Αχ, πουλάκι… όλοι σε θυμήθηκαν. Ακόμη κι αυτοί που σε ξέχασαν. Βραδιά δικιά σου, ξημέρωμα φτιαγμένο από εσένα. Συννεφιάσματα μαντολινάτα, υγρασία τραγουδιών στάζει ο καιρός. Μετά από τον Πειραιά, άνοιξα πόρτα, μονάχα για δυόμισι άσματα, στου Γιώργη, που άπλωσε τις… φωτιές που βγαίνουν στην παγωνιά.

Τα λέμε το βράδυ!

«Φεγγάρια διαβατάρικα, με μάτια ταξιδιάρικα…», ψιθυρίζει ο Παντελής…