Κυριακή νύχτα.Χιόνισε πάλι. Δεν πάμε καλά! 

Ανοίγω το γιαχού. Τετ α τετ ένα ερωτηματικό με το όνομά του... Ελευθερώνεται η πρώτη αντίδραση μα προλαβαίνω να την παγιδεύσω στα βλέφαρα.

«Γιατί;» ... Το διαβάζω και θολώνω. Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω και δεν μπορώ να εκφράσω τίποτα απολύτως. Η τρικυμία καλά κρατεί στο μέσα μου. Πηγαινοέρχομαι στην κουζίνα, μα δεν μπορώ, θέλω να βγω έξω.

Η ώρα περασμένη, το μικρό χωριό κοιμάται. Εκτός από την γριά σπιτονοικοκυρά, που με βλέπει πίσω από την κουρτίνα. Την είδα κι εγώ ενώ έκλεινα απαλά την καγκελόπορτα. Δεν πειράζει, ας πιστέψει ό,τι θέλει.

Περπατώ κι αναπνέω επιτέλους. Σκοτάδι πυκνό και πλακόστρωτο υγρό.Πηγαινοέρχονται σε ταξιδάκια οι εικόνες, η αρχή, το τέλος, τα μεταξύ και τα μετά. Δεν αντέχω άλλο! Το κινητό είναι ξεχασμένο στην τσάντα, πηγαινοέρχεται μαζί μου, κλειστό εδώ και μήνες. Αλλά να πρέπει να απολογηθώ κιόλας; Τί στο καλό με έπιασε τώρα και κλαίω; Πώς τολμά;

Θέλω μια μηχανή του χρόνου, να γίνω πέντε χρονών και να τρέξω στον παπάκη μου να με σηκώσει σε αγκαλιά σβούρα και όλα μα όλα να είναι τέλεια! ... ή έστω, οκτώ χρονών, να του δείξω τί θα πει νιντζάκι χωρίς την εγκρατή φιλοσοφία του καράτε! Μα είμαι στο τώρα και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σκεφτώ μια αγαπημένη μελωδία και να περπατήσω μέχρι τελικής πτώσης.

Επιστρέφω και βρίσκω στην κουζίνα τον Γ. Ανανεώνει τις σημειώσεις του.

-          Καλά είσαι;

-          Ναι.

-          Κάνει θαύματα το περπάτημα!

-          Όντως!

-          Δυο ώρες λείπεις.

-          Έκανα γυμναστική.

-          Δεν θες να μιλήσεις, σεβαστό. Ετοίμασα κακάο, να σου βάλω;

-          Ευχαριστώ... ναι... Πώς παει η μελέτη;

-          Δεν τα βλέπεις; Δεν προλαβαίνουμε!

Κάθομαι απέναντι και ανοίγω τον Μπέμπο. Γράφω δύο λέξεις: «Δεν μπορώ!»... το στέλλω και σκέφτομαι να το στείλω και στον Αλ να το δει, να πεθάνει και το επίθετο «Charity»! Μα όχι, δεν γίνεται...

Ο Γ σερβίρει χαμογελαστός το κακάο, φέρνει και blueberry muffins. Το κακάο είναι δυνατό, έχει προσθέσει και σναπς μέσα, έλεος! Διαβάζει αυτός τις σημειώσεις του, εγώ τις δικές μου, πέφτει σιωπή. Ευχάριστη ησυχία, επιτέλους!

Πήγε η Κυριακή, ήρθε η Δευτέρα, με τον ήλιο, τη βροχή και το χιόνι να παίζουν πατητό!Και στο ΜΗ; Χαχαχα

..ανακαλύπτω με ενθουσιασμό ότι ο Κόλιν Φερθ έχει γίνει ο Θεός στον κοριτσόκοσμο του ΜΗ. Υπάρχει ηθοποιός με τόσα ποστς αφιερωμένα εξαιρετικά; Ακόμα και ο Κινέζες έτρεξε με τις πιτζάμες για να του αφιερώσει ποστ...και ο Μπρίζας έλιωσε είτε με Σελίν Ντιόν είτε με Ντι Κάπριο αλλιώς δεν εξηγείται η επιμονή στο Παγόβουνο του Τιτανικού :ΡΡΡΡΡΡ (σιγά που θα το άφηνα έτσι ! :Ρ :)  )

Χάλια ξεκινήσαμε τη βδομάδα! Θα περάσει κι αυτή, πού θα πάει;