Kώστας Zουράρις

Αγάλματα φωνήεντα

«Κι έδινε πάλι τις προάλλες βαρύγδουπος νανογίγας, αντιστοίχου αγραμματωσύνης πομφόλυγα (συνέντευξη, το θεωρούσε αυτό), όπου διαπίστωνε εριβριθώς μεν, αναλφαβήτως δε, ότι η ορθοδοξία και η βυζαντινή θεοκρατία ήταν πιο αντιδραστικές από την Παπική εκκλησία και τις δυτικές κοινωνίες!»

«Έρχομαι από μακριά. Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας πορεύονται πλάι μου, κι από κοντά, παγαιμένες με τον άνεμο τον βόρειο, οι Μυροφόρες, ωραίες μες στα τριανταφυλλιά τους και τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση. Γέμισα καθ οδόν χώμα κιτρινωπό, κοκκινωπό, καστανό

«Στην ολίγη Ελλάδα που μας απέμεινε, το μόνο που μπορείς ακόμη να κάνεις είναι να δέεσαι τους θεούς σου. Ποιους θεούς; Ω, μα είναι πολλοί. Σχεδόν όσοι και ο πληθυσμός της χώρας. Δύο μέτρα κάτω απ τη γης ή πάνω από τον πλαϊνό σου τοίχο τον γδαρμένο, αγρυπνούν.» Οδυσσέας Ελύτης: «Ιδιωτική οδός»

«Αγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή άθεος ή ο,τιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν του χρέος, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλλεται χάριν πολυτελείας, την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ? άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και φανή και αυτός γίγας.» Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Λαμπριάτικος ψάλτης»

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ.

Πάλι η αντιγραφή. Είπαμε: στον τρόπο μας, όταν δεν έχεις να πεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή, δεν σωπαίνεις. Αντιγράφεις. Αντιγράφεις, διότι αλλεπάλληλες φωνές πριν και γύρω από σένα, με έκρηξη, με υπομονή και λάθη έπλασαν αυτό που νομίζεις ότι είναι το ιδιωματικό σου πρόσωπο. Κι έτσι η ταπεινή αντιγραφή, μου επιτρέπει να ξαναχτίσω τη μορφή μου, ν ανακαλύψω ξανά με ταπείνωση κι ευγνωμοσύνη, πως το πρόσωπό μου είναι κτίσμα που πολλοί χτίστες μου έχτισαν και μου δώρησαν, για να το κατοικήσω δοξολογώντας το.

«Έρχομαι από μακριά», μου διδάσκει ο Ελύτης. Και, «Γέμισα καθ οδόν χώμα», ναι! Αλλά αυτό είναι το αντίτιμο της περιπέτειας, αυτής που μας χάρισε την αργόσυρτη διάρκειά μας, εκεί όπου εμείς «όλοι μαζί», γίναμε, μέσα από δοξολογίες και χρεωκοπίες, «αγάλματα φωνήεντα», κτίσματα δηλαδή θεϊκά που απαστράπτουν φως- (αγάλματα). Αγάλματα όμως αστραφτερά, που δεν είναι βουβά, όπως τα αγάλματα. Εμείς γίναμε «αγάλματα φωνήεντα», αστραφτερές απόπειρες αθανασίας με φωνή. Και με τη φωνή αυτή, ύψιστο προνόμιο των καθ ημάς αγαλμάτων, ένα είναι «το μόνο που μπορείς ακόμη να κάνεις», μας σωφρονεί ο Ελύτης: «να δέεσαι τους θεούς σου».

Κι έρχεται και δένει εδώ ο Παπαδιαμάντης: αν δεν ευλαβείσαι αυτά τα λείψανα τα «Δυο μέτρα κάτω απ τη γης ή πάνω από τον πλαϊνό σου τοίχο τον γδαρμένο», τότε καταντάς τάχα μου μονδέρνος, αλλά εντελώς ντενεκές γδαρμένος και νάνος «Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην».

Νάνε γίγαντα! Νάνε γίγαντα, «επ άκρων ονύχων» ευρωψώνιο!

