Μάσκες παντού, όλοι φοράνε μάσκες. Οι δρόμοι γεμάτοι. Χρώματα. Νεκρά χρώματα. Πλαστικά χαμόγελα. Πλαστικές ματιές.

Μάσκες παντού. Όλοι διάλεξαν και από μία μάσκα. Βγαίνουν σε πολλά χρώματα, σε πολλές γκριμάτσες. Μένουν πάντα άκαμπτες, πάντα πλαστικές.

Μα ακόμα και όταν βγάζουν την μάσκα δεν βλέπεις καμία διαφορά. Τα χαμόγελα είναι πάλι πλαστικά, οι ματιές το ίδιο. Και το πρόσωπο μένει άκαμπτο, πλαστικό.

Μόνο τα μάτια προδίδουν λίγη ζωή. Η σπίθα ακόμα καίει. Είναι όμως αρκετή;

Τέρμα πια οι μάσκες για φέτος! Του χρόνου πάλι!

Μήπως όμως τελικά ζούμε την Εποχή της Μάσκας; Κανείς δεν λέει αυτό που νιώθει, αυτό που πραγματικά θέλει να πει. Απλά μιλάνε με ακατανόητα λόγια και κοιμίζουν τα πλήθη. Έχουν και ωραίο ύφος! Ναι, έτσι εξηγούνται όλα! Τελικά μετράει το ύφος και όχι τα λόγια. Μετράει η σοβαροφάνεια...

Δεν αρκεί να κρύψεις την αποκριάτικη μάσκα στην ντουλάπα σου. Πρέπει να την ξεριζώσεις από μέσα σου. Να διώξεις από πάνω σου το μακιγιάζ, την στολή, την περούκα. Να διώξεις την μάσκα...