρέφεται και αποκαλύπτεται σε ένα ζεϊμπέκικο ρωμαλέο που σαρώνει τα πάντα. Το ερωτικό ή πιρόγα όπως μας έμεινε του Θάνου Μικρούτσικου έγραφε ιστορία και γω ήμουν εκεί. Ο Σταμάτης δεν ήταν.

Σταθμός 3ος: Παναθηναϊκό Στάδιο 1985. Ροκ φεστιβάλ της Αθήνας. ’λλη κατάσταση. Αναθυμιάσεις αλκοόλ και χόρτου, τα μάτια να τσούζουν, εξουθενωτικός ρυθμός και κίνηση. Κόσμος πολύς, όλες οι φυλές. Για πρώτη φορά στην Αθήνα αυθεντικοί ’γγλοι πανκς, Γάλλοι φρικιά και Ιταλοί αναρχικοί. Κλας. Οι στερνές πνοές ενός θρύλου αλλά τι σημασία είχε… Ήταν εκεί. Με το Guns of Brixton μουδιάζει το μυαλό. Deny, English civil war, Rock the Casbah. Η Λένα να στροβιλίζεται σα φίδι. Αισθάνομαι ότι είμαστε έτοιμοι για πόλεμο. Οι Στράνγκλερς, αριστουργηματικά κωλόπαιδα. Ναι ξέρω ήταν και οι Κιούρ. Δεν είχε και τόση σημασία Στο τέλος της τελευταίας μέρας ήταν νομίζω που κάηκε η Αθήνα. Τότε στη στερνή πνοή του πανκ ροκ εν μέσω δακρυγόνων και ξύλου αλύπητου. Θυμάμαι ότι και τα φιλιά στο σκοτάδι είχαν μια γεύση χημικών. Λίγο καιρό μετά οι Κλας διαλύθηκαν και πέρασαν στην αιωνιότητα…

Σταθμός 4ος: Ηρώδειο (και πάλι). 1986. Η Ελένη Καραϊνδρου παρουσιάζει το Μελισσοκόμο και αποσπάσματα από τα άλλα έργα της. Μαζί της ο Νορβηγός σαξοφωνίστας Γιαν Γκαρμπάρεκ. Δεν τον ξέραμε. Εκεί τον μάθαμε. Το πιάνο της Καραϊνδρου να γίνεται το πιο ωραίο καράβι και το ταξίδι συναρπαστικό ,μέσα από ήρεμους κυματισμούς και σκοτεινούς παφλασμούς, και το σαξόφωνο του Γκαρμπάρεκ να στέλνει σήματα μορς στα άστρα. Ήταν η πρώτη μου καίρια επαφή με την «άλλη μουσική» και εκείνο το βράδυ ανακάλυψα ότι οι νότες, η μελωδία μπορούν να αγγίξουν ακόμη πιο βαθιές πτυχές της ύπαρξής μου. Ότι αυτή η μουσική μπορεί να είναι το πρώτο και το τελευταίο αγαθό που μπορώ να έχω και να είναι μόνο για μένα. ’ρχιζα το ταξίδι για τα μύχια της ψυχής και ήμουν συγκλονισμένος…

Σταθμός 5ος: ΟΑΚΑ 1988. Συναυλία Διεθνούς Αμνηστίας με Πίτερ Γκάμπριελ, Μπρος Σπρινγκστιν, Στινγκ και Τρέισι Τσάπμαν. 80.000 κόσμος και πολλοί άλλο στο μισό γήπεδο. Αυτοί ήταν οι τυχεροί. Με άδεια από το στρατόπεδο του Ρουφ, ίσα που πρόλαβα να βγάλω τα στρατιωτικά. Εκεί χάθηκα. Μια συναυλία – μαμούθ. Όλοι ήταν καλοί. Η Τσάπμαν, καθηλωτική, μόνη της με μια κιθάρα, είπε κομμάτια από τον ομώνυμο δίσκο της που τώρα πια μάλλον όλοι έχουν ξεχάσει. Ο Στινγκ στην καλύτερή του φάση, μετά το Nothing like the sun, ο Γκάμπριελ, ναι επί τέλους ο Γκάμπριελ, που δε μπόρεσα να τον δω στο Λυκαβηττό ένα χρόνο πριν και ο Σπρινγκστιν, καταιγιστικός, δυναμίτης, ανέβασε μια κοπέλα να χορέψουν το dancing in the dark, λένε ότι το κάνει αυτό σε κάθε συναυλία… Το ροκ των μεγάλων σταδίων, τώρα πια ξέρουμε καλά τι σημαίνει, υπάρχει κάτι το αποξενωτικό και τόσο προβλέψιμο στην ατμόσφαιρα…

