Όπως σας έλεγα στο προηγούμενο ποστ,το Λονδίνο το βρήκα πολύ διαφορετικό αλλά και πολύ ενδιαφέρον. Ιδαίτερα μετά από τα παρακάτω δύο περιστατικά:

Περιστατικό πρώτο:

Παρασκευή απόγευμα,πάω με μια φίλη σε ένα μπαράκι. Εκείνη παραγγέλνει την μπύρα της και βγαίνουμε έξω για να καπνίσει,καθ’ ότι απαγορεύεται το κάπνισμα εντός του μπαρακίου. Ο πορτιέρης,ένας δίφυλλος μαύρος τύπος (σ.σ του γούστου μου) μας λέει,λίγο αυστηρά η αλήθεια, να μπούμε μέσα αμέσως μόλις τελειώσουμε το κάπνισμα. Εμείς «σπαζόμαστε». Η φίλη τελειώνει την μπύρα σε χρόνο ντετέ,καπνίζει και δύο τσιγάρα και πάμε και καθόμαστε σε κάτι σκαλάκια λίγο πιο πέρα διότι περιμένουμε κάποιον να μας πάρει (σ.σ με το αυτοκίνητό του).

Λίγο μετά περνάει από εκεί ο δίφυλλος και μας πιάνει την κουβέντα. Κάποια στιγμή μας λέει ότι πάει για λίγο σε ένα άλλο μπαράκι και ότι “You wait here and when I get back,I’ll do you both” (!!!!!!!!!)

Ξαφνικά οι ουρανοί άνοιξαν και άγγελοι Κυρίου έκαναν την εμφάνισή τους πάνω από το κεφάλι μου.

Αααααληλούϊααααααααα! Άααααληλούϊααααααααα! Άααααληλούϊααααααααα!τραγουδούσαν κι εγώ ήμουν έτοιμη να τους συνοδεύσω,όμως την τελευταία στιγμή συγκρατήθηκα.

Λίγο αργότερα βρέθηκα να με τραβάει η φίλη να μπούμε στο αυτοκίνητο που είχε έρθει να μας πάρει. Μάταια προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι εγώ είχα αποφασίσει να περάσω το υπόλοιπο βράδυ στα σκαλάκια περιμένοντας τον δίφυλλο. 

Περιστατικό δεύτερο:

Σάββατο βράδυ σε ένα club,αφού έχω χορέψει σαν το κατσίκι,πιάνουν οι κεραίες μου ένα bsb,ήτοι black sexy beast,(σ.σ του γούστου μου). Περνάει από μπροστά μου.Μου χαμογελάει,του χαμογελάω. Ξαναπερνάει από μπροστά μου. Μου ξαναχαμογελάει,του ξαναχαμογελάω. Μου κάνει νόημα να σηκωθώ να χορέψουμε μαζί,του ματαξαναχαμογελάω. Έχω πετρώσει στον καναπέ,δεν αισθάνομαι τα μέλη μου κι αυτός συνεχίζει να μου χαμογελάει.

Μετά από λίγο η παρέα μου σηκώνεται να φύγει. Σηκώνομαι κι εγώ. Λίγο πριν την έξοδο, το σέξυ μαύρο κτήνος με πλησιάζει αποφασισμένο να μου μιλήσει.

“Του αρέσουν οι χοντρές ξανθιές με μεγάλα βυζιά”,σκέφτομαι,“δεν εξηγείται αλλιώς”.

Με χαιρετάει,μου λέει το όνομά του και ότι είναι ο manager του μαγαζιού. (Το βλέμμα μου πρέπει να είναι όπως του κουνελιού όταν του ρίχνεις απότομα φως στα μάτια του*.)Με ρωτάει πότε θα ξανάρθω. Του λέω ότι είμαι από την Ελλάδα κι ότι είμαι διακοπές κι αυτός μου δίνει την κάρτα του. Σκέφτομαι να του πω ότι θα μετακομίσω την επομένη και κάθε μέρα θα είμαι στο μαγαζί του,αλλά συγκρατιέμαι (πάλι). Είμαι έτοιμη να παραδοθώ στην γοητεία του,όταν ξαφνικά συνειδοτοποιώ ότι εγώ κοντεύω να ξαναγίνω παρθένα (λόγω πολύμηνης απουσίας από κάθε είδους συνουσία) κι αυτός,ένας Θεός ξέρει,τί εξοπλισμό κουβαλάει πάνω του. Η πινακίδα με την επιγραφή “EXIT” φάνταζε να είναι η μόνη λύση… 

Κατά τ' άλλα,ωραίο το Λονδίνο,πήγ’ από ‘δω, πήγ’ από ‘κει,απόλαυσα την απουσία κορνών στον δρόμο,την απουσία καπνού στα μαγαζιά,την πολυπολιτισμικότητα και το «κοκάλωμα» των αυτοκινήτων όταν διέσχιζες ως πεζός τον δρόμο (ανεξαρτήτως αν το φανάρι ήταν κόκκινο,πράσινο ή πορτοκαλί).

Υ.Γ Νομίζω πως θα έκανα τρομερή καριέρα ως travel reporter. Όπως βλέπετε,έχω επιλέξει τα πιο ουσιώδη και ενδιαφέροντα σημεία του ταξιδιού μου…

*κλεμμένο