Σήμερα ήθελα να γράψω για την ψεσινή νύχτα που πέρασα χωρίς ρεύμα  αλλά το κείμενο της Γιώτας,  για την κατάσταση των δυο μικρών κοριτσιών στο διπλανό σπίτι, μου θύμισε μια κατάσταση, που λάμβανε χώρα  για χρόνια στο σπίτι πίσω από το δικό μας. Χωρίς να πάρει κανείς είδηση.

Μια κατάσταση που δεν προλάβαμε να σταματήσουμε και δεν μάθαμε την ύπαρξη του όταν πλέον ήταν αργά. Πολύ αργά για συγγνώμη. Θα το κουβαλώ μέσα μου ως τύψη για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Η γειτονιά μας θεωρείται από τις καλύτερες και φιλικότερες προς τα παιδιά  στη Λευκωσία. Δυστυχώς είναι ακόμα άνευ πάσης υποψίας. Γιατί σημειώνω κάτι τέτοιο; Διότι το έγκλημα και η κακοποίηση δεν ξεχωρίζει πείνα και λαιμαργία, πλούτη και ανοχή.

 Στο πίσω σπίτι λοιπόν, το οποίο είναι βασικά δύο σπίτια με κοινή πισίνα, μένανε δύο αδερφοί με τις οικογένειες τους. έχουνε και οι δύο παιδιά μεγάλα πια, από είκοσι μέχρι τριάντα χρονών.

Με τον γιο της μιας οικογένειας πηγαίναμε μαζί σχολείο. Έχει φυσικά όνομα αλλά εγώ τον αποκαλώ ’γγελο, επειδή από πάντα του ήταν το πιο καλό και ήσυχο παιδί. Και συνάμα, πανέμορφος, με καστανά μαλλιά και μεγάλα πράσινα μάτια. Παίζαμε μαζί καουμπόηδες και ινδιάνους, πετροπόλεμο και κρυφτό, μάθαμε να κάνουμε και πατίνια, αλλά εγώ σκοτώθηκα όταν έπεσα από τις σκάλες του δημοτικού σχολείου και δεν τα ξαναφόρεσα μέχρι που έγινα δεκαεννιά χρονών.

 Ο ’γγελος λοιπόν, μετατράπηκε ξαφνικά από ένα ήσυχο παιδάκι, στο πιο άταχτο αγόρι της τάξης, στο πιο επιθετικό και άγριο στρατιώτη στον πετροπόλεμο. Πολλές φορές έδερνε το σκυλί που είχανε, με αποτέλεσμα οι γονείς του να γίνουν πιο αυστηροί μαζί του και να τον κατσαδιάζουν με το παραμικρό. Οι γονείς των άλλων παιδιών  τα πρότρεπαν να τον αποφεύγουν. Τόσο επικίνδυνος τους φαινότανε με το πέρασμα των χρόνων. Φυσικά, στα δώδεκα κάπνιζε ήδη. Κι εγώ όλο του τα έκοβα στα δύο, για να σταματήσει. Ήμουν η μόνη που δεν τον φοβόμουνα ακόμα. Προσπαθούσα να μάθω τι τον βασάνιζε, όμως δεν έλεγε ποτέ τίποτα. Η μαμά του το απέδιδε αρχικά ότι ήταν κακομαθημένος ως μωρό, μετά το φορτώσανε στην εφηβεία. Αλλά δεν το πίστευα. Δεν γίνονται τόσο ακραίες αλλαγές σε ένα παιδί. Και ξέρεις, όταν κάποιον τον ζεις από μωρό, μεγαλώνεις μαζί του, δεν σου κάνει καρδιά να του κόψεις την καλημέρα. Ούτε να δεχτείς ότι για όλα του τα καμώματα, φταίει η ηλικία. Ήτανε ο πρώτος που δοκίμασε τσιγάρο, ο πρώτος που οδήγησε μηχανή, ο πρώτος που έδωσε λευκό και έκανε αμέτρητες απουσίες. Ήξερα ότι στα δεκαπέντε είχε αρχίσει να καπνίζει και άλλα πράγματα. Θεώρησα σωστό να το πω στην αδερφή του, γιατί δεν άντεχα άλλο να τον βλέπω να κατρακυλάει. Το κάποτε άριστο μαθητούδι του δημοτικού, είχε μείνει στην ίδια τάξη, διότι απλά δεν διάβαζε.

Πηγαίναμε σε διαφορετικά σχολεία πια, αλλά τον έβλεπα κάθε απόγευμα στον κήπο τους. Έβαζα το ράδιο δυνατά, να ακούει κι αυτός για να ξέρει ότι αν πείραζε πάλι καμιά από τις αδέσποτες γάτες θα είχε να κάνει μαζί μου.Δεν έπαιζε μπάσκετ στο γήπεδο με τους άλλους. Απέφευγε όλους τους συμμαθητές του και οι καθηγητές του ήταν τουλάχιστον αδιάφοροι. 

