Το Πάσχα το έχω συνδέσει με το χωριό. Πάντα εκεί, πάντα με τη γιαγιά και τον παππού, 2-3 φορές μόνο δεν κάναμε κατσίκι και κοκορέτσι στη σούβλα, τις 2 λόγω θανάτου συγγενικού προσώπου και τη 1 γιατί το ψήσαμε στη θεία μου. Μετά αποφασίσαμε ότι είναι πολύ πιο ωραία στην αυλή με τον πατέρα μου να είναι σαν υπερχαρούμενο 7χρονο βλέποντας τις σούβλες να γυρίζουν.

Πριν όμως φτάσουμε στο κατσίκι -πάντα στο φαί το μυαλό-, μια ιστορία για τη Μεγάλη Εβδομάδα θα σας πω, μια ιστορία για το πως έμαθα για την πίστη μας, για το Πάσχα και γιατί δεν πηγαίνω τη Μ. Εβδομάδα πολύ στην εκκλησία.

Α' ΜΕΡΟΣ: Σάββατο του Λαζάρου - Μ. Παρασκευή

Μέχρι και το γυμνάσιο, όταν ερχόταν το Σάββατο του Λαζάρου είχαμε εξαφανιστεί με τον αδερφό μου το Δήμο στο χωριό για διακοπές. Η χαρά μας. Ποδήλατο, παιχνίδι, εξοχή, τα φαγητά της γιαγιάς (αν και η Μ. Εβδομάδα δεν έχει τόσο ωραία φαγητά και η γιαγιά συνέχεια έκανε φασολάδα...) και φυσικά να πηγαίνουμε στην εκκλησία.

Μέχρι τα 9 ή 10 η γιαγιά με έπαιρνε μαζί της στην εκκλησία κάθε μέρα. Υποχρεωτικά. Στο πρώτο στασίδι στην αριστερή σειρά. Μπροστά από την θειά τη Ζωίτσα και απέναντι από την θειά την Θυμία, τη μοναδική γιαγιά στο χωριό με την Ιερά Σύνοψη στα χέρια της. Οι υπόλοιπες γιαγιάδες τα γνωρίζουν όλα απ' έξω (η αλήθεια είναι ότι σχεδόν καμιά τους δεν ξέρει να διαβάζει...) Ο αδερφός μου από μια ηλικία και μετά πήγαινε στα εξαπτέρυγα για 2-3 χρόνια. Έβγαζε και χαρτζηλίκι και όλη την ώρα σχεδόν μιλούσε με τα άλλα αγοράκια, ενώ εγώ έπρεπε να προσέχω τον παπά υπό το άγρυπνο βλέμμα της γιαγιάς- βασικά βαριόμουν τη ζωή μου. Η γιαγιά δεν καταλάβαινε όμως. ΕΚΕΙ!

Την Μ.Τρίτη η γιαγιά έκανε ευχέλαιο. Δεν έφτανε το καθημερινό 3ωρο το βράδυ στην εκκλησία, είχαμε και bonus 2 ώρες τον παπα-Κώτσο να τα σέρνει. Καλά διαβάσατε, 2 ώρες. 3 βιβλία διάβαζε και ότι ψαλμό υπήρχε. Full extra edition ευχελαίου. Κι έπρεπε να καθόμαστε και σούζα με τον υπερ-ενεργητικό μικρό αδερφό. Εγώ ως η σοβαρή αδερφή είχα και την ευθύνη του.

Μια χρονιά ο παπα- Κώτσος είχε αφήσει το καπέλο του στην πολυθρόνα του σαλονιού ανάποδα και ήταν ευδιάκριτο ένα κόκκινο φιογκάκι στη μέσα μεριά. Καθόμασταν όρθιοι δίπλα στην πολυθρόνα με τον Δήμο. Το τέρας ο αδερφός μου είδε το φιογκάκι, και με ένα χαμόγελο που έφτανε ως τα αυτιά του με σκουντάει και μου το δείχνει

"Ο παπάς έχει καπέλο με κόκκινο φιογκάκι..!"

Δεν αλλάξαμε άλλες κουβέντες. Περάσαμε το υπόλοιπο ευχέλαιο προσπαθώντας να κρατήσουμε τα γέλια μας ανεπιτυχώς. Ο Δήμος δεν σταματούσε να χαχανίζει και οι γκριμάτσες του είναι καλύτερες κι από αυτές του Τσαλταμπάση στις διαφημίσεις της WIND.

