Πέφτουν οι μάσκες! Βλέπω ποιοι είστε! Βλέπω τι είστε! Και λυπάμαι...λυπάμαι που σας κράτησα δίπλα μου! Φίλοι; Εσείς; Με τίποτα! Κρίμα! Σας πίστεψα!

Ξέρω ότι θα μετανιώσω για αυτά που είπα παραπάνω. Δεν με νοιάζει. Πρέπει να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου. Δεν τους βρισκω για να τους τα πω από κοντά face to face.

Δεν αδειάζεις τους φίλους σου! Δεν τους αφήνεις να περιμένουν πάνω από ένα τηλέφωνο! Δεν τους παρατάς για το τίποτα! Δεν τους αφήνεις να υποθέτουν!

Αν νιώθω καλύτερα; Μπα...μάλλον χειρότερα! Πριν ήμουν απλά τσαντισμένη. Τώρα ο θυμός μου έχει ακρίβεια!

Ήδη μετάνιωσα για την πρώτη παράγραφο...όχι για όλα τα άλλα όμως...

Δεν έχω ιδέα τι γίνεται...όλα φαίνονταν πολύ πιο όμορφα πριν από κάτι ώρες...

Αυτό ήταν το αρχικό μου ποστ όμως επέλεξα να μην είναι και το βασικό μου ποστ. Ίσως επειδή οι λέξεις μπορούν να γίνουν σκληρές και δεν ξέρω από ποιος θα διαβαστούν. Βέβαια δεν με νοιάζει εαν θα διαβαστούν και πόσο θα παρερμηνευτούν. Απλά δεν θέλω αύριο, όταν θα έχω ηρεμήσει, να διαβάζω αυτά που έγραψα και να σιχαίνομαι τον εαυτό μου.

Όπως και να'χει, καλώς ή κακώς, ζούμε μαζί με άλλους σε αυτόν τον κόσμο. Η συμβίωση δεν είναι πάντα ρόδινη και είναι στο χέρι μας να κατευνάζουμε τις εντάσεις, ακόμα και αν χρειάζεται να απομακρυνθούμε για να μην ξεσπάσουμε πάνω σε τρίτους.

Βλακείες λέω! Ακόμα χάλια είμαι!