video
Μαμά γερνάω…
Είναι ίσως το μόνο τραγούδι που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια…
Όχι για το χρόνο που περνάει…
Για τη μοναξιά που φέρνει…
Κι αν είσαι μέσα στο πλήθος…
Πόσες δεν είναι οι φορές που είναι όλοι αόρατοι για σένα…
Κι αν στο μικρό σου δωμάτιο κάνει ζέστη…
Πόσες φορές δεν κάνεις το σώμα σου ένα κουβάρι γιατί κρυώνεις…
Και μένεις έτσι…ελπίζοντας να χτυπήσει το τηλέφωνο…
Μια γνώριμη φωνή θα είναι η λύτρωσή σου…
Αναπόληση…
Της χαμένης αθωότητας…
Τότε που έπαιρνα το ποδήλατο για να πάω στο μάθημα αρμόνιου…
Στο σπίτι με τη σκεπή και τα κεραμίδια πάνω στο λόφο…
Τα λουλούδια που έκοβα από την άκρη του δρόμου για να τα αφήσω στα χέρια της μάνας μου…
Όταν ο πατέρας μου έπαιρνε το μικρό μου χεράκι και με μάθαινε να αλλάζω ταχύτητες…
Κι αργότερα όταν ίσα που ήξερα να οδηγώ…λίγο πριν τη μεγάλη στροφή για το χωριό με τα πλατάνια…καθόμουν εγώ στο τιμόνι για να με δει ο παππούς που καθόταν στο μπαλκόνι…
Τα καθαρισμένα αμύγδαλα από τα ζαρωμένα χέρια της γιαγιάς…
Τα μεταμεσονύχτια τορτελίνια…
Οι βεγγέρες του καλοκαιριού…
Ο γαλλικός καφές στην πορσελάνη όταν μπαίνει το φθινόπωρο…
Το τελευταίο πράγμα που κάνω κάθε φορά πριν αφήσω το καταφύγιό μου…ένα φιλί στο πιάνο μου…
Το πιάνο που δεν παίζω πια…
Τότε που ξάπλωνα ανάμεσα στους γονείς μου και τους έπαιρνα αγκαλιά…και τα δυοοο!!!
Τότε που με την αδερφή μου επικοινωνούσαμε χτυπώντας τα δαχτυλάκια στον τοίχο που μας χώριζε…
Αυτά έρχονται στο μυαλό μου κάθε βράδυ που κλείνω την πόρτα και γίνομαι ένα με τη σκιά μου…
Τα υπόλοιπα έχουν ξεθωριάσει ήδη...μαζί με αυτά και το πρόσωπό της…σα να ήταν όνειρο…κρίμα γαμώτο…
20 σχόλια - Στείλε Σχόλιο