…τρομάρα μου. Μετά από αρκετά χρόνια αισθάνθηκα την ανάγκη για σπορ (αφού στην αρχή νόμιζα ότι αρρώστησα). Τόσα χρόνια διάβασμα, γράψιμο, δουλειά, τρεχάλα, σπίτι, ψώνια, μικρός, είπα και γω να κάνω κάτι να ξεδίνω. Δεν ήθελα κάτι πνευματικό, αρκετά σκοτίζω όλη μέρα την καρκάλα μου με διάφορες πίπες. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω, διασκεδαστικό που να το γουστάρω χωρίς να μου βγαίνει η πίστη ανάποδα. Άρα τζόγκινγκ-στίβος και τέτοια φάση αποκλείεται εκ προοιμίου, και μόνο που το σκέφτομαι βγάζω καρούλια. Όπως επίσης απέκλεισα και γυμναστήριο, διότι αν και κάποτε έκανα βάρη συστηματικά με αποτέλεσμα να είχα γίνει τότε ντουλαπίτσα, τώρα μάλλον απαγορεύεται λόγω μέσης και ματιών (που πας ρε σαράβαλοοοο…). Επίσης σιχαίνομαι τα αερόμπικ, τις πιλάτες και όλα αυτά τα σαπογκεουρίστικα που θα έλεγε και ο γιος μου, διότι δεν διαθέτω κανενός είδους χαριτωμενιά και τσαχπινιά, you know what I mean , men….

Γράφτηκα εδώ και μια βδομάδα στο πιγκ-πογκ και άρχισα προπονήσεις. Είναι κάτι που στοιχειωδώς το ξέρω αφού μικρός έπαιζα συχνά, δεν έχει τρέξιμο, χρειάζεται καλά αντανακλαστικά και είναι διασκεδαστικό. Μη γελάτε καθόλου! σας πληροφορώ ότι μετά από μία ώρα πιγκ-πογκ γίνομαι παπί στον ιδρώτα και από ένα σημείο και πέρα είναι εξαιρετικά δύσκολο, τεχνικό και απαιτητικό άθλημα. Την πρώτη μέρα μάλιστα, η προπονήτρια με έβαλε να παίξω με ένα 12χρονο πιτσιρικά της ομάδας και μου’ φυγε η μαγκιά ανεπιστρεπτί: με πήρε με 3-0 γκέιμ, 11-3, 11-7 και 11-4… Κατόπιν τούτου έκανα μαζί του μια συμφωνία κυρίων: θα μου μαθαίνει ο μικρός πιγκ-πογκ και θα του λύνω τις ασκήσεις των μαθηματικών για το σχολείο…