Δεν ήξερε που να πάει. Δεν ήξερε τι να κάνει. Τίποτα πια δεν τον συγκινούσε. Τίποτα πια δεν μπορούσε να τον ενθουσιάσει. Αυτός που έζησε τόσα πολλά. Αυτός που έτρεχε τις εμπειρίες. Που τις άφηνε να τον αγγίζουν. Που πάντα έβγαινε αλώβητος κρατώντας όσα ήθελε να κρατήσει από μια εμπειρία.

Πάντα πίστευε ότι ο κάθε ένας φτιάχνεται μέσα από όσα κάνει. Μέσα από όσα ο καθένα ζει, ποθεί, πετυχαίνει. Μέσα από όσα αγγίζει και αισθάνεται.

Από παιδί στον ύπνο του έβλεπε φωτιές! Μα δεν τις άγγιζε ποτέ, πάντα πέταγε μέσα στην πύρινη της αγκαλιά μόνο την ψυχή του. Αν αυτή επιβίωνε την έπαιρνε πίσω. Αν όχι, ξαναγεννιόταν από τις στάχτες του. Σαν φοίνικας.

Πάντα θαύμαζε τους παλιάτσους. Η έννοια τους τον ενθουσίαζε. Αυτοί με το αστεία βαμμένο πρόσωπο που έκαναν τον κόσμο να γελάει με τα παθήματα τους. Κι ας πονούσαν πίσω από το προσωπείο! Κι ας έκλαιγαν στα καμαρίνια, ήταν πάντα εκεί, πρώτοι στην παράσταση και σήμα κατατεθέν!

Δεν θα γυρίσω ποτέ πίσω, έλεγε! Έχω ακόμα μέρη να πάω και λιβάδια να περπατήσω! Ένα απόγευμα θα οδηγήσω προς το ηλιοβασίλεμα, θα χαθώ! Πίσω από βουνά και λίμνες.

Εκεί που η κάθε μέρα θα είναι μια επανάσταση! Εκεί που η υποκρισία, η αχαριστία, η φαιδρότητα, το γλείψιμο και η ξευτίλα δεν θα έχουν θέση. Σε ένα καλύτερο κόσμο που όλα θα είναι αυθεντικά!

Κι όμως τελικά δεν οδήγησε ποτέ ξανά. Τελικά δεν περπάτησε πάρα πέρα! Η μοίρα του είχε τάξει τον τελευταίο σταθμό. Έτσι γύρισε πίσω! Μόνο που ούτε πίσω ήταν, ούτε μπροστά! Ένα κενό ήταν!Το πάλεψε, μα δεν το άντεξε! Δεν κόλλαγε!

Κοίταξε για μια τελευταία φορά τους παλιάτσους γύρω του! Έριξε για μια τελευταία φορά μια ματιά στον καθρέφτη και ξέσπασε! Γέλασε τόσο δυνατά που παραδόθηκε!Το πρωί τον βρήκαν κατάχαμα μπροστά στον σπασμένο καθρέφτη! Τώρα πια είχε γίνει ένα με αυτούς! Τώρα πια μπορούσε να ζήσει ανάμεσα τους! Το παγωμένο του κορμί δεν ένιωθε τίποτα! Μόνο ο ήλιος που έδυε βασανιστικά κάθε απόγευμα έμεινε να θυμίζει ένα όνειρο!

Ήρθε η ώρα....

Γέλα παλιάτσο…… Γελα!!!!!