Την Μ.Πέμπτη πήγαινα το πρωί να κοινωνήσω γιατί έτσι έλεγε η γιαγιά. Το βράδυ, την ώρα που πηγαίναμε με τη γιαγιά στην εκκλησία ο παπάς έκανε ακόμη τεστ στο μικρόφωνο και δεν είχε αρχίσει καν τα ευαγγέλια. Αν δεν κοιμόμασταν την ώρα της λειτουργίας, κατά τις 12 το βράδυ που τελειώνει ο παπα-Κώτσος την ακολουθία της Στάυρωσης (στην υπόλοιπη Ελλάδα εκείνη την ώρα έχει ήδη στολιστεί ο επιτάφιος), κουτουλούσα μέχρι το σπίτι και έπεφτα ξερή. 5 ώρες στην εκκλησία ασταμάτητα με τις γιαγιάδες τριγύρω μου να βρωμάνε σκόρδο. Η μόνη στιγμή χαλάρωσης ήταν να πηγαίνω απέναντι στα στασίδια των αντρών στον παππού. Πάντα μας χαμογελάει και τον θυμάμαι να χώνει καντήλια στον παπά που τα σέρνει τόσο πολύ. Ακόμη το κάνει. Δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να ξεγλιστρήσω και να πάω στο προαύλιο της εκκλησίας με τα άλλα παιδάκια να πάρω αέρα. Η γιαγιά δεν έπαιρνε τα μάτια της από πάνω μου. Ο δικός μου Γολγοθάς ήταν τη Μ.Πέμπτη. Τι μπορεί να καταλάβει ένα 8χρονο από θρησκευτική κατάνυξη εκείνη την ώρα;;;

Μ. Παρασκευή. Η περιφορά. Εκεί τουλάχιστον κάναμε ένα break και πέρναμε αέρα. Η ελπίδα στο πρόσωπό μου άναβε. Την επόμενη μέρα έρχεται η μαμά! Μια χρονιά επειδή η γιαγιά δεν είχε τελειώσει τις δουλειές, είχε στείλει εμένα να της πιάσω το στασίδι (έχουν ρεζερβέ όλα τα πόστα οι γιαγιάδες στο χωριό). Πήγα όταν χτύπησε η πρώτη καμπάνα. στην εκκλησία βρισκόταν η μπάμπου η Αλεξάντρα (η οικονόμος), ο επίτροπος, ο παπάς, ο ψάλτης από την Κρήμνη, η θεια η Θυμία (σταθερή αξία) και ο μπάρμπας ο Δήμος που χήρεψε τότε. Τα παιδιά για τα εξαπτέρυγα εκείνη την ώρα μαζεύονταν, ο παπάς έκανε ακόμη τεστ για τον ήχο κι εγώ έχασκα σαν χανάκι στο στασίδι. Η γιαγιά ήρθε μετά από μια ώρα.

Την επόμενη χρονιά σταμάτησα απότομα να πηγαίνω εκκλησία τόσες ώρες και φορούσα πάντα παντελόνι, προς απογοήτευση της γιαγιάς. Κι αυτό γιατί η μαμά και ο μπαμπάς άρχισαν να έρχονται από Μ. Παρασκευή στο χωριό αντί Μ.Σάββατο.

Δεν έχω ξαναπάει τα τελευταία 12-13 περίπου χρόνια στην εκκλησία από Κυριακή των Βαΐων μέχρι Μ. Τετάρτη, δεν πηγαίνω όποτε λέει η γιαγιά, ακόμη κι αν πια καταλαβαίνω τι ψάλλει ο παπάς, ακόμη κι αν καταλαβαίνω τι θα πει κατάνυξη. Δεν πηγαίνω καν όλη τη Μ.Βδομάδα πλέον στο χωριό γιατί έχω υποχρεώσεις.

Μπορεί ο τρόπος της γιαγιάς να ήταν 'ανορθόδοξος', αλλά είμαι σίγουρη ότι χωρίς αυτήν δεν θα ήξερα πολλά πράγματα για την εκκλησία και την πίστη μας. Δεν θα καταλάβαινα τι σημαίνει για τη γιαγιά να της γράφω στο χαρτάκι τα ονόματα της οικογένειας για να τα δώσει στον παπά στο Ευχέλαιο της Μ.Τετάρτης. Αυτή δεν ξέρει ούτε να διαβάσει, ούτε το όνομά της να γράψει. Τώρα πλέον όταν πηγαίνω στην Εκκλησία στο χωριό δεν ξεκολλάω από το πλάι της γιαγιάς, αφήνοντας τη μαμά μόνη της και ξέρω ότι παίρνει τη μεγαλύτερη χαρά. Γιατί για τον παππού και τη γιαγιά μας, το Πάσχα σημαίνει ότι χαίρονται τα εγγόνια τους, ειδικά εμένα και τον αδερφό μου που δεν θυμόμαστε Ανάσταση χωρίς αυτούς. Άλλωστε, η γιαγιά έχει κερδίσει επάξια στην καρδιά και τη συνείδησή μας την προσφώνηση "γιαγιά" σκέτο και όχι "γιαγιά Μάγδα". Γιαγιά rules!