Πέρασε και το Σαββατοκύριακο! Μας βρήκε ακόμα μια δύσκολη Δευτέρα!
Ξέρετε τα Σαββατοκύριακα πάντα κάτι συμβαίνει, κάτι που αξίζει να εξιστορήσεις στους φίλους σου, κάτι που σε ευχαρίστησε, σε πίκρανε, σε ντρόπιασε ή απλά σε εξουθένωσε! Κάτι που κουνήθηκε ρε παιδί μου, που σε έβγαλε από την ρουτίνα και την καθημερινότητα σου! Ελπίζω όλοι λοιπόν να το χαρήκατε κι αυτό το Σαββατοκύριακο και να έχετε πράγματα να πείτε σήμερα, σε όσους είναι κοντά σας! Σε όσους θεωρείτε φίλους σας! Να γελάσετε και να επικοινωνήσετε, έτσι για να βγει κι αυτή η εβδομάδα!
Λέω λοιπόν σήμερα να κάνω ένα tribune στην θεματολογία που αναπτύχτηκε τελευταία περί επικοινωνίας και ανθρωπίνων σχέσεων (ιδίως από την πάντα ευφάνταστη Pandora) και ως στόχο είχε την ψηλάφηση των πτυχών που μας κάνουν όλους να μουρμουράμε, να παραπονιόμαστε, ενίοτε να θυμώνουμε και πολύ περισσότερο να χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια, τόσο για την επικοινωνία μεταξύ μας, όσο και μεταξύ των δυο φύλων.
Είναι πλέον ευρέως (και όχι εβραίος) γνωστό ότι η επικοινωνία πια στην ζωή μας είναι το παν! Οι σχέσεις με τους γύρω μας βασίζονται στην επικοινωνία! Η επικοινωνία μπορεί να είναι λεκτική, σωματική, οπτική κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο κοντά μας νιώθουμε κάποιους ανθρώπους, τόσο περισσότερο τους έχουμε ανάγκη και θέλουμε να μοιραζόμαστε μαζί τους τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας και να συζητάμε μαζί τους όσα μας συμβαίνουν. Με λίγα λόγια να τους τα λέμε όλα! Ίσως όχι και όλα αφού πολλές φορές κρατάμε πράγματα για τον εαυτό μας!
Πως και πόσο όμως αυτά που λέμε, και πολύ περισσότερο αυτά που δεν λέμε, επηρεάζουν τις σχέσεις μας; Μήπως τελικά το πρόβλημα επικοινωνίας που αντιμετωπίζουμε όλοι, πηγάζει από το γεγονός ότι πρώτα από όλα δεν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και μετά με όλους τους άλλους; Αν ήμασταν ειλικρινείς μεταξύ μας τα πράγματα θα ήταν λέτε πιο απλά;
Σκεφτείτε ότι ένα από τα πιο μπερδεμένα μηνύματα και ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που μας έχουν περάσει πρώτα οι γονείς μας και μετά οι δάσκαλοι μας είναι η κλασσική ρήση: «να είσαι πάντα ειλικρινής»! Και είναι παράδοξο διότι ενώ μας ζητούσαν να τους τα λέμε όλα, με πιο επιδέξιο και υπόγειο τρόπο μας προέτρεπαν κάποια πράγματα να τα κρατάμε για τον εαυτό μας, ίσως διότι δεν ήθελαν να τα ακούσουν ή πάλι διότι αν τα άκουγαν δεν είχαν τον χρόνο ή δεν ήξεραν πώς να τα χειριστούν και να τα αντιμετωπίσουν!
Έτσι λοιπόν μεγαλώνοντας, είτε από φόβο, είτε γιατί έτσι μάθαμε, είτε πάλι γιατί δεν γουστάραμε, τα πράγματα που κρατάμε για τον εαυτό μας και δεν τα λέμε σε κανέναν αυξάνονται μέρα με τη μέρα και στο τέλος φθάνουμε στο σημείο να μην λέμε ποτέ αυτό που πραγματικά θέλουμε να πούμε στους άλλους και στον εαυτό μας!
Η Αλήθεια είναι ότι όλοι θέλουμε να έχουμε ειλικρινείς σχέσεις με τους γύρω μας και πολύ περισσότερο με τον/την σύντροφο μας. Βαθιά μέσα όμως ξέρουμε (έχουμε μάθει) ότι καλύτερα είναι να αποφεύγουμε σε πολλές περιπτώσεις να λέμε αυτά που πραγματικά σκαφτόμαστε και νιώθουμε!
