Μεγαλώνουν σε όγκο, μα μικραίνουν σε χαρακτήρα, σε αξία, σε σκέψη! Γινόμαστε σιγά σιγά και ηθελημένα σκλάβοι! Αυτοαπαξιωνόμαστε και απαξιώνουμε τους γύρω μας για να αισθανόμαστε καλά!!  

Μεγαλώσαμε τον μέσο όρο ζωής, μα φθηνύναμε την ίδια την αξία της ζωής! 

Δηλητηριάζουμε το χώμα που πατούμε καθημερινά! Το χώμα που θα μας σκεπάσει ή θα μας εξορίσει! 

Δεν αναπνέουμε πια, παρά μόνο είμαστε συνεχώς δυσαρεστημένοι! 

Η βροχή έγινε όξινη! 

Δεν φτιάχνουμε πάρκα για τα παιδιά μας, παρά μόνο parking για τα αυτοκίνητα μας! 

Δεν υπάρχουν πια δομημένες κοινωνίες που αναπτύσσουν και καλλιεργούν τα όνειρα, παρά μόνο ανώνυμες εταιρίες που καθορίζουν την μοίρα μας και μας επιβάλλουν πρότυπα! 

Έχουμε μεταλλαχτεί, δεν είμαστε πια πολίτες, παρά μόνο καταναλωτές! 

Δεν μας βλέπει κανένας πια ως ανθρώπους, παρά μόνο ως «κοινό»! 

Η έννοια του πραγματικού φθίνει, δεν υπάρχει, παρά μόνο η διαφήμιση! 

Ποιος μίλησε για οράματα; Υπάρχει η τηλεόραση! 

Ότι θαυμάζουμε πια είναι πλαστικό!  

Ένα πλαστικό που όταν καίγεται γεμίζει τους πνεύμονες μας καρκινογόνο καπνό!!!! 

Καλησπέρα σας! 

Συγγνώμη μα δεν έχω σήμερα κανένα παραμύθι να σας πω…….

Τα ξέχασα μαζί με την αθωότητα των παιδικών μου χρόνων! 

Τώρα πια ταξιδεύω σε ένα αφρισμένο πέλαγος με ένα σάπιο καράβι που στην πρύμνη γράφει «Ιπτάμενος Ολλανδός» και κάθε βράδυ παίζω ζάρια με τον Διάβολο……..  

Κι όσο για μένα μόλις έστριψα το ακρωτήριο της «Καλής Ελπίδας»!