Έχουν περάσει δεκαοχτώ χρόνια από τότε που πέρασα στο πανεπιστήμιο, δεκατρία από τότε που πήρα πτυχίο και τρία από τότε που δεν έχω πλέον κάποιου είδους σχέση με την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η οπτική μου για τους πανεπιστημιακούς άλλαζε σε κάθε φάση, καθώς όσο περνούσαν τα χρόνια τους έβλεπα και περισσότερο και σε διαφορετικά επίπεδα συνεργασίας και με άλλους όρους. Έτσι και από προσωπική πείρα αλλά και από πάρα πολύ χρήσιμες εμπειρίες ατόμων του κύκλου μου, έχω αποδομήσει πλέον αλλά και κατηγοριοποιήσει τις διάφορες φυλές των πανεπιστημιακών. Είμαι σίγουρος ότι, ανεξαρτήτως σχολής θα αναγνωρίσετε ανθρωπότυπους πανεπιστημιακών που ευδοκιμούν σε κάθε χώρο. ‘Έτσι, έχω τη διάθεση κοινωνικής προσφοράς αφού, εμένα μου πήρε χρόνια να τα καταλάβω αυτά, να μην τα κρατήσω για πάρτη μου αλλά να τα προσφέρω απλόχερα στις νεότερες γενιές.

“Η φίρμα”. Κάθε σχολή έχει και τη φίρμα της, την ατραξιόν του καταστήματος. Όπως η Βανδή βγαίνει κατά τις μία τα μεσάνυχτα, κάθεται κάνα μισάωρο και στριγγλίζει, ενώ πριν και μετά κάνουν όλο το πρόγραμμα η κάθε Μπέμπα Μπούλα και Τίκος Τάκος, έτσι και η ακριβοθώρητη φίρμα εμφανίζεται σπανίως, χωρίς μάλιστα και η κάθε του εμφάνιση να δικαιολογεί την φήμη του, ενώ όλο το κουπί τόσο στη διδασκαλία όσο και στην έρευνα (που την έχει εγκαταλείψει από καιρό) το τραβάνε οι παρατρεχάμενοι βοηθοί, γλύφτες φοιτητές, λεκτοράκια κλπ. που τον περιτριγυρίζουν όταν δεήσει να εμφανιστεί, όπως οι σκατόμυγες το σκατό (η παρομοίωση δεν είναι διόλου τυχαία). Ο κ. Καθηγητάς είναι πολύ απασχολημένος με το να βγαίνει στα παράθυρα ή σε εκπομπές (τι, σιγά μην ασχοληθούμε με μαθήματα και βλακείες) ή να συμμετέχει σε κάθε είδους επιτροπές υπουργείων, πχ ΚΑΣ, με το αζημίωτο πάντα. Δεν αποκλείεται επίσης να είναι και υπουργός ή βουλευτής, ιδιαίτερα αν είναι της Νομικής, οπότε πλέον είναι και πιο δυσθεώρητος από πιγκουίνο στη Σαχάρα ή από τετράτομη θεωρία της λογοτεχνίας στο σπίτι της Άντζελας Δημητρίου.

“ο γέννημα-θρέμμα” . Οι Μαρίες Αντουανέττες των πανεπιστημίων, οι άνθρωποι που από τα 18 τους και μετά δεν είδαν τίποτα άλλο από τις αίθουσες και τους διαδρόμους των πανεπιστημίων που μεγάλωσαν. Συνέχισαν μεταπτυχιακά και πήραν εν μία νυκτί και με συνοπτικές (και όπως φαντάζεστε εντελώς αξιοκρατικές) διαδικασίες θέσεις, ύστερα από πολύ γλύψιμο, σκύψιμο της μέσης και μαυριλίκι της παραπάνω κατηγορίας. Επειδή οι ίδιοι το έκαναν αυτό, απαιτούν το ίδιο και από τους νεότερους θεωρώντας το απόλυτα φυσιολογικό, αφού όπως είπαμε δεν βγήκαν ποτέ έξω στην πιάτσα να πάρουν χαμπάρι τι παίζει. Επίσης θεωρούν ότι η θέση τους ήταν φτιαγμένη από πάντα για τα μούτρα τους και δικαιωματικά τους ανήκει. Σπανίως γίνονται καλοί επιστήμονες, οι περισσότεροι κατρακυλούν στη μετριότητα, αφού είναι εκ προοιμίου περιορισμένων οριζόντων, όμως έχουν συνήθως υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους και αντιστρόφως ανάλογες των δικών τους δυνατοτήτων. Είναι από τους κύριους υπεύθυνους για την νοοτροπία και την κατάντια των ΑΕΙ.

“η χρυσή μετριότητα” μην τους πεις όμως ποτέ έτσι, κάηκες. Καλύτερα να τους πεις ότι τον παίρνουν στη Συγγρού, παρά αυτό. Συνήθως είναι γυναίκες, που ανήκουν και στην προηγούμενη κατηγορία. Έχοντας με τα χρόνια μονιμοποιηθεί, ανεβαίνουν βαθμίδες όχι λόγω του (σχεδόν ανύπαρκτου) έργου τους αλλά λόγω της αθόρυβης και συμπαθητικής παρουσίας που δεν δημιουργεί προβλήματα στην εκπαιδευτική διαδικασία αλλά κυρίως στην “εύρυθμη” λειτουργία της σχολής. Πρόκειται δηλαδή για πρόθυμα πιόνια των εκάστοτε διοικούντων, πολύ βολικά άτομα, που στηρίζουν πάντοτε πειθήνια τις επιλογές τους. Λειτουργούν με άξονα την αρχή της ελάχιστης προσπάθειας. Για να μην προκαλούν μάλιστα ποτέ, είναι πολύ “καλοί” και με τους φοιτητές, κάνουν μάθημα πιο βαρετό και από νεωτεριστικό γιαπωνέζικο κινηματογράφο και σπανίως κόβουν. Μόνο να μη ξεγελαστεί κανένας και πάει για μεταπτυχιακή έρευνα μαζί τους, γιατί τότε σε αυτό το επίπεδο η ανεπάρκειά τους είναι τόσο κραυγαλέα που θα υποστούν μια άνευ προηγουμένου ταλαιπωρία επί μακρά σειρά ετών, αφού η καθοδήγηση και η βοήθεια θα είναι εντελώς ανύπαρκτες.

Συνεχίζεται…