Σταθμός 6ος: Λυκαβηττός 1990. Νικ Κέιβ. Τον είχα ξαναδεί. Θα τον έβλεπα και τα επόμενα χρόνια. Όμως τότε ήταν όλα τα λεφτά. Εκείνο το ζεστό βράδυ του Ιουνίου με τον Νίκ και τους bad seeds μόλις μετά την κυκλοφορία του The good son, μια συναυλία συναρπαστική σα βαθύ ερωτικό φιλί. Στην καλύτερή του φάση, βάζει φωτιά στις καρδιές, πρώτη φορά ένιωσα τέτοια σιωπηλή ένταση και στο Ship song έκσταση, είπα πως τώρα μπορώ και χωρίς να ακούσω τίποτε άλλο. Κάτι πρωτόγνωρο γεννιόταν, μια σειρά τραγούδια που με εποίκιζαν, κατοικούσαν μέσα μου, ήταν ο καλλιτέχνης που έδινε την πνοή, ως δημιουργός, δεν ήταν απλά μια συναυλία, ήταν μια πνευματική επιφάνεια…and i’m not afraid to die και ένιωθα έτσι όπως ακριβώς το τραγούδησε ο Κέιβ.

Σταθμός 7ος: Μαλακάσα 18 Ιουνίου 2006.Τόσο κοντά και τόσο μακριά. Ρότζερ Γουότερς. Δηλαδή Πινκ Φλόιντ… όχι, δυστυχώς ή ευτυχώς όχι. Ο Ρότζερ δεν είναι οι Πινκ Φλοιντ ότι κι αν λένε. Έχει όμως την αύρα. Ταλαιπωρία, ταλαιπωρία, ταλαιπωρία. Εντάξει καλος ήταν ο Ρότζερ Γουότερς, καλοί και οι μουσικοί, καλός και ο χώρος. Η σκοτεινιά, το δάσος, τα εφέ, το Νταρκ σάιντ οφ δε μούν ολόκληρο, πιστή απόδοση του δίσκου, δε μπορώ να κάνω κριτική, δε μ’ ενδιαφέρει να ψαχτώ, είναι η μόνη φορά που πήγα σε συναυλία μόνο και μόνο γιατί δε γινόταν να μην είμαι, πήγα αυτοματικά, και εκεί κατάλαβα πως και οι άλλοι κάπως έτσι βρέθηκαν εκεί, περίμεναν να καταμετρήσουν στιγμές και συγκινήσεις, να συγκρίνουν το τώρα με το τότε, να αναμετρήσουν τη μαγική στιγμή του Comfortably numb στο βινύλιο της εφηβείας τους και στο ζωντανό παρόν της κουρασμένης ωριμότητας. Δεν έχει σημασία τι υπερίσχυσε. Και μετά αυτή η παράξενη αίσθηση. Εμείς και ο χρόνος φεύγαμε παρέα αργά αργά από τη Μαλακάσα…

Υπήρξαν κι άλλες συναυλίες. Πολλές. Και θα υπάρξουν κι άλλες στη συνέχεια. Βράδια όμορφα. Jethro Tullστη Ριζούπολη, Διονύσης Σαββόπουλος, και άλλες λιγότερο καλές ή και απογοητευτικές. Ας είναι.

Έχω ένα φίλο που επιμένει πως μόνο οι συναυλίες έχουν σημασία, είναι η αρχή και το τέλος στη μουσική. Ψέμματα. Δεν είναι παρά μόνο οι σταθμοί του ταξιδιού.