Υπερβολικά ζεστή η μέρα σήμερα. Άκαρδα υγρή. Αποπνικτική.

Κάθισε στον καναπέ. Στον λευκό καναπέ, που προτίμησαν αντί για τον λαδή. Απέναντι, η τηλεόραση είχε δώσει τη θέση της σε ένα πίνακα, με ακατανόητη θεματική για την ίδια.

Ακριβώς μπροστά της, το ποτήρι με τον παγωμένο καφέ, ίδρωνε, και ύγραινε το ξύλο του μικρού κερασένιου τραπεζιού. Ένας παγωμένος γυάλινος εραστής, εύθραυστος σαν γυάλινο ποτήρι και ένας ερωμένος, απαθής σε οποιαδήποτε κατάσταση σαν ξύλο, νεκρό κομμάτι δέντρου. Αγοραίος ιδρώτας, που θα σκουπιστεί πριν προλάβει να εξατμιστεί. Πριν προλάβει να ανανεωθεί ο αέρας της εισπνοής.

Στα πόδια της άφησε ένα περιοδικό να ξεχαστεί και να κολλάει στο δέρμα της. Όταν θα αποφάσιζε να το σηκώσει, θα ανατρίχιαζε. Κόκκινα και ιδρωμένα τα πόδια, σαν το τραπεζάκι. Ε, και;

Χαμένη σε λίγες σκέψεις, στο χάσμα μεταξύ των «θέλω» και των «πρέπει». Αναδιοργάνωσε τα όσα έχει, τα όσα θέλει, τα όσα θα δώσει για να πάρει τα όσα ποθεί. Τί έχει όμως να δώσει;Ένα χαμογελαστό μυαλό, μια καρδιά σφουγγάρι... Γνώσεις αχρείαστες. Πρακτική καμία. Ούτε μια ξένη γλώσσα... Αν και έχει ακούσει σε δεκάδες γλώσσες, αγνώστων που την άγγιξαν σε μια άλλη εποχή, λαϊκούς έπαινους για το σώμα της.

Μισεί αυτό το κορμί. Σπιθαμή σπιθαμή, αν είχε το θάρρος, θα το έγδερνε. Θα το χάριζε σε οποιαδήποτε κοπέλα νόμιζε πως το χρειαζόταν. Μα δεν τολμά.

Εξάλλου, αγαπάει τα γόνατά της. Λατρεύει τα σημάδια που άφησαν τα άγρια παιχνίδια των παιδικών χρόνων. Κι ας ακούει συχνά, πως είναι πραγματικά άσχημα και καθόλου θηλυκά.Ε, και; Αυτή τα βρίσκει όμορφα, ανέγγιχτα από κάθε τι πονηρό και μεμπτό. Ανήκουν στον μικρό εαυτό της, που δεν ανέχεται άλλο τα κλουβιά με τα λευκά υφάσματα και τα εύθραυστα κάλλη της αισθητικής δημιουργίας.

Ανήκουν στον πόθο για τον λαδή καναπέ, που μπορεί να δεχτεί και κάποιο λεκέ. Ανήκουν στο κοριτσάκι που τσακώθηκε πριν λίγο με τον ενήλικο «ιδιοκτήτη» του. Σε αυτό, που θα φύγει με οποιοδήποτε τρόπο από εδώ.Εξάλλου η λευκή πόρτα είναι πάντα ανοιχτή.

Σηκώθηκε. Πάτησε το περιοδικό, χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Δεν ένιωσε τον παγωμένο καφέ, που χύθηκε στα πόδια της. Πέταξε τις γόβες. Έβγαλε το κρεμ φόρεμα και τα "αξιοπρεπή" μπεζ εσώρουχα. Στάθηκε μπροστά στον δίμετρο εντοιχισμένο καθρέφτη. Άφησε τα σκουλαρίκια και το μαργαριταρένιο "περιλαίμιο" σε ένα βάζο, χαμογελώντας. Τίναξε τα μακριά, καστανά μαλλιά της. Όμως εξακολουθούσε να μην της αρέσει ο αντικατοπτρισμός. Έτριψε με τα χέρια το πρόσωπο. Τα χρώματα του μακιγιάζ έσμιξαν και έδωσαν γκρι μουζούρες στα μάγουλα, κόκκινες αποχρώσεις στα βλέφαρα.

Προχώρησε γυμνή προς το μπάνιο. Το γέμισε με παγωμένο νερό και σαπούνι. Κάθισε, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το σοκ που υπέστη το δέρμα. Μέσα από τα στήθη της, η καρδιά άρχισε να χορεύει βάρβαρα.Έμεινε στη μπανιέρα ώρες. Πέρασε το απόγευμα και το βράδυ. Αργά τη νύχτα, κι αφού το σώμα της ήταν σίγουρα σε θερμοκρατική αρμονία με το νερό, βγήκε.

Πνίγηκε η κρίση ελευθερίας, δήθεν αξιοπρέπειας που την έπιασε.Αποκοιμήθηκε το κοριτσάκι.Και σήμερα.Για πόσο ακόμα;

Για όσο κατάφερνε να το νανουρίζει.