Αίμα έσταξε η Μέρα

01 Οκτωβρίου 2008, 17:05
Αίμα έσταξε η Μέρα

- Παρακαλώ

- Έλα ρε, ο Δημήτρης είμαι! Ο Μιχάλης τελείωσε! Έφυγε! Τον βρήκανε χθες….

Το τηλέφωνο έμεινε παγωμένο στο χέρι!

………………………………………………………

Την τελευταία φορά μου είχες πει «Δεν ξαναπέφτω! Καθάρισα!»

Σε πίστεψα! Ήθελα να σε πιστέψω, από ανάγκη κι ας το είχες πει χιλιάδες φορές, ρε Μιχάλη, κι ας το είχαμε παλέψει και μαζί και μόνος σου! Μα κάθε φορά έτρεχες να επιστρέψεις στους ψεύτικους κόσμους σου! Κι ας είχες υποσχεθεί…….

Από τότε που παίζαμε στην αλάνα έφτιαχνες τους δικούς σου κόσμους! Τους είχες ανάγκη, διότι αυτόν που σου έχανε φτιάξει οι δυο που σε έφεραν στην ζωή δεν ήταν για σένα! Για κανέναν δεν ήταν! Μα τον άντεχες γιατί δεν ήξερες άλλον! Αυτόν σου έμαθαν!

Κι όμως το πάλευες! Έφτιαχνες διάφορους κόσμους στο μυαλό σου για να μπορείς να κρύβεσαι, από τις φωνές, τους τσακωμούς, το ξύλο την κακοποίηση….

Μετά άρχισες να απλώνεσαι! Και μαζί μας και με άλλους, αυτούς που σου υποσχέθηκαν ψεύτικα όνειρα, ψεύτικες αποδράσεις, τα άσπρα, τα λευκά όνειρα που οδηγούσαν μόνο στην καταστροφή!

Μιχάλη, αγόρι μου, εκείνος ο κόσμος δεν ήταν για σένα, μα δεν κατάφερες να τον αποχωριστείς ποτέ!

Το παλέψαμε! Το πάλεψες!

Δεν τα καταφέραμε! Δεν τα κατάφερες!

Κάθε φορά που κτύπαγε άγνωστος αριθμός στο τηλέφωνο, σκεφτόμουν που έπρεπε να έρθω! Από πού θα ξεκίναγε πάλι η αγωνία!

Τότε, έψαχνες λες την ευτυχία, όλοι την ψάχναμε φίλε, αλλά όχι έτσι! Ανεβοκατέβαινες L.A. και πλατεία, σιγοψιθυρίζοντας Άσημο! Ένα βράδυ σε είχα δει να κρατάτε χεράκια και να κατηφορίζετε στο φως του φεγγαριού! Μάρκος και Άννα, σκέφτηκα, δεν μίλησα! Πέρασες, ήσουν τόσο….. δεν μ’ αναγνώρισες! Ούτε αυτό δεν μπορούσες να κάνεις κάποιες φορές! Μα η ευτυχία δεν έμεινε! Ποτέ δεν έμενε, χανόταν κάθε πρωί! Ίσως για να βρει την δική της δόση, δεν ξέρω ….. ποτέ δεν έμαθα!

Κι όταν ήρθες πάλι να με βρεις, εκεί στον βορρά, στην πόλη που δεν σταματάει η βροχή ποτέ… .. το παλέψαμε ξανά! Ακόμα έχω τα σημάδια στο μπράτσο από τα νύχια που μου έμπηγες κάθε βράδυ! Πόναγες! Δεν μίλαγα, απλά προσευχόμουν! Δεν ήξερα άλλο!

Κι ύστερα εδώ! Παρέα! Εγώ, εσύ, ο Δημήτρης, η Θάλεια, ο Κώστας! Σαν τότε στην αλάνα! Μας υποσχέθηκες! Δεν κράτησες όμως!

Δεν σε κατηγορώ! Το ξέρω ήταν δύσκολο! Το σαράκι έτρωγε κομμάτι κομμάτι κάθε σάρκα σου! Κάθε απομεινάρι της ψυχής σου!

Προχθές από το γιαπί! Σε ξάπλωσα πίσω! Όλη την διαδρομή δεν κουνήθηκες! Σκεφτόμουν! Δεν θα το άντεχα να σε χάσω! Γιατί όλοι εμείς ήμασταν ψεύτικοι, ρε φίλε! Εσύ ήσουν το αληθινό μας κομμάτι! Ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων, που άντεχες όσα εμείς δεν ξέραμε αν ποτέ μπορούσαμε……

Απέτυχα! Δεν μπόρεσα….. συγχώρα με! Προσπάθησα όμως να σε τραβήξω, να σε έχω «καθαρό»! Δεν ήξερα πια τι άλλο!

…………………………………………………………………………………

Έκλεισα το τηλέφωνο!

Η κοινωνία, μας έχει κάνει την αλήθεια μας βρώμικη…….

Τι άλλο να κάνω;

Θα την λαδώσω για να ζήσω παραπάνω!

Να δω τις στάχτες μου να σέρνονται στον άνεμο…

Να με ξεκάνω!

……………………………………………………………………….

Μην ακούς Μιχάλη, δεν τελείωσες, τώρα αρχίζει το πραγματικό ταξίδι!

Η άσπρη σκόνη τελείωσε! Οι πόνοι τέλειωσαν! Μα όχι εσύ Αγόρι μου!

Δεν έφυγες, απλά κανένας δεν σε βρήκε ποτέ, ακόμα και μέσα στο όνειρο σου…….

Γεια σου Φίλε!

Θα σε ξαναβρώ στις αλάνες του ουρανού! Να κλοτσήσουμε ξανά μαζί την π…να την μπάλα, και μαζί της θα κλοτσάμε κι ένα κομμάτι από την ζωή που μας πλήγωσε!

Καλή αντάμωση, Άρχοντα!!!

5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

movflower (01.10.2008)
...
Υπέροχο κομμάτι.

chocolat (02.10.2008)
τι σχόλιο γράφει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις; η μάχη με το θάνατο είναι πάντα χαμένη, γι’ αυτούς που τη βιώνουν, και γι’ αυτούς που την παρακολουθούν. Και πολλές φορές η λύτρωση από τον πόνο, όπως λες, είναι τελικά το καλύτερο.

Να πούμε μόνο πως το κείμενο είναι καταπληκτικό. Το τελευταίο δώρο που κάνεις στον Μιχάλη. Έτσι, δε θα τον ξαναχάσεις ποτέ σ’ άγνωστους, σκοτεινούς δρόμους. Είναι πλέον κομμάτι από σένα.

καλημέρα Δήθεν :)

neerie (02.10.2008)
Ότι και να πω θα ’ναι λίγο... Σε νιώθω όμως, όσο δε φαντάζεσαι...

Ο Θεός να σου δώσει δύναμη... Και να εύχεσαι για τη ψυχή του φίλου σου...

kozanitis (02.10.2008)
Δεν θέλω να πω κάτι άλλο από αυτά που ανέφερες Δήθεν...

Έφυγε περήφανος πίστεψε με...

Όταν τα όνειρα είναι τόσο φωτεινά δύσκολο να μην τυφλωθείς...

Όταν τον θυμάστε εσύ και η παρέα σου να μην κλαίτε ρε...

Να χαμογελάτε...Ο Μιχάλης είναι η θυσία για τις δικές μας ζωές...

Τις δικές μας ζωές...

http://www.youtube.com/watch?v=d-5JvACzGp8

DITHEN (03.10.2008)
Ερχονται στιγμες στην ζωη των ανθρωπων, αγριες σαν θηρια και τρομακτικες σαν θεορατα κυμματα!

Αυτες τις στιγμες οι λεξεις γινονται κομποι στον λαιμο και οι σκεψεις συγχισμενα κομματια στο μυαλο!

Τοτε απλα βγαζεις αναρθρες κραυγες για να επικοινωνησεις! Μια τετοια στιγμη ηταν αυτο το post!

Δεν γραφτηκε τοσο για να περιγραψει τον πονο της ψυχης την δεδομενη στιγμη, μα για να φωναξει προς ολους: Οτι σε οποια κατασταση κι αν βρεθεις, οσο πονο και να νιωσεις στην ζωη σου, οσο αγρια και να νομιζεις οτι ειναι αυτα που ζεις, αντιμετωπισε τα με θαρρος και δυναμη! Μην ψαξεις ως παρηγορια τους ψευτικους κοσμους που σε οδηγουν στην αυτοκαταστροφη!

Τιποτα δεν αξιζει οσο η ζωη, οσο σκληρη και να ειναι!!

movflower, Chocolat, Neerie, Kozanitis, σας ευχαριστω πολυ!Τα λογια σας μια ωδη προς τον φιλο που εφυγε! Ειναι σπουδαιο να βρισκεις κατι ομορφο να πεις οταν αντικριζεις τον πονο!

Σας ευχαριστω!

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.

Επιστροφή στο blog

Συγγραφέας
dithen
Προσωπικά Δεδομένα
Να ζώ, να παθιάζομαι και να Φεύγω το τέλος πριν να δώ......
από Οδός Ονείρων

Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/dithen

Τα λόγια δεν ήταν ποτέ αρκετά θέλει δουλεία για να γυρίσει ο Ήλιος......

Επίσημοι αναγνώστες (9)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog

Γίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...

Δημοφιλέστερα...

Αρχείο...

Φιλικά Blogs

Links