Η ιστορία που θα πω, σήμερα, τοποθετείται 18 χρόνια πριν!
Τον περασμένο αιώνα!:)
Φοβερό!!
Για κάποιους (τις νεότερες γενιές) αυτό φαίνεται σαν τόσο μακρινό παρελθόν, για μένα όμως και για όσους της γενιάς μου, φαντάζομαι, αυτή η επιστροφή στον χρόνο μας φαίνεται σαν χθες! Το αστείο είναι ότι πάντα με εξίταραν οι ιστορίες των ανθρώπων που γεννήθηκαν στα τέλη ενός αιώνα και μεγαλούργησαν τον επόμενο! Πάντα με ενθουσίαζε η ιδέα να έχεις ζήσει δυο αιώνες, να έχεις δει την αλλαγή των καιρών και της ιστορίας! Και να που το βιώνουμε, σαν την «Γυναίκα από Βελούδο», ένα πράγμα! Η αλλαγή των αιώνων….! Γι αυτό πρέπει πάντα να προσέχεις τι εύχεσαι!:))
Η Ιστορία λοιπόν άρχισε και τελείωσε μέσα σε μισή ώρα, όσο κράταγε μια βόλτα με το τραίνο, μιας βροχερής μέρας Φεβρουαρίου του 1990! Στα 20 μου τότε, μόλις είχα μπει στο Πανεπιστήμιο! Νέος με όνειρα που δεν ήξερα, τότε, που θα με βγάλουν! Τότε που όλοι πιστεύαμε ότι μπορούσαμε με μια κίνηση να αλλάξουμε τον κόσμο! Ότι θα γινόμασταν σπουδαίοι διότι είχαμε ιδέες και ήμασταν έτοιμοι για όλα!
Γραμμή Βικτώρια – Πειραιά! Τότε που ήταν «Ηλεκτρικός» και οι Μετροπόντικες και τα Μετρό ήταν μια ασύλληπτη ιδέα και ένα όνειρο απατηλό για την Ελλάδα της εποχής, που είχε μόλις βγει από την «κρίση Κοσκωτά» με ένα κάρο οικονομικά προβλήματα, πληθωρισμό 15% και επιτόκια 25%! Τότε που ακόμα το πεντοχίλιαρο ήταν για τους φοιτητές δυσεύρετο!
Ένα πρωί λοιπόν, όπως τόσα άλλα, περίμενα το τραίνο για να κατέβω στο Φάληρο, εξω από τον Ναό, κι από εκεί να πάρω το λεωφορείο για το ΠαΠει! Έβρεχε και η βροχή έπεφτε στα τζάμια του Συρμού θολώνοντας ακόμα περισσότερο το τοπίο, ενώ η ατμόσφαιρα στο τραίνο αποπνικτική από τις πρωινές αναπνοές των επιβατών και την μυρωδιά της ναφθαλίνης στα βαριά παλτά!
Φάνηκα τυχερός και μπαίνοντας στο βαγόνι κάποιος άλλος σηκώθηκε, έτσι βούτηξα πρώτος την θέση στην οποία καθόταν! Αφού στρογγυλοκάθισα, έβγαλα από την τσάντα το «Φως των Σπορ» έτοιμος να ρουφήξω τα νέα της ομαδάρας αρχίζοντας πάντα (συνήθεια κι αυτή) από την τελευταία σελίδα!
Πριν όμως προλάβω να δω τον τίτλο στην στήλη του Γαβαθιώτη, το μάτι τράβηξε κάτι τόσο όμορφο και συνάμα τόσο μελαγχολικό! Μια κοπέλα καθόταν απέναντι μου στην πλευρά του παραθύρου προσπαθώντας επίμονα να ξεχωρίσει από το θολό παράθυρο τις γραμμές των οριζόντων! Φορούσε ένα τζιν, μπότες, μια μπλούζα κλεισμένη μέχρι πάνω και ένα παλτό «Μονκόμερυ» που τότε ήταν must για όλους τους φοιτητές που σέβονταν τον εαυτό τους και είχαν επαναστατικές τάσεις! Κάτι σαν φετίχ! Όπως οι Κνίτισσες ξεχώριζαν από το ταγάρι και μια υποψία ότι μέσα στο πορτοφόλι τους κουβάλαγαν πάντα μια μικρή ξεφτισμένη φωτογραφία του Che!:)
Αυτή λοιπόν η κοπέλα, με το όχι και τόσο εξεζητημένο ντύσιμο, ήταν ότι πιο όμορφο έχω δει ποτέ στην ζωή μου! Καρφώθηκα να την κοιτώ έχοντας μια κρυφή ελπίδα ότι θα γύριζε κι αυτή να με κοιτάξει με τα μεγάλα πράσινα της μάτια! Και ως εκ θαύματος η ευχή μου πήρε σάρκα και οστά! Με ένα αέρινο τρόπο γύρισε σιγά σιγά το κεφάλι της κοιτάζοντας γύρω της! Σαν να επεξεργαζόταν όλους αυτούς του παράξενους ταξιδιώτες απαλά με ένα γλυκό βλέμμα! Σ’ όλη αυτή την περιήγηση του βλέμματος της, των δευτερολέπτων, την παρακολουθούσα μαγεμένος και νόμιζα ότι αυτή η εξερευνητική περιστροφή του βλέμματος της κράτησε αιώνες!
Ξαφνικά το βλέμμα της σταμάτησε πάνω μου, μα εγώ είτε γιατί δεν είχα το θάρρος, είτε γιατί ντράπηκα, έριξα αδιάφορα το δικό μου βλέμμα αλλού, τάχα πως δεν ήταν αυτήν που κοίταζα με τόσο θαυμασμό! Όλα αυτά τα δευτερόλεπτα ένιωθα τα μάτια της να με περιεργάζονται, μα εγώ δεν τόλμησα ποτέ να γυρίσω να την κοιτάξω στα μάτια, να της χαμογελάσω και ίσως να άρπαζα την ευκαιρία να της πιάσω κουβέντα!
Όταν επιτέλους βρήκα το θάρρος να γυρίσω την ματιά μου πάνω της αυτή ίσως για τους ίδιους με μένα λόγους έριξε το βλέμμα ξανά στο παράθυρο, προσπαθώντας να ξανακαθορίσει ίσως τα όρια του κόσμου της, μέσα από τις γραμμές που χάραζαν οι πολυκατοικίες που χάνονταν προς τα πίσω στο πέρασμα του τραίνου!
Βούλιαξα τότε στην ανάγνωση της εφημερίδας μου, κάνοντας τον αδιάφορο, ρίχνοντας όμως πότε - πότε κλεφτές ματιές στο υπέροχο προσωπάκι της! Μα δεν ξαναγύρισε πότε να με κοιτάξει ξανά!
Κατέβηκα στην στάση! Φεύγοντας γύρισα το κεφάλι την ώρα που το τραίνο πέρναγε αργά τρίζοντας στις γραμμές, διπλά μου! Είδα το πρόσωπο της να με κοιτάζει από το θολό παράθυρο και να μου σκάει ένα γλυκό αριστοκρατικό χαμόγελο! Ήταν ότι πιο γλυκό και αξιοπρεπές έχω δει!
Από εκείνη την μέρα και για δυο εβδομάδες πήγαινα κάθε μέρα στον σταθμό της Βικτώριας με την ελπίδα να την ξανασυναντήσω! Έψαχνα με το βλέμμα μου τις αποβάθρες του Ηλεκτρικού και κάθε βαγόνι! Μα μάταια! Μια ευκαιρία μου είχε δοθεί από την τύχη και την είχα χάσει!
Από τότε είχα αποφασίσει ότι πότε ξανά δεν άφηνα τις πάσης φύσεως ευκαιρίες που θα παρουσιάζονταν στην ζωή μου να πάνε χαμένες! Διότι στην ζωή μας από το να λυπόμαστε για ότι έχουμε κάνει, είναι απείρως σκληρότερο να μετανιώνουμε γι αυτά που δεν έχουμε κάνει! Για τις ευκαιρίες της ζωής που αφήσαμε να ξεφύγουν, να γλιστρήσουν μέσα από τα χέρια μας, γιατί δεν είχαμε το θάρρος να τις αρπάξουμε, να τις κατακτήσουμε, να τις βιώσουμε με πάθος! Γιατί η αναβλητικότητα και οι φοβίες μας, μας έριχναν πάντα στα ρηχά!
Για τα πράγματα που κάνουμε και μετανιώνουμε πραγματικά, πάντα υπάρχει τρόπος να τα διορθώσουμε ή να τα απαλύνουμε ακόμα κι αν δεν διορθώνονται (εκτός φυσικά αν για οποιοδήποτε λόγο και με οποιονδήποτε τρόπο αφαιρέσουμε την ζωή κάποιου, αυτό δεν διορθώνεται, αλλά και εκεί κάποιες φορές μπορούμε να βρούμε εξιλέωση).
Για τα πράγματα όμως που μετανιώσαμε γιατί δεν τα κάναμε, δεν υπάρχει τρόπος να τα διορθώσουμε, κι αν προσπαθήσουμε θα είναι πια αργά και η φάση θα έχει αλλάξει! Δύσκολο να αλλάξεις ότι δεν έχεις κάνει την ώρα που έπρεπε!!
Όποτε σκέφτομαι αυτή την κοπέλα, τα μάτια της δεν ξέχασα ποτέ, ξέρω ότι τίποτα δεν θα ξαναφήσω να μου φύγει χωρίς να το παλέψω! Τίποτα από ότι πραγματικά με κάνει να νιώσω ότι αξίζει!!
Αξίζει κι όλη η ζωή
Κι όλο το πεπρωμένο………..
Υ.Γ. Το κομμάτι που «ντύνει» μουσικά το κείμενο, “The day Before you Came” των ABBA, έχει χαρακτηριστεί από τους ειδικούς και τους ειδήμονες ως «ίσως το αρτιότερο μουσικό pop κομμάτι που έχει γραφτεί τον προηγούμενο αιώνα»!
Πάρτε λίγο χρόνο να το ακούσετε και να παρακολουθήσετε το video, δεν θα χάσετε για όσους δεν το ξέρουν! Άλλωστε αυτό το video (που έπεσα τυχαία πάνω του) ήταν η αφορμή να ξαναθυμηθώ αυτή την ιστορία και να γραφτεί αυτό το post!
Καλό Απόγευμα!
11 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Photo courtesy of Sotiris Kouvopoulos - www.cadu.gr Template design by Jorge |