Από μικρό παιδί μου άρεσαν τα διαστημικά ταξίδια. Κάποιες μικρολεπτομέρειες τα κατέστησαν αδύνατα - μέχρι στιγμής. Έτσι αφέθηκα στη μουσική να με πάρει από το χέρι μέχρι ψηλά, έξω από τον κόσμο, μ' όλη αυτή τη γοητεία του ταξιδιού. Χρόνια τώρα, σε τακτά διαστήματα, οι πρώιμοι Pink Floyd οδηγούν τις πτήσεις μου με ένα εξαίσιο "Αυλητή στις πύλες του πρωινού" και με κερνούν από "Ένα πιατάκι γεμάτο μυστικά".

Οι Pink Floyd ήταν ο ρεμβασμός. Οι Hawkwind έκαναν τα ταξίδια μου περιπετειώδη και επεισοδιακά: προορισμός η κυριαρχία του Σύμπαντος ("Master of the Universe") μέρα και νύχτα, από γαλαξία σε γαλαξία (Space ritual, Lord of light, 7 by 7, Silver machine...).

Οι Pixies με χόρεψαν τρελή Bossanova σε ένα φλογισμένο πέρασμα από τα διαστημικά μονοπάτια πριν την ανώμαλη προσγείωση αλλά αυτός που έκανε σκοπό της ζωής του την ανύψωση ήταν ο John Coltrane. Μ' αυτόν η ανάταση ήταν πια ολική. Το κορμί και η ψυχή, ως ένα, δεν πατούσαν στο έδαφος και το ταξίδι δεν ήταν τουριστικό ούτε πόλεμος κυριαρχίας άλλά ταξίδι αυτογνωσίας. Out of this world και ο Κολτρέιν το εννοούσε έτσι ακριβώς. Και ακόμα Interstellar space, A love supreme και άλλα πολλά μέχρι την τελική ανάληψή του στους ουρανούς. Τόσα χρόνια και οι space ελεγείες είναι συγκλονιστικές... τόσο ώστε να κάνουν τα ταξίδια στο εσώτερο σύμπαν (της ψυχής) ακόμη καλύτερα...