Ήθελα χρόνο. Ήθελα ησυχία. Ήθελα τρόπο.

…

Δύο μήνες σιωπής μου.

Δύο μήνες εκατοντάδες κλήσεις σου έμειναν αναπάντητες.

Και εν τέλει, αποφάσισα να σε ακούσω.

Η συγγνώμη σου πηγαία, ειλικρινής. Για όλα…

Μα σε είχα συγχωρέσει προ πολλού. Δεν θα κρίνω τα λάθη που έκανες εσύ ωριμάζοντας.

Απλά έχει φορές, που ο πόνος πηγαινοέρχεται.Συνοδεύεται ακόμα με εικόνες. Με αγαπημένα τραγούδια που πια δεν υποφέρονται. Με λέξεις μαχαίρια. Με βλέμματα που ψάχνουν κάποιο άρωμα χυδαίο.

Δεν θα άντεχα κάποια επανάληψη.

Μιλούσαμε έξι ώρες… Ανέφερες τις νέες παραμέτρους, τις νέες καταστάσεις. Θέλεις ακόμα να μην υπάρχει κάτι το αντίστοιχο για μένα... Αυτή η κτητικότητά σου... αν και με εξοργίζει, κρύβει μια γουλιά κομπλιμέντου...Κάποιες στιγμές δάκρυζες, κάποιες στιγμές γελούσες.

Δεν μπορώ να σε ακούω να κλαις, προτιμώ να γελάς, δυνατά!

Μου είπες και για το ταξίδι στην Αθήνα. Τόσα χρόνια δεν την είχες καταδεχτεί. Και σε άγχωσαν οι άλλοι, αν είναι δυνατόν, για το Μετρό!

- Μα γιατί να αγχωθείς για το Μετρό;

- Ε…μην χαθώ…

- Αφού ταξίδεψες την Ευρώπη χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς χάρτη, χωρίς να γνωρίζουμε τις γλώσσες! Στην Αθήνα θα φοβηθείς μην χαθείς;

- Χάρις, στην Ευρώπη ήμουνα μαζί σου!

- Και ποια η διαφορά;

- Εσύ!

’ργησα πολύ… Μα κατάλαβα το σημαντικότερο των «γιατί», που είχα λησμονήσει…

Προστατευτικότητα - Δυναμισμός.

Ποιος τα δίνει, ποιος τα εισπράττει.

Σημαντική παράμετρος σε ένα ζευγάρι.

… Χαμόγελα πολλά…

Αγάπη άνευ όρων. Αγάπη χωρίς έρωτα. Αγάπη ουσιαστική.

Αυτό είσαι για μένα.

Αλλά… συγχώρα με, θα προτιμήσω πάλι την σιωπή…

Ελπίζω να με καταλάβεις…και αν χρειαστεί, να με συγχωρέσεις.