Συναντηθήκαμε όλοι μαζί

μετά από τόσο καιρό

Τίποτε δεν υπήρξε

που να μην έγινε από τότε

τίποτε δε γλίτωσε από

το βουητό του ανέμου:

τα δάκρυα μιας κομμένης φλέβας,

ένας τυφλός καθρέφτης,

μια βαθιά ρυτίδα

στο μέτωπο…

Ήμασταν πάλι όλοι μαζί…

Περάσαμε έρποντας

τη ζάλη των συγκινήσεων

Καταθέσαμε

τα διαπιστευτήριά μας

Άλλος τη μέγγενη

μιας χαμένης αθωότητας

Άλλος τα ερείπια

μεγαλοπρεπών οικοδομών,

και οδοφραγμάτων.

Μια χάσκουσα προσδοκία

με ζήλο τεμαχισμένη

σε χειρουργικό τραπέζι.

Κάποιος ντύθηκε

την κρύα γαλήνη των αγαλμάτων

λαξεύοντας μάταια

την πέτρα της Υποταγής…

Και γω τους κοίταζα

ψηλαφώντας τα χνάρια

της όποιας δοκιμασίας

απωθώντας διακριτικά

τα εύσημα ματαιότητας.

Τίποτα πια δεν έβλεπα

Τίποτα πια δεν είχα

Λίγους στίχους σκόρπιους μόνο

Λόγια – αντιβιώσεις

για «μνησιπήμονες πόνους»

αντίδοτα

για το κλινήρες βλέμμα μου

που αναστάτωνε τη συγκίνηση των άλλων.

«Λυπάμαι που δεν έφτασα στο τέλος μαζί σας», είπα.

«με πρόλαβε η Μέδουσα και

στοίχειωσε τα μάτια μου

να βλέπω Εκείνη να φεύγει,

να τη βλέπω να φεύγει».

Αυτοί αναχώρησαν πάλι

χωρίς απαιτήσεις

χωρίς αποχαιρετισμούς

δωρίζοντάς μου

γυάλινα βλέμματα

λυγμικές ενατενήσεις

Πάθη και εμπειρίες…

Τίποτα…

Ότι είχα να δω το είδα,

Ότι είχα να ζήσω το έζησα:

να βλέπω Εκείνη να φεύγει

να τη βλέπω να φεύγει.