Μετά απο ώρες επικοινωνίας μέσω τηλεφώνου και μερικές δεκάδες μηνύματα το πρώτο ραντεβού δώθηκε!

Στο μεγάλο δέντρο της πλατείας αριστερά απο τις κούνιες.

Από το βράδυ με είχε πιάσει το στομάχι.Σκεφτόμουν πως να κάνω τα μαλλιά μου,(σγουρά η ίσια..?Ίσια είναι πιο κυριλέ και έπειτα δεν ειναι τα φυσικά μου...ναι..αλλά ειναι πιο εντυπωσιακά,απ΄το να έχω ένα θάμνο στο κεφάλι μου!’σε μας,σγουρά θα τα αφήσω!) Ύστερα το μεγάλο ερώτημα:Τι θα φορέσω..?Όχι κάτι καλό..(στις οκτώ το πρωί ήταν το ραντεβού) ,ούτε όμως με τα ρούχα της λαίκης.Και παπούτσια?Και τσάντα?

Σηκώθηκα πολύ πρωί με την αγωνία να χτυπάει κόκκινο.Αισθανόμουν σαν μικρό παιδί την ώρα του διαγωνίσματος που έχει κρυμμένο στο χέρι του σκονάκι.Και αναρωτιέται..να κρυφοκοιτάξω τις λύσεις?Να το κάνω τώρα?Μήπως να πετάξω το χαρτάκι στον διπλανό?Να πάω ή να μην πάω?

Τελικά ήρθα.Με είκοσι λεπτά καθυστέρηση.Πρώτη φορά αργω σε ραντεβού και πρώτη φορά είσαι στην ώρα σου(και μοναδική απο εκεί και έπειτα)

Όλου του κόσμου οι αναποδιές έγιναν εκείνο το πρωί και εγώ διασχίζω τρέχοντας την γέφυρα του τρένου για να σε προλάβω.Σου στέλνω μήνυμα..Θα με περιμένεις..?

Σε βλέπω απο μακρία.Σοβαρός με ένα τζιν παντελόνι,μια ριγωτή μπλούζα και μια μεγάλη μαύρη τσάντα.Εγώ με μια πορτοκαλί φουστίτσα,καφέ μπλούζα και ζώνη και εκείνα τα υπέροχα πεδιλάκια που μόλις χθες είχα αγοράσει(με τις πορτοκαλι και καφε χαντρίτσες!)

Συνηδητοποιώ οτι ακόμα τρέχω και είμαι λαχανιασμένη.Επιβραδύνω το βήμα μου.Ανασυγκρότηση.Βαθιά αναπνοή και πάμε.Είσαι πολυ μακριά και έχεις καρφώσει το βλέμμα σου πάνω μου.Υποθέτω οτι κατάλαβες ποια είμαι.Θα μου πεις φυσικό είναι.Ποια άλλη θα έτρεχε καταπάνω σου πρωινιάτικα με το χαμόγελο στα χείλη ?

Αισθάνομαι οτι περπατάω χαζά.Πιο θυληκά βρε παιδί μου.Κουνήσου λίγο.Σιγα μην κουνηθώ.Να με περάσει για κανένα σαχλοκούδουνο.Και αυτά τα χέρια μου..πως κρέμονται έτσι?Ε..μα τι να τα κάνω?Και αυτός ο δρόμος ατελείωτος είναι!

Επιτέλους σε έφτασα!

’λλη μια βαθιά αναπνοή,ένα μεγάλο χαμόγελο και...

Χαίρεται!Έιμαι η ’ντζη..