Είχαμε φτάσει πια τα δεκαέξι.Ένα απόγευμα ακούσαμε σειρήνες. Ασθενοφόρο, που μετέφερε τη μαμά του στο νοσοκομείο με νευρικό κλονισμό. Έτρεξα αμέσως να δω αν είναι καλά. Η αδερφή του είχε στο μεταξύ φύγει για σπουδές, και ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορούσε να πει έστω μια κουβέντα, ήμουν εγώ. Όμως ήταν άφαντος και ο πατέρας του ολοκόκκινος. Έμοιαζε να κόντευε στην καρδιακή προσβολή. Το σπίτι του αδερφού του δίπλα κατάκλειστο. Μα ήταν δυνατόν να μην είχανε πάρει είδηση τι είχε γίνει; 

 Η μαμά μου κατάχλομη μου διηγήθηκε ότι είχανε πια πάρει την απόφαση να τον πάρουνε στον παιδοψυχολόγο. Προσπαθώντας να βρούνε την αιτία όλης αυτής της αυτοκαταστροφικής ενέργειας, τους είχε επιτέλους πείσει η μαμά μου ότι η γνώμη του ειδικού ήτανε αναγκαία. Έπρεπε κάτι να γίνει.Όμως κανένας δεν μπορούσε να καταπιεί την αλήθεια που είχε βγει στην επιφάνεια. Από την πρώτη συζήτηση μαζί του, ο ειδικός κατάλαβε ότι ο ’γγελος ζούσε στην Κόλαση από πέντε χρονών. Είχε όλα τα κλασσικά συμπτώματα και αν δεν έπαιρναν σύντομα τον Δαίμονα θείο του σύντομα στο δικαστήριο, για να συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος ήταν αθώος, δεν θα το ξεπερνούσε ποτέ.

Μου τα διηγήθηκε η μαμά μου με μια ανάσα, δεν κατάλαβα τότε και πολλά με την αθωότητα των δεκαέξι μου χρόνων. Έτρεξα στο κομπιούτερ για να βρω τι εννοούσε με κακοποίηση ανηλίκου. Σεξουαλική κακοποίηση. Ούτε μετά το χωρούσε το μυαλό μου. Ούτε τώρα. Έκανα τρεις μέρες να φάω κάτι και δύο βδομάδες να μπορώ να δω τον ’γγελο στα μάτια. Όποτε τον έβλεπα, το έβαζα στα πόδια κλαίγοντας. Τελικά ήρθε αυτός να με πάρει από το χέρι και να μιλήσει για το τι του συνέβαινε. Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις άφησε εκτός ιστορίας, διότι ήτανε εκ φύσεως διακριτικός. Τι μπορείς να απαντήσεις σε μια τέτοια εξομολόγηση αλήθεια;

Ο ψυχολόγος τον βοήθησε αφάνταστα. Κατάφερε να τον  πείσει ότι δεν έφταιγε σε τίποτα. Δεν προκάλεσε, δεν πειράζει που σιώπησε ως παιδί. Ο θείος ήτανε ο άρρωστος και έπρεπε να τιμωρηθεί. Ο τελευταίος στην αγωγή που του κίνησαν οι γονείς του ’γγελου, απάντησε «αθώος». Η γυναίκα του και τα παιδιά του πήραν το μέρος του, εννοείται. Αλλά ευτυχώς ο δικαστής δεν τον πίστεψε. Εκτίει ακόμα την ποινή του. Μετά το σκάνδαλο τα σπίτια πουλήθηκαν και η οικογένεια του μετακόμοισε κάπου μακρυά. Όσο μακριά μπορεί να νοηθεί δηλαδή σε κυπριακές αποστάσεις.

Ο ’γγελος είναι πια καλά. Τελείωσε το σχολείο, πήγε και στρατό, σπουδάζει τώρα κάπου αυτό που του άρεσε από πάντα. Έχει και κοπέλα, το πιο σημαντικό ίσως βήμα από όλα. Έμαθε να εμπιστεύεται και να αγαπάει, όπως μου είπε, την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Ήταν χαρούμενος. Βγήκε πια για τα καλά από την Κόλαση. Έμειναν κάποιοι εφιάλτες και οι αναμνήσεις. 

Και τώρα ακόμα, δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός, ότι στο απέναντι παράθυρο ένας φίλος μου δεν είχε την ευκαιρία για χρόνια, να έχει βοήθεια όταν την είχε τόσο ανάγκη.