Καλημέρα σας, 

Σας έχει τύχει ποτέ να ξυπνήσετε ένα πρωί και να σας έχει καρφωθεί (λες και το βλέπατε όνειρο) οι στοίχοι από ένα τραγούδι ή μια άσχετη λέξη στο μυαλό;

Έμενα μου τυχαίνει συχνά, καθότι και λίγο psycho, όπως και σήμερα. Πριν ακόμα ανοίξω τα ματάκια μου, ο άμοιρος, ξημέρωμα Πέμπτης, μου καρφώθηκαν, σαν ανοικτοί παλιοί λογαριασμοί,  οι στοίχοι ενός γλυκύτατου τραγουδιού στο μυαλό. Έπιασα τον εαυτό μου να το σιγοτραγουδά συνεχώς ακόμα και με το σαπούνι στα μάτια εντός της μπανιέρας (εκεί όπου όλοι ενίοτε γινόμαστε άθελα μας Pavaroti)!

«Μάτια που δεν βλέπονται Γρήγορα λησμονιούνται

Μου πες κάποιο βράδυΜε παράπονο πικρό,

Οι έρωτες Καρδιά μου

Δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται

για να μπορούν γλυκά

να κοροϊδεύουν τον καιρό»!!

(ή κάπως έτσι)

Στην αρχή φαντασιώθηκα ότι το κόλλημα του μυαλού στους στοίχοι (προσέξτε το) του τραγουδιού μπορεί να είναι ένα προφητικό σκίρτημα! Ίσως για κάποια απάντηση που μου προκύψει να δώσω σύντομα! Άλλωστε ο κάθε ένας βαυκαλίζεται ότι πολλές φορές έχει την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον ή ότι έχει τόσο δυνατό ένστικτο που τον οδηγεί να ξέρει τα μελλούμενα! Μετά «προσγείωσα το αεροπλάνο» συνειδητοποιώντας ότι κανένας παλιός έρωτας δεν θα είχε την διάθεση να κτυπήσει σύντομα την πόρτα μου για να χρήζει τέτοιας απαντήσεως. Άλλωστε έχουν περάσει πια αυτές οι εποχές. Όλοι μόλις στρίψουμε την γωνία χανόμαστε στην πολλή συνάφεια του κόσμου, βυθιζόμαστε στα εγωιστικά μας ένστικτα και «που σε είδα, που με είδες»! Δεν υπάρχει διάθεση (και ορθώς) για πισωγυρίσματα. Δεν μας το επιτρέπει και η υπόληψη μας! Άσε που όταν έχεις ανάγκη κανένας δεν σε θυμάται! Πάντα τέτοια περίεργα συμβαίνουν όταν είσαι στα «πάνω» σου! Όταν οι άλλοι σε έχουν ανάγκη.

Αφού έλυσα κι αυτόν τον περίεργο προβληματισμό, στο δρόμο για την δουλειά, συνέχισα να το τραγουδώ, με δυνατή φωνή (εντός αυτοκινήτου), κάνοντας κάθε φορά και τις κατάλληλες ελεύθερες διασκευές τόσο στιχουργικά, όσο και συνθετικά, καθώς ως γνωστόν «το κάθε πουλί με την φωνή του χαίρεται»! Άρχισα τότε να αναλύω τους στοίχοι (επιμένω) ακαδημαϊκά! Τι να θέλει άραγε να μας πει ο ποιητής;; Όχι πως δεν το είχα αναλύσει το άσμα σε πολύ παρελθόντα χρόνο, εν μέσω τύρου, αχλαδιού και δυο μπουκαλιών Shivas (μιας και πάντα η αξία του ηττημένου δίνει λάμψη στον νικητή), αλλά και εν μέσω περίεργων μελαγχολικών που πάντα σε κοιτάνε με μια φιλοσοφική διάθεση η ώρα πέντε το πρωί όταν αρχίσεις να βγάζεις τα εσώψυχα σου και είναι πάντα πρόθυμοι να το παίξουν φιλόσοφοι και γνώστες των αέναων και αρχέγονων ερωτημάτων της ύπαρξης μας.

Απλά τώρα το έκρινα με μια πιο ώριμη ματιά! Κάτω από το βάρος όλων των εμπειριών που τα αποφθέγματα τους τα θυμόμαστε μόνο όταν θέλουμε να εντυπωσιάσουμε καμιά μικρή και τρυφερή ύπαρξη που βρίσκεται στα πρώιμα στάδια των αναζητήσεων της, με αποκλειστικό σκοπό βέβαια να την πείσουμε ότι αξίζει να ξαπλώσει μαζί μας και να εξετάσουμε από κοινού το χρώμα της οροφής του δωματίου! Τελοσπάντων (anyway, ελληνιστί) στο θέμα μας:

Τελικά όντως οι παλιές αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ, απλά κοιμούνται ή πάνε στον παράδεισο των αγάπων (ποιητική αδεία) και παραμένουν εκεί για πάντα (και θεός μακαρίσει τες); Δύσκολο ομολογουμένως να αποφανθεί κανένας!

Δική μου θεωρεία είναι ότι μια αγάπη όταν περάσει και δεν στεριώσει («σαν την βροχή στον τσίγκο» που έλεγε κι ο Κωνσταντάρας / βλ: «Κάτι κουρασμένα Παλικάρια») για οποιοδήποτε λόγο, ακόμα και γιατί τα έφερε έτσι η ζωή ρε αδελφέ, πάει πέθανε! Δεν ανασταίνεται! Μπορεί να υπάρξει μερικώς μια φούντωση (μια φλόγα) σε μια τυχαία ή και μη τυχαία συνάντηση και να βρεθείς ξανά σε περίεργες καταστάσεις, αλλά αυτό το αποδίδω σε ένα «ανεκπλήρωτο» που έμεινε, σαν παλιός απλήρωτος λογαριασμός κι όχι σε μια πραγματική αναβίωση συναισθημάτων! Το ανεκπλήρωτο ωστόσο δεν κρατάει πολύ! Είναι μόνο για μια νύκτα, καληνύχτα, καληνύχτα!! Να ερωτευτείς το ίδιο άτομο από την αρχή είναι αδύνατο, να ξεκινήσεις όμως ένα καινούργιο ερώτα με το ίδιο άτομο (που έχει πια αλλάξει) ίσως!!

Δεν ξέρω αλλά πιστεύω ότι εμείς είμαστε που κοροϊδεύουμε γλυκά τον καιρό γλύφοντας κρυφά τις πληγές μας και όχι οι έρωτες!

Στο κάτω - κάτω οι έρωτες γεννιούνται για να πεθαίνουν, εμείς κοιμόμαστε απλά τον ύπνο τον μακάριο για να τους επιτρέπουμε να γλιστρούν και να χάνονται στην χαραμάδα που πήγε η άτιμη και άνοιξε στην γωνιά του δωματίου και περιμένει αδηφάγα να καταβροχθίσει ότι πέσει χάμω!

Άλλωστε:

Πάει καιρός που έφυγα

Και δεν γυρίζω πίσω (σε οτιδήποτε)

Και λες πως δεν κατάλαβες

Ποτέ σου το γιατί

(Κι έτσι)

Κάθισα και σού γράψα

Δυο λέξεις στο χαρτί……