Νανοπίθηκε, ξεχειλωμένε λουκουμά, που ακκίζεσαι, ξιπασμένος μέσα στην νεοπλουτίστικη αμορφωσιά σου, εντός Μεγάρου Μουσικής κορδακιζόμενος με τα π.χ. φασιστοειδή-εμβατήρια των δυτικών δύο τετάρτων (το μέτρο, εννοώ των 2/4) ή ακόμη χειρότερα του ενός δευτέρου (ώ) και αγνοώντας βεβαίως ως παχυλώς Αμουσος, πως το ασύμμετρον εννεάσημον των εννέα ογδόων και παρά κάτι ή και πιο εκεί από κάτι, είναι ρυθμική θεοληψία ελευθερίας, ανταρσίας και θεολήπτου λογοδοσίας, διότι το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» ή ο αργός του «τη Υπερμάχω Στρατηγώ», δεν περπατιέται από αγελαίο λόχο, αλλά χορεύεται διά «φιλοσόφου μανίας και βακχείας», από Μυροφόρους Αντάρτες της εθελουσίας λογοδοσίας προς την Κοινότητα.

Και βεβαίως, ως μουσικό μέτρο, αμαθέστατε, είναι πολύ πιο «εξελιγμένο», δηλαδή περίπλοκο, περίτεχνο, επιτηδευμένο από το απλό - απλούστατο εν δεύτερον. Κι έδινε πάλι τις προάλλες βαρύγδουπος νανογίγας, αντιστοίχου αγραμματωσύνης πομφόλυγα (συνέντευξη, το θεωρούσε αυτό), όπου διαπίστωνε εριβριθώς μεν, αναλφαβήτως δε, ότι η ορθοδοξία και η «βυζαντινή θεοκρατία» ήταν πιο αντιδραστικές από την Παπική εκκλησία και τις δυτικές κοινωνίες!

«Βυζαντινή θεοκρατία», αποκαλούσε ο κρανιοφεγγής αυτός φωστήρ, την πολυεθνική μας οικουμενικότητα, η οποία ποτέ δεν επέβαλλε την ελληνική γλώσσα στους άλλους λαούς, όπως έκαναν για τη δική τους, κατά σειράν ιστορικής βαρβαρότητας, οι Ισπανοί, Ολλανδοί, Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλλοι, (οι Γερμανοί απλώς φούρνιζαν, το Ινστιτούτο Γκαίτε το ίδρυσαν αργότερα, όταν ξεμείνανε από ανταλλακτικά για τους φούρνους τους).

«Βυζαντινή θεοκρατία», ω της ακηδίας αγλαώς καράφλιασμα, αυτή η κομψεπίκομψη αριστοκρατία της χειρονομίας, η οποία δημιουργεί γραπτή γλώσσα για τον εκχριστιανισμό των Σλαύων; «Δημοκρατικώτερη» από την Εκκλησία μας, η Παπική θεομηνία, με την Ιερά Εξέταση και την πυρά, για το καλό μας; Φροντιστηριακή άσκηση πρωτοετούς νηπιοβρέφους, ω λογολαμπιρούσα, του Δυτικού Μπουρδιστάν εσύ, κρανιολαμπίς: (κατά το πυγολαμπίς.

Έτσι είναι: αλλουνού λάμπει ο κώλος [πυγή] κι αλλουνού το κρανίο. Λάμψη υπάρχει και στους δύο, το μυαλό όμως, φαίνεται να τόχει μόνον η πυγολαμπίδα, η οποία, τουλάχιστον, αποφεύγει τις συνεντεύξεις). Έχουμε και λέμε λοιπόν: ως γνωστόν, στο Μυστήριο του Γάμου, το ίδιο απόσπασμα διαβάζουν κι ο παπικός κι ο ορθόδοξος παπάς: ους ο θεός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτω.

Ως φωστήρες τύπου Προκρούστη (οι φούρνοι, οι φούρνοι, απ εδώ ξεκίνησαν οι φούρνοι, η αποικιοκρατία, το απαρτχάιντ, ο Χέγκελ, ο Ανταμ Σμιθ και ο Μαρξ), σκέφτονται λοιπόν οι Παπιστές και λένε: τι λέει ο θεός; Ένας γάμος, ίσον ένας γάμος, άρα απαγορεύεται το διαζύγιο. Ξεκάθαρος συλλογισμός, έε; Όπως του Προκρούστη: χωράς στο κρεβάτι; Δεν χωράς. Αρα φούρνος. Λένε κι οι δικοί μας: «Λέει ο θεός: ένας γάμος, ίσον ένας γάμος. Αρα; Αρα, έως και τρεις γάμους! Ναι, έως και τρεις! Ποια Εκκλησία, ω κενόφλυξ, είναι πιο δημοκρατική; H Παπική, που κατέστρεψε επί χίλια χρόνια σπίτια και σπίτια, επιβάλλοντας τη χιτλερική κτηνωδία του αρραγούς γάμου, ή η καθ ημάς Ανατολή, η οποία γνωρίζοντας ότι ο άνθρωπος είναι περιφερόμενο λάθος, του χάρισε την επιείκεια των τριών γάμων και του νομιμοποίησε το δικαίωμα στο λάθος;

Ποια κοινωνία σεβόταν πιο πολύ τους ανθρώπους της, ω της ιδεοληψίας φεγγοβόλον τόπι; O Δυτικός Μεσαίων κατακρεούργησε τις κοινωνίες του λόγω της υπάρξεως τριών δικαίων και τριών δικαστικών συστημάτων: άλλοι δικαστές κι άλλο δίκαιο δίκαζαν τον φεουδάρχη για το ίδιο αδίκημα (π.χ. βιασμός ή ανθρωποκτονία) κι άλλο δικαιϊκό σύστημα εφαρμοζόταν στην καμπούρα των δουλοπαροίκων κι άλλο αμνήστευε βεβαίως τα παπαδαριά τους.

Ή μήπως ξεχάσατε, ελλογιμώτατε της ανεπιστημοσύνης, το jus primae noctis (δικαίωμα πρώτης νυκτός), με το οποίο στην «προχωρημένη» έναντι της «Βυζαντινής θεοκρατίας» Δύσης, το αφεντικό δοκίμαζε πρώτος κάτι από μπούτι και ψαχνό, αφήνοντας στον σύζυγο το δημοκρατικό πλεονέκτημα να έχει ετοιμοπαράδοτο «ρονταρισμένο» όχημα του πόθου;

Μήπως, ω πεφωτισμένε βυζαντινοφάγε, ακούσατε ποτέ για τις «Νεαρές» (νόμους) «περί προτιμήσεως» ή «περί κωλυομένων προσώπων»; Αλήθεια, υπάρχει τι το αντίστοιχο στη βαρβαροδημοκρατική Δύση, με τις «Νεαρές», αυτές, όπου ο «κρατικός παρεμβατισμός» ναι!, απαγορεύει στον Αυτοκράτορα π.χ. και τα μέλη της Αυλής, ή στους Επισκόπους και Ηγουμένους, ή τοπικούς ανωτάτους υπαλλήλους, να αγοράζουν γη ή να δέχονται «δωρεές» από κατεστραμμένους αγρότες; Ή ότι αυτομάτως ακυρώνεται οποιαδήποτε τέτοια πράξη, για να διατηρείται έτσι ένα καθεστώς ισονομίας και δικαιοσύνης;

Ή ότι το πρώτο IKA του κόσμου, η «Βασιλειάς», έργο του Μεγάλου Βασιλείου, εφαρμόζεται σε μας, χίλια πεντακόσια χρόνια πριν από την προχωρημένη σου Δύση; Ή ότι η Δυτική αποικιοκρατία, αποκύημα κατ? ευθείαν γραμμήν των δημοκρατικών κοινωνιών της Δύσης, (ενώ εμείς δεν μπορέσαμε να έχουμε «βυζαντινή» δημοκρατία), στοίχισε σε τρεις αιώνες, γύρω στα 200 εκατομμύρια νεκρών και ολική γενοκτονία των αποικιοκρατουμένων πολιτισμών; Συμπέρασμα: άλλο το αφασικό σύνδρομο μειονεξίας Γραικύλου νάνου κι άλλο τα καθ? ημάς «αγάλματα φωνήεντα»._Κ.Ζ.