Ένας ήχος σπάει την σιωπή…

Και η οθόνη του κινητού…

Αναβοσβήνει…

Ένα μήνυμα  που ήρθε να με βγάλει…

Από τον λήθαργο…

Αποστολέας;; άγνωστος…

«Μην μου στερείς…

Αυτό που δεν μπορείς να μου δώσεις…

Χαμογέλα…

ακόμα και αν δεν είμαι εγώ ο παραλήπτης…»

χαμογέλασα αυθόρμητα…

κι ας μην ήταν κανείς εκεί για να το δει…

αυτός ο άγνωστος…

χωρίς να το ξέρει.. έφερε στα χείλη μου

το χαμόγελο…διάλυσε έστω και στιγμιαία…

την ομίχλη της μοναξιάς μου…

πήρα το αμάξι και έφυγα στο βουνό…

εκεί που σε είδα την τελευταία φορά….

Περπάτησα στο ίδιο μέρος…

Θέλοντας απλά να ξορκίσω τις στιγμές…

Θυμήθηκα τα λόγια σου…

την ματιά σου…

Κοίταξα ψηλά… ψάχνοντας

Για  μια απάντηση..

Στα τόσα γιατί που με πλήγωσαν…

Δεν μπορεί να έκανα τόσο λάθος για σένα…

Απλά δεν μπορεί…

Όμως δεν έχει σημασία πια…

Ένα τραγούδι σιγοτραγουδώ αυθόρμητα…

Σε βγάζω άκυρο…. Σε βγάζω άκυρο και τέρμα…

Δάκρυα κυλούν απ’τα μάτια…

Είναι τα τελευταία… που επιτρέπω στον εαυτό  μου…

Για σένα…αφήνω την φωνή μου ελεύθερη…  

Να ξεσπάσει…  

Αφήνω την μνήμη μου να πλανηθεί…

Σε στιγμές… λόγια… ματιές και χαμόγελα…

Να δει τι έδωσε… και τι πήρε…

Έδωσε ψυχή…και αυτό τα λέει όλα…

Δεν πήρε ούτε ένα χαμόγελο αληθινό…

Έσκυψα και χάραξα στο χώμα…

Μια λέξη…μια τόση δα λεξούλα…

Με χέρια που έτρεμαν…

Σχημάτισα το τέλος…

Με την καρδιά κομμάτια….

ΑΝΤΙΟ………

Σκούπισα τα μάτια μου…

Και φώναξα με όλη μου την δύναμη…

ΑΝΤΙΟ…ελπίζοντας να σε φτάσει…

Το τέλος που λαχταρούσες….

Σε αφήνω πίσω λοιπόν…

Εκεί που θέλησες να μείνεις….

Δεν θα δακρύσω ξανά για σένα…

Θα χαμογελάω…

Ακόμα κι αν δεν έχω λόγο να το κάνω…

Γιατί…

κανείς δεν έχει τόση ανάγκη το χαμόγελο μου…

όσο αυτός που δεν μπορεί να το πρασφέρει….