Έχουμε μάθει υποσυνείδητα να φοβόμαστε ότι η αλήθεια μπορεί να καταστρέψει τις σχέσεις μας με τους άλλους. Έτσι είμαστε πάντα τόσο προσεκτικοί, αλλά ταυτόχρονα παραπονιόμαστε ότι κανένας δεν μας καταλαβαίνει. Και πως θέλουμε να μας καταλαβαίνει ο άλλος όταν εμείς το παίζουμε στρείδι; Μήπως έχουν όλοι μαντικές ικανότητες ή έχουν χρηματίσει στην σχολή του Χάρυ Πότερ;
Όταν λέμε ότι δεν βρίσκουμε κάποιον να μας καταλαβαίνει, ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα δεν του λέμε τίποτα. Δεν έχουμε πει ποτέ την αλήθεια, δεν έχουμε βγάλει ποτέ από μέσα μας τον πραγματικό μας εαυτό. Απλά περιμένουμε ο άλλος να μαντέψει όλα αυτά που θα θέλαμε ίσως να του πούμε! Άσε που όλο αυτό το σκηνικό το έχουμε αναγάγει και σε «μυστήριο» και «μαγεία»!
Και εγώ δεν λέω να αρχίσουμε να παίρνουμε σβάρνα όποιον βρούμε και να ξερνάμε τα πάντα για την προσωπική μας ζωή και την ζωή των άλλων! Αυτό δεν είναι λύτρωση, επιδειξιομανία είναι! Αλλά άλλο η εχεμύθεια και άλλο η εσωστρέφεια! Και αυτή η κοινωνία μας οδηγεί μέρα με την μέρα να γινόμαστε εσωστρεφείς!
Μας έχει κυριεύσει ο φόβος! Φοβόμαστε ότι αν ανοιχτούμε θα γίνουμε βορρά στις διαθέσεις των άλλων. Ότι οι άλλοι θα μας εκμεταλλευτούν και πολύ περισσότερο ότι θα μας προδώσουν! Και δεν είναι ότι όλα αυτά δεν μπορούν να συμβούν, αλλά ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι ότι εμείς δεν νιώθουμε αρκετά δυνατοί ώστε να μπορούμε να διαχειριστούμε και την αχαριστία και την προδοσία των άλλων!
Έτσι επιλέγουμε να βουλιάζουμε κάθε μέρα στην μοναξιά μας και φεύγουμε από την καρδιά μας όλο και πιο μακριά!
Φοβόμαστε να μην γκρεμιστεί ο κόσμος μας, γι αυτό κι ‘όλας τρέμουμε στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να καταφέρει να διαβάσει το πίσω μέρος του μυαλού μας, ενώ ταυτόχρονα το επιθυμούμε και το βρίσκουμε ιδιαίτερα γοητευτικό! Ενώ το φοβόμαστε, όταν ο άλλος δεν το πετύχει τον κατηγορούμε ότι δεν μας καταλαβαίνει! Τόσο θράσος, τόση αντιφατικότητα!
Ας σκεφτούμε λοιπόν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι έτσι που έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε, να αποκαλυφθούμε στους δικούς μας, στους κοντινούς μας ανθρώπους! Έχουμε την ανάγκη να λέμε την αλήθεια και να την εισπράττουμε! Έχουμε την ανάγκη να φτιάχνουμε γερές σχέσεις!
Θέλουμε να ντύνουμε με λέξεις αυτό που μας απασχολεί για να μπορούμε να το αντέχουμε! Το να ονομάζουμε το πρόβλημα μας και να φτιάχνουμε μια ιστορία μας οδηγεί στην συναισθηματική αποφόρτιση.
Το «ακατανόμαστο» που μας βαραίνει, όταν αποκτάει όνομα χάνει την δύναμη που είχε πάνω μας και μας ελευθερώνει! Είναι σαν το όνειρο, που έλεγε η γιαγιά μου, όσα κακά και να προμηνύει όταν το πεις σε κάποιον το πρωί που θα ξυπνήσεις δεν σου «βγαίνει»!
!!!Ο φόβος φέρνει κόλαση και η αλήθεια εξαγνισμό!!!!
Καλησπέρα σας 11 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |