Στη φωτογραφία, τα Ριζά Χαλκιδικής του Δήμου Ζερβοχωρίων πριν από ένα χρόνο και κάτι σε όλη τους τη δόξα. Δίπλα περίπου στο σπίτι που βλέπετε να χτίζεται μπροστά έχει η μαμά ένα χωράφι, μάλλον εκεί με βλέπω να κάνω εξοχικό {αν κάνω}. Στο βάθος, η λίμνη Βόλβη.

Καλησπέρα σας και καλό μήνα. Στο σημερινό ποστ θα συνεχίσουμε την εξιστόρηση της τρέλας των διακοπών του Πάσχα. Η ημ/νία που γίνεται το ποστ δεν είναι τυχαία. Έχει άμεση σχέση και με την Πρωτομαγιά.

Β' ΜΕΡΟΣ: Μ.Σάββατο - Δευτέρα του Πάσχα

Το πρόγραμμα που ακολουθεί τηρείται σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια. Το Μ.Σάββατο είναι η χειρότερη μέρα. Πραγματικά. Άγριο πρωινό ξύπνημα για να κοινωνήσουμε. Και την έχω πει τη μαμά μου, ξυπνάω ανάποδα, μην γκρινιάζεις. Κάθε χρόνο η μαμά έχει όλο και περισσότερο άγχος για να προλάβουμε τον άναργο παπά. Το Μ.Σάββατο το πρωί όμως τη δικαιολογώ- ποτέ δεν ξέρεις τι ώρα θα τελειώσει ο παπάς. Θα 'ναι 10, θα 'ναι 10.30, θα 'ναι 11+..;Ανάλογα με το αν έχει δουλειές να κάνει μετά.

Η ουσία είναι ότι πριν κοινωνήσουμε κολαζόμαστε και πάμε μαλωμένες με τη μαμά στην εκκλησία. Αλλά είναι παράδοση ο καυγάς το πρωί του Μ.Σαββάτου, δεν γίνεται να το χαλάσουμε...

Η συνέχεια επιφυλάσσει γιαγιά και μαμά με έντερα, συκωτάκια και κατσίκι. Καθαρίζουμε το κατσίκι από τριχούλες και άλλες βρωμιές για να ψηθεί την Κυριακή, ετοιμάζονται τα υλικά της μαγειρίτσας και με θέλει η μαμά πάνω από το κεφάλι της να κρατάω τα πόδια του κατσικιού και να ακούω τη γιαγιά να σχολιάζει πως πρέπει να καθαριστεί το κατσίκι. Κάθε χρόνο. Πάντα. Είμαστε παραδοσιακοί, είπαμε.

Πριν την ανάσταση γίνεται ο πανικός. Πάντα με φωνάζουν να ετοιμαστώ, όλο εμένα φωνάζουν. ΝΑ μην αργήσω, και θέλω μια μέρα, και ούτε νύφη να πήγαινα και άλλα υποκοριστικά. Μερικές φορές μαλωμένοι πάμε στην εκκλησία, αλλά πάντα το κρύβουμε γιατί κοινωνήσαμε το πρωί και δεν θέλουμε να κολαστούμε μέρα που είναι.

Αφού κάνουμε συνοπτικά όπως κάθε γνήσιος νεοέλλην ανάσταση, 12.20 είμαστε ήδη ξεντυμένοι -εκτός αν βγούμε με τον αδερφό μου- και τρώμε σοκολάτες, τσουρέκια και μαγειρίτσα οι υπόλοιποι (εγώ δεν είμαι της σούπας). Αρχίζει και η οικογένεια να χορεύει στο σαλόνι με το πρόγραμμα της ΝΕΤ ή του ΑΝΤ1 (άλλα κανάλια δεν πιάνει χωρίς χιόνια) και γρήγορα για ύπνο γιατί ο μπαμπάς πάντα λέει ότι 7 θα μας σηκώσει για το κατσίκι, άσχετα αν δεν έχει πραγματοποιήσει ποτέ την ευχή του.

Η Κυριακή του Πάσχα είναι η μέρα που ο μπαμπάς μου είναι πιο ευτυχισμένος. Θα φάει σούβλες και θα πιεί όσο θέλει και το απόγευμα που θα πέσει για ύπνο θα ροχαλίζει τρισευτυχισμένος. Βρίσκει και ένα σταθμό με ξεχασμένες εκτελέσεις δημοτικών και αναλαμβάνει το ψήσιμο στις σούβλες. Είναι κορυφαίος ψήστης, εκτός από μια φορά που παραέψησε το κοκορέτσι και το φάγαμε μόνο αυτός κι εγώ που μας αρέσουν τα καμμένα. Ο ρόλος μου περιορίζεται στο να φέρνω βούτυρο για το γίδι και το κοκορέτσι, πιάτα, ποτήρια, πιρούνια και τσίπουρο όταν τελειώνει. Ο μπαμπάς όλη μέρα είναι σαν υπερκινητικό 8χρονο. Χωρίς υπερβολή.

Την Πρωτομαγιά μερικές φορές ξαναψήνει (αν πέσει πολύ μετά το Πάσχα βέβαια) κατσίκι και κοκορέτσι και ευχαριστιέται 2 φορές σούβλες και τσίπουρα. Χαλάλι του όμως. Το Πάσχα είναι για το μπαμπά μου τελικά. Και αυτό γιατί ενώ μου αρέσει κι εμένα το κοκορέτσι, κάνω την λάντζα πλένοντας όλα τα πιάτα και τα ταψιά που είναι γεμάτα λίγδα. Η φετινή χαρά ήταν η δίχρονη Παναγιώτα, το μωρό της ξαδέρφης μου που είναι μια γλύκα και είχε 15 άτομα πάνω από το κεφάλι της να χαίρονται με κάθε γκριμάτσα της. Σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος κάνει σαν μωρό και ποιος όχι...

Και φυσικά Δευτέρα του Πάσχα τρώμε το κατσίκι που συνήθως κάθεται και μας κοιτάει την Κυριακή γιατί έχουμε σκάσει από άλλα καλούδια που χλαπακιάζουμε ενώ γυρνάνε οι σούβλες...

Άντε, να είμαστε γεροί και του χρόνου να τις γυρίσουμε τις σούβλες μας...