Δεν κατάλαβα νηστεία ή προετοιμασίες για Πάσχα...μια χαρά ήμουν... και μετά άρχισε η μάμμα, η γιαγιά, κάποιοι φίλοι, η Μ, όλος ο κόσμος να φεύγει ή να μην έπιστρέφει ακόμα για τα μαθήματα...τσιμπιές, δαγκωματιές... Διαβάζω και το υπέροχα τρυφερό κείμενο της Νικόλ...αυτό ήταν... Φέτος θέλω να νιώσω Πάσχα!

Ομολογώ πως είναι τελικά η πιο ζεστή γιορτή. Μου αρέσει ο συνδιασμός οικογένειας-λειτουργίας-αγάπης-λιχουδιών.

Την αγάπη που χρειάζεται για να σταυρωθεί ο οποιοσδήποτε από μας, οικιοθελώς.  Αντλεί δύναμη και υπομονή, χάρη σε αυτήν την υπέρμετρη αγάπη. Για τα παιδιά του, για τον σύντροφό του, για τους γονείς και τα αδέρφια του, για κάποιον φίλο ή γνωστό, για κάποιον άγνωστο. Ίσως με αντίθετη σειρά να είναι μεγαλύτερης σημασίας η θυσία.

Μου λείπει το Πάσχα της Κύπρου. Όσο καλά κι αν περάσεις στο εξωτερικό με φίλους ή γνωστούς δεν έχει την ίδια ομορφιά. Κάνει κρύο, υπάρχουν πολλές σκιές. Η σούβλα γίνεται μπάρμπεκιου, τα κεφτεδάκια δεν μπορείς με καμία φαντασία να τα μετατρέψεις σε κουπέπια (ντολμάδες) της γιαγιάς, το κρασί ζιβανία δεν γίνεται! Λειτουργία στην διπλανή πόλη, άρα θα χρειαστεί τρένο. Ο αξιοθαύμαστος ιερέας, προσπαθεί να σου δώσει την αίσθηση της ζεστασιάς που έχεις στην εκκλησία της γειτονιάς σου... Μα έχει άλλες 2 ή 3 ενορίες να λειτουργήσει...Τουλάχιστον βιώνεις λίγο από το σπρώξε-πυρώνω(ζεσταίνομαι)-ουφ μα πόσος κόσμος! Και παίρνεις πάλι το τρένο.

Μέχρι τώρα δεν έχω νηστέψει. Και δεν ένιωθα τύψεις. Μέχρι που άρχισα να μιλώ με τη γιαγιά μου για τις προετοιμασίες. Μέχρι που χθες γύρεψα τη μητέρα μου και αναρωτιόμουν  γιατί δεν ήταν στο σπίτι... «Μεγάλη Δευτέρα, εκκλησία ήμουν, πού αλλού; Λείπεις φέτος...Ποιός θα δοκιμάσει την Πέμπτη αν είναι καλό το τυρί για τις φλαούνες;"

Α ναι... Εκκλησία...Η λειτουργία της Μεγάλης Βδομάδας... Παιδάκι, επέμενα να ανεβαίνω στο χωριό με τον παππού και την γιαγιά. Ανεβαίναμε την Μεγάλη Πέμπτη ή Παρασκευή, συνήθως... Το χωριό, παλιό κεφαλοκρασοχώρι στα βουνά της Λεμεσού, είναι από το 1985 διατηρητέο, οι 20 γέροι που επιμένουν να το κατοικούν, άρχισαν να φεύγουν για πάντα...Γεμίζει κόσμο στις μεγάλες γιορτές, το καλοκαίρι και κάποια τριήμερα. Απλώνει πάνω σε  7 λόφους και είναι το τέλειο μέρος για να ξεφύγεις από την πόλη. Εκεί είχα πλήρη ελευθερία κινήσεων, έπαιζα με δευτεροξάδερφα μέχρι τη νύχτα, προετοιμαζόμασταν για τους διαγωνισμούς-παιχνίδια (αυγουλοδρομίες, σακκουλοδρομίες, γαϊδουροδρομίες κλπ), που θα λάμβαναν χώρα στην αυλή του ανακαινισμένου (για κατασκηνώσεις) δημοτικού σχολείου το απόγευμα της Κυριακής, σκαρφαλώναμε για να μαζέψουμε τα πιο σπάνια αγριολούλουδα, κουβαλούσαμε ξύλα για τη λαμπρατζιά...και φτιάχναμε κροτίδες, που καμία σχέση δεν έχουν με αυτές τις αστρονομικές κατασκευές που έρχονται από το εξωτερικό!  Η κυκλοφορία στους ρωμαϊκούς, πετρόκτιστους δρόμους ήταν  και είναι πραγματικά επικίνδυνη κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Βδομάδας. Όπου υπάρχει άδειος χώρος, ακόμα και σπασίματα στους πέτρινους τοίχους των σπιτιών ή των δόμων, τοποθετούνται κροτίδες! Μπαμ μπουμ μπαμ, από την Μ.Παρασκευή μέχρι τη Δευτέρα του Πάσχα, δεν μπορείς να κοιμηθείς τη νύχτα ανενόχλητος.

Μεγαλώνοντας προτιμούσα να μένω στη γειτονιά μας. Να πάω στην εκκλησία με τις φίλες μου. Να δούμε τους χορούς και τα έθιμα στην εκκλησίτσα απέναντι από το δημοτικό μας. Μόνο ο παππούς και η γιαγιά επέμεναν να αφήνουν την πόλη και να ανεβαίνουν στο χωριό. Ακολουθούσαμε όλοι οι υπόλοιποι για το πασχαλινό τραπέζι της Κυριακής. Και την ατελείωτη παρέλαση συγγνενών, οι περισσότεροι πρωτοξάδερφα του παπά μου.

Μια χρονιά μόνο, πριν ακόμα κλείσω τα πέντε, πέρασα τη Μεγάλη Πέμπτη στο χωριό της μητέρας μου. Ήταν και η πρώτη φορά που θυμάμαι την Σταύρωση... οι γριές ήταν πολλές, μου φάνηκαν βλοσυρές, είχανε στήσει παντού και τα μαύρα...και τον Χριστούλη πάνω στον Σταυρό! Μπαμ...κλάψε και να κλάψεις, στρίγγλισε και να στριγγλίσεις, έπεσα στο πάτωμα και χτυπιόμουν. Η γιαγιά μου ανήμπορη να με σταματήσει, με πήρε αγκαλιά και πήγαμε σπίτι... ’ρχισε να μου λέει για το έθιμο, για τον Χριστούλη, για την ομορφιά του Επιτάφιου της επόμενης μέρας.

Και όντως...μαζεύαμε τα λουλούδια για τον Επιτάφιο και ήμασταν χαρούμενες. Θα τον θάβαμε αλλά μέχρι την Κυριακή, θα νικούσε τον Θάνατο. Θα επέστρεφε, χάρη στην αυτοθυσία του. Η εκκλησία εξακολουθούσε να είναι μαυροντυμένη  όμως τα λουλούδια, με το πιο αγνό κάλλος από όλα, κέρδιζε πάντα τις καρδιές..

Στο δήμο μας, υπάρχουν οι δύο  μεγάλες εκκλησίες. Και τα τελευταία χρόνια, οι Επιτάφιοι συναντούνται στη μέση της περιφοράς. Συνήθως πάμε με τις φίλες μου στη μια εκκλησία, και μετά τη συνάντηση , ακολουθούμε τον Επιτάφιο της άλλης εκκλησίας. Μισή Λειτουργία στον ’η Γιώργη, μισή στον ’η Παύλο. Πέρσι, έβρεχε πολύ δυνατά και ματαιώθηκε η συνάντηση.  Εξάλλου, δεν πρόλαβα κιόλας να πάω στην εκκλησία. Θεώρησα πιο σωστό, να κάνουμε περιφορά του αυτοκινήτου παρέα με τον Αλ, που μόλις είχε φθάσει από Αγγλία για 2 μέρες. Εξάλλου πέρσι και πρόπερσι, δεν νιώσαμε Πάσχα.

Φέτος;...Θα είμαι μόνη μου εδώ. Αλλά είπα να φτιάξω ένα τσουρέκι. Να πάω στην Εκκλησία την Παρασκευή και το Σάββατο.Ίσως φτιάξω και αυγολέμονο...έτσι για το έθιμο!

Εδώ, συνήθως πηγαίνουμε στην χοροσπερίδα της ομογένειας. Χαλασμός, στα τραπέζια κυκλοφορούν κόκκινα αυγά, τσουρεκάκια και όλοι ρουφάνε μαγειρίτσα...Όλοι εκτός από την Μ κι εμένα, που θέλουμε αυγολέμονο εδώ και τώρα...Παίρνουμε βεβαίως μια μερίδα μαγειρίτσα και τρώμε από μια καλή λεμονάτη κουταλιά, απλά για το έθιμο. Ναι, θα φτιάξω το αυγολέμονο!

Λέω να μαζέψω και λεβάντα, που έχει γεμίσει ο τόπος...έχω απορία αν με βράσιμο λεβάντας, βάφονται τα αυγά...μωβ!