Σε κάποια φάση χθες, έπρεπε να μας πετάξουν στο πανεπιστήμιο στο Μόναχο. Μονάχους μονάχους, ξεκινήσαμε σαν τις χελώνες μετά που κέρδισαν το λαγό, ήπιαμε τα νουρατσελ μας σε μορφή καφέ φίλτρου και πήραμε το δρόμο. 3 ώρες πήγαινε και 3 ώρες έλα. Η μέρα μας έφυγε αλλά τουλάχιστον το βράδυ κάναμε και μια σύντομη βόλτα στο κέντρο.

Ένα γλυκό και χαμογελαστό κοριτσάκι, του οποίου η γενετική φυσιογνωμία με μπέρδεψε, μου έδωσε ένα φυλλάδιο. Βλέπω μια τουρκική σημαία αλλά γαλάζια... Αυθόρμητα καρφώθηκε στο μυαλό «ελληνοτουρκική φιλία». Κάπως έτσι θα ήταν το Αιγαίο μας αν ήταν μουσουλμανική θάλασσα. Ευτυχώς δεν είναι. Τελικά πρόκειται για μια άλλη εθνική ομάδα, καταπιεσμένη από την Κίνα.

Το Ανατολικό Τουρκιστάν. Έτσι ονομάζουν τους εαυτούς τους μα οι Κινέζοι διαφωνούν, κάτι σε «Xinjiang Uyghur » τους λένε κι αυτούς. Δεν πρόλαβα ακόμα να διαβάσω τα φυλλάδια τους μα μπορώ να υποψιαστώ τα αιτήματα και την ιστορία τους. Για την περιοχή αυτή, είχα μόνο διαβάσει, κάποτε, ένα άρθρο για το εκεί αρχαίοτατο ελληνικο στοιχείο...

Ναι, ο καθένας το πολιτι(στι)κό βιολί του... Αλλάζει ποτέ ο κόσμος; Σταματάμε να ποθούμε την ελευθερία μας; Ελπίζω όχι.

Το κοριτσάκι που μοιάζει μισό κινεζάκι-μισό μεσογειακό, μοίραζε τα φυλλάδια. Η μητέρα του, με τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά,λίγο πιο πέρα σε ένα τραπέζι με διάφορα ενημερωτικά γραπτά, μπορούσε να σου απαντήσει στις διάφορες ερωτήσεις. Ρώτησε ο Γ, οι υπόλοιποι ακούγαμε. Το μόνο που θυμάμαι μέσα σε όλα ήταν πως ζητάνε το δικαίωμα στις παραδόσεις τους. Το δικαίωμα στην ελευθερία. Ανεξάρτητο κράτος. Καθόλου παράλογο...έτσι;

Α, δέστε κι αυτό το βίντεο... Για την ακρίβεια είναι πολιτική/ιδεολογική φάρσα που ντύθηκε διαφήμιση αυτοκινήτου!

[youtube: https://www.youtube.com/watch?v=GsCIG58PSYs]