Η βραδιά ήταν περίφημη. Βοσκή μαρουλιού (μμμμμμμμμουυυυυυυυ), ποτάκι, μπλαμπλαμπλα…

Ώρα προχωρημένη. Μεταμεσονύκτια. Η πιο όμορφη ώρα για να οδηγήσεις στην πρωτεύουσα…

Στο αυτοκίνητο. Στο δρόμο για το σπίτι. Η μουσική δυνατή.

Δεν άντεχα να επιστρέψω αμέσως. Ήθελα να απολαύσω τη Λευκωσία, που προσπαθεί να μας πείσει ότι κοιμάται.

Στην τελευταία στροφή για το σπίτι, έμεινα ευθεία, στην λεωφόρο. Ανέβασα την ταχύτητα, βρέθηκα σε μια άλλη λεωφόρο.

Πάνω στους λόφους της Μακεδονίτισσας, χαίρεσαι τα αστέρια των δρόμων μα πιάνεται και η καρδιά σου με την καρναβαλίστικη ψευδοσημαία που χαρακώνει τον Πενταδάκτυλο. Σταμάτησα για λίγο. Τελικά για λιγότερο από όσο ήθελα, αφού ένα ζευγαράκι ήρθε στον λόφο για «στιγμές».

Συνέχισα τη διαδρομή…Αρχάγγελος, Στρόβολος, Λακατάμεια, ξανά Στρόβολος, πέρασα μέσα από το σχολείο μου. Ακρόπολη, Λυκαβητός.

Οι δρόμοι σχετικά άδειοι.

Η μουσική δυναμώνει.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει φεγγάρι…δεν ξέρω…

Σε κάποιες γειτονιές, ο κόσμος ακόμα διασκεδάζει…

Κτυπάει το τηλέφωνο! Ο αιώνιος Α, που θέλει να σιγουρευτεί πως πήγα κατευθείαν σπίτι και δεν έπιασα τους δρόμους… Ντα ναι!!! :Ρ

Φώτα αναβοσβήνουν…Το πελλόπλασμα με ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή και δεν πήρα χαμπάρι… χαχαχαχα «αχ ρε φίλε μου καλέ!»

…

Αποφασίζουμε να φάμε εκείνο το submarine και να συζητήσουμε όσα δεν συζητήσαμε στην παρέα…

Περνάει η ώρα, σχεδόν ξημερώνει…

Και η Λευκωσία τώρα κοιμάται για τα καλά.

Δεν υπάρχει περίπτωση να την ξυπνήσουμε…είναι τόσο όμορφη όταν ονειροβατεί…

Ξημερώνει Σάββατο... κρίμα...

Λευκωσία, αγάπη μου γλυκιά!