Αν εν αλήθκεια όσα λαλούσειν οι παλιοί,

Τα Πάσκατα τζαι τον Ευαγγελισμό,

Του ’η Γιωρκού τζαι της Κοιμήσεως,

Ο ουρανός έσχει ορθάνοικτες τις πύλες

Τζαι τα φτερά του θανάτου εν καμμένα!

Για σέναν θαρκούμαι, εννά στρωσαν Φίλοι τζι Αγγέλοι,

Ένα χαλί, που γρυσαφένια σύννεφα καμωμένο,

με πολλές μουσικές, θνητές τζαι θείες,πλουμισμένο!

Βουττημένο τα χαράματα μες τα κύμματα του Κουρίου,

Αναστημένο με άγρια κυκλάμινα του Πενταδακτύλου.

Μιαν λαμπάδαν άσπρην εννά κρατά  ο Δημήτρης,

Μιαν αγκαλιάν με ούλλον το Αιγαίον, ο Βαγόρας.

Ο Στέλιος εννά παλεύκει με τον Γαβριήλ

Ποιός εννα χορέψει πρώτος τζαι καλύττερος

Το ζεϊμπέκικο του Αρχαγγέλου.

 Καλά εννά περνάτε τζειπάνω, μες το Φως.

Μα δακάτω στους θνητούς, μέρα νύχτα,

Μαζί με τα παιθκιά τζαι τα τραούθκια σου,

Παραπονημένο, εννα βουβώσει τζαι το πιάνο σου.

Με νότες ξένες, αργά, εννα τζυλούν οι μέρες του... 

Τα λία σου γρόνια, αγάπη

οι πολλές μουσικές, σεμνότις

ούλλα χαλάλιν!

 Έπιαες άλλην στράτα,

Τζείνην που θέλουμε να βρούμεν, ούλλοι!

Εις το καλόν! Ελπίζω να τα ξαναπούμεν!