Αύριο ξημερώνει μια μέρα ιδιαίτερη…μια μέρα που με φόβιζε πάντα..

Η μέρα των γενεθλίων μου… και αυτό που με φόβιζε δεν είναι που

κάθε τέτοια μέρα μεγαλώνω κατά ένα χρόνο…αλλά που κάθε χρόνο

αυτή η μέρα ερχόταν και μου θύμιζε…όλα τα πρέπει που γέμιζαν και

κατεύθυναν τη ζωή μου ως τώρα.. όλα τα θέλω που θυσίασα στο

βωμό των πρέπει…όλα τα όνειρα που άφησα ανεκπλήρωτα

σε μια γωνίτσα της ψυχής μου γιατί φοβήθηκα να υψώσω το ανάστημα μου…

και να δείξω σε κάποιους πως μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου…

Μπορώ όχι απλά ν’αγγίξω τα όνειρα μου…μα έχω τη δύναμη να τα ζήσω κιόλας..

Σήμερα όμως,περιμένω με πείσμα και αποφασιστικότητα για να γιορτάσω αύριο

Το ξεκίνημα μιας νέας ζωής…αύριο γιορτάζω..και γιορτάζω διπλά..

Όχι μόνο γιατί σαν αύριο γεννήθηκα…αλλά γιατί αύριο…

Ξαναγεννιέμαι  από τις στάχτες μου…

Χρόνια μου πολλά λοιπόν…όχι χρόνια σαν αυτά που πέρασαν…

Μα σαν αυτά που θα’ρθουν.. ίσως πάλι να μην είναι χρόνια..

Αλλά μήνες..ή μέρες..δεν έχει σημασία..

Αυτό που έχει αξία δεν είναι το πόσο θα κρατήσουν…

Αλλά το χαμόγελο που θα φέρουν στη ζωή μου…

Και τη λάμψη στα μάτια μου…

Κι αν στάξει ένα δάκρυ απ’την ψυχή μου για σένα που είσαι απών…

Για σένα που μου λείπεις ακόμα…

Θα το κρύψω μέσα στην καρδιά μου να σου κρατάει συντροφιά…

Αύριο θα γιορτάσω.. κρατώντας ένα τελευταίο πρέπει…

Το δικό σου πρέπει…

Και έτσι απλά θα συνεχίσω την ζωή μου…

Με μια άδεια αγκαλιά…

Και μια γεμάτη καρδιά…γιατί αυτό αξίζει…

Όσο άδεια κι αν είναι η ζωή μου…

Όταν η καρδιά μου είναι γεμάτη από αγάπη….

Τότε είμαι αυτή που θέλω να είμαι….

Γιατί αγάπη σημαίνει νιώθω…

Και νιώθω σημαίνει..ΖΩ…