Μου λείπει τόσο η ελευθερία…

 η ελευθερία της ψυχής…

Που χάθηκε ανάμεσα  στα σύννεφα…

Αναζητώντας την αγάπη…

Μου λείπει… η ξενοιασιά μιας ηλικίας..

που πήραν μαζί τους…

Τα χρόνια που έφυγαν…

Σαν τρένα σε ένα σταθμό που αναχωρούν

Δίχως προορισμό…

Μου λείπει το χαμόγελο..

εκείνο το χαμόγελο της καρδιάς…

Χωρίς υποκρισίες και ψέματα…

Εκείνο το χαμόγελο που ξεχάσαμε…

Στην άκρη της πορείας μας…

Μου λείπει η αγκαλιά…

Εκείνη που έκανε τα λόγια να περιττεύουν…  

Μου λείπει εκείνη η χαμένη ελπίδα…

Που έκανε τα όνειρα να μοιάζουν…

Τόσο κοντινά… τόσο αληθινά…

Μου λείπουν τα φτερά…

Εκείνα που με έκαναν να πετώ…

Σε καθάριους ουρανούς…

και θυμάμαι τον κόσμο…

έτσι όπως δεν θα τον δω ποτέ ξανά…

αγνό… όμορφο και αληθινό….