Παρασκευή 2 μετά το μεσημέρι. Περιμένω στο κέντρο το λεωφορείο. Το οποίο γνωρίζω πως θα είναι θάνατος. Και το θαύμα της φύσεως, η μεγαλειότητα μου, πήρα καφέ. Καφέ σε πλαστικό, για να τον χύσω σε κάποιον καημένο, ενώ βρισκόμαστε στο σαρδελοκούτι που θα μας πάει σπίτι.  

Έρχεται!!!!! Έρχεται το λεωφορείο. Και τι έκπληξη!!!! Πάλι δεν είναι διπλό!!!!! Απορώ με την λογική του να στέλλουν λεωφορεία διπλά στις δέκα τη νύχτα, τα οποία θα μείνουν άδεια, και στις δύο το μεσημέρι ή στις πέντε ή στις οκτώ που τελειώνουν τα παιδιά από το σχολείο, που κλείνουν οι δουλειές και εν τέλει τα καταστήματα, να επιμένουν με τα μονά.  Θα ήθελα να μιλούσα με τον υπεύθυνο των δρομολογίων. Αλλά πούντον; Θα ήθελα να τον έβλεπα κι αυτόν να στριμώχνεται. Όταν όμως κανονίζουν το είδος λεωφορείου που θα περάσει άνθρωποι που οδηγούνε κάθε χρόνο καινούριο μοντέλο αυτοκινήτου, τι να πεις….. αχ και βαχ και κράτα καλά μην χύσεις τον καφέ πάλι σε κανένα καημένο…. Έχω λίγο το touch της Bridget Jones.  

Βγήκανε είκοσι άτομα, μπήκαμε τριάντα, μέσα  υπήρχαν ήδη άλλοι τριάντα, και δύο βρεφικά καροτσάκια. Αχ σκέφτηκα, να μην αρχίσουνε να κλαίνε, διότι με τον πονοκέφαλο που είχα, δεν ξέρω. Με σπρώξανε και δίπλα στην πόρτα, κάθε φορά που κάναμε στάση, να μπούνε και άλλοι, βρισκόμασταν σε τρυφερές στιγμές με τους διπλανούς. Πολλές φορές και αγγίγματα ακατάλληλα δια ανηλίκους. Γιατί ρε να μην έχουνε τέτοιες ώρες διπλό λεωφορείο;

 Απότομη στροφή, τρόμαξε το ένα μωρό….. Αυτό ήταν….. ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝα ένα μελλοντικό αστέρι της λυρικής σκηνής….. Προσπάθησε η μαμά του να το ησυχάσει μα δεν τα κατάφερε. Και ως γνωστό, τα μωρά λατρεύουν τις χορωδίες. Ποτέ των ποτών μονωδία. Αρχίζει το ένα, ακολουθούνε τα άλλα…. Και πάμε όλα μαζίΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ Η δεύτερη μαμά, σε πλήρη αναισθησία. Ούτε που προσπάθησε να χαμογελάσει στο μωρό της. Θα μου πεις, αν το ακούς όλη μέρα, κάθε μέρα, παύει να είναι και γλυκό το κλάμα. Και οι ώρες αϋπνίας, ντύνονται με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της μητέρας. Όσο νέα και να είναι….. Μπορώ να αρχίσω κι εγώ; Ουαααααααααααααααααααααα!!!!!

 Ησύχασε το ένα, μετά από τρεις στάσεις (οκτώ λεπτά), ηρέμησε και το δεύτερο…. Τι ανακούφιση Θεέ μου…..  ’χου το ρε το μικρούλι, είναι τριών μηνών μόνο…. Για αυτό ακουγότανε σαν νιαούρισμα όσο έκλαιγε μόνο του….. Ξέχασα ότι τα μαλλιά μου τα εισέπνεε ο διπλανός και ότι την βαλίτσα της μπροστινής την έφαγα δύο φορές στα μούτρα. Ευτυχώς δεν έσπασε η μύτη. Πού να τρέχω τώρα να βρω πλαστικό;

 Καλό είναι να τους χαμογελάς πάντα…. Ποτέ κακή σκέψη κοντά σε μωρό. Μόνο χαμόγελα. Για να είναι πάντα ήρεμα και προπάντων ήσυχα… Να μην τους σκοτεινιάσουμε και τις αγνές υπάρξεις…. Μα αφού είναι μάνα μου τα!!!!  Κοίτα το τι καλό που είναι στην φωτογραφία!!!!