Ξεκινώντας να γράψω για την Βίκυ Μοσχολιού το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να αραδιάσω τις επιτυχίες της, τη δισκογραφία της κτλ.

Η Βικάρα! Όπως την αποκαλούσαν συχνά οι συνεργάτες της, ήταν ένας άνθρωπος που όταν τον ζούσες από κοντά δε σταματούσε να σε εκπλήσσει. Όσες οι επιτυχίες της τόσες και οι πτυχές του χαρακτήρα της!Όταν έμπαινες στο σπίτι της, στο παλάτι της να πω καλύτερα, δε χόρταινε να βλέπει στα μάτια σου το θαυμασμό και την έκπληξη.

Είχε μετανιώσει από χρόνια για αυτό το τόσο μεγάλο σπίτι στο οποίο αναγκαζόταν να μένει μόνη αλλά την αποζημίωνε αυτό το βλέμμα των επισκεπτών που έμπαιναν στο σαλόνι και έβλεπαν την τεράστια γυριστή, μαρμάρινη σκάλα να κατεβαίνει από τις κρεβατοκάμαρες.

Απλά και καθημερινά πράγματα γίνονταν τόσο δύσκολα μέσα σε εκείνο το τεράστιο ανάκτορο. Με πήρε από το χέρι μια μέρα...

- Αυτό ξεκόλλησε με το σεισμό... ξέρεις κανέναν μάστορα να μου το φτιάξει?

- να δω...

- και αυτό κάηκε...

- θα σου πω και για αυτό...

Προσπαθούσε καιρό να το πουλήσει αλλά μάταια. Το μέγεθός του, η θέση του και βέβαια η τιμή του ελαχιστοποιούσε τόσο πολύ τον αριθμό των υποψήφιων αγοραστών που αναγκάστηκε να καταφύγει σε μεσιτικά γραφεία του εξωτερικού, αλλά και εκεί χωρίς αποτέλεσμα!

Η Βίκυ ήταν μια τραγουδίστρια με περισσότερο ένστικτο παρά σπουδές. Αυτό το ένστικτό την οδηγούσε συνήθως και σε συνδιασμό με μια αθωότητα αφοπλιστική σε άφηνε άφωνο.

Το βράδυ του θανάτου του Στέλιου Καζαντζίδη η Βίκυ ήταν καλεσμένη σε ένα δελτίο ειδήσεων ...

- θα σας λείψει ο Στέλιος Καζαντζίδης κυρία Μοσχολιού?

- Φυσικά θα μου λείψει...

- πότε τον είδατε τελευταία φορά το Στέλιο?

- το 1962!!!!

Το ότι η Μοσχολιού είχε να δει τον Καζαντζίδη από το 62' δεν ήταν τυχαίο βέβαια...

Εκείνη τη χρονιά ο Καζαντζίδης παίρνει μαζί του τη Μοσχολιού (που ακόμα δεν ήταν γνωστή στο κοινό) σε μια περιοδεία του στην Αυστραλία. Οι συναυλίες όμως δεν πάνε καλά και ο Καζαντζίδης επιστρέφει άρον-άρον στην Ελλάδα αφήνοντας όμως πίσω τη Μοσχολιού. Η Βίκυ αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια της Ελληνικής κοινότητας στην Αυστραλία για να βρει τα χρήματα και να γυρίσει στην Ελλάδα.

Από τότε όπως ήταν φυσικό ούτε ζωγραφιστό δεν ήθελε να τον δει!

Σε μια άλλη περιοδεία όμως που έκανε μόνη της στην Αμερική μερικά χρόνια αργότερα ήταν πιο τυχερή! Εκεί γνωρίζει την Αρετή Gordon, μια Ελληνοαμερικάνα που την θαύμαζε και προσπαθούσε επίμονα να την γνωρίσει. Από τότε γίνονται αχώριστες! Η Αρετή τα παρατάει όλα και έρχεται στην Ελλάδα σαν βοηθός της Βίκυς. Φίλη, manager, γραμματέας, οικονόμος, και ότι άλλο χρειαζόταν για να είναι η Βίκυ ξένοιαστη και συγκεντρωμένη μόνο στο τραγούδι. Για να ανεβαίνει στη σκηνή με καθαρό μυαλό.

Εκεί ήταν θηρίο. Σε κατάπινε! Απλά δεν υπήρχε κανείς άλλος... Τραγουδίστρια και θεατρίνα μαζί σε πήγαινε όπου ήθελε! Όργωνε τη σκηνή με το “Πάει – πάει” και νόμιζες ότι ήταν 30χρονών. Μετά έλεγε το “άνθρωποι μονάχοι” και μάζευε... γινόταν μια σταλιά, κουλουριαζόταν στη μέση της πίστας και ίσα που έβγαινε η φωνή της. Έκλεινε τα μάτια στην πρώτη νότα και τα άνοιγε στην τελευταία γεμάτα δάκρυα.

Εκφραστική στο πάλκο αλλά και στην καθημερινότητά της. Αν είχε τις μαύρες της δεν κρυβόταν. Δε σου έλεγε ούτε καλημέρα! Αν τα είχε με κάποιον δεν λογάριαζε ηλικία, θέση, όνομα κτλ... άνοιγε το στόμα της και με το ανεξάντλητο λεξιλόγιο της σε στόλιζε σαν Χριστουγεννιάτικο δέντρο!

Στα χρόνια μετά το 95' οι χαμηλές πωλήσεις της αλλά  και οι τόσο διαφορετικοί κανόνες της νύχτας την ανάγκασαν να δουλέψει σε μικρότερα μαγαζιά αλλά και στην επαρχεία. Έναν ολόκληρο χειμώνα πήγαινε και ερχόταν στη Λάρισα αντί να γεμίζει τα μαγαζιά στην Αθήνα. Η κλονισμένη της υγεία, αλλά περισσότερο η αξιοπρέπειά της, την οδήγησαν μακριά από τις εξελίξεις τις δισκογραφίας και τις νυχτερινής διασκέδασης.

Ο τελευταίος δίσκος της “Ανοιχτό βιβλίο” ήταν μια ζωντανή ηχογράφηση και μια εμπειρία που την έζησα βήμα-βήμα. Τις αγωνίες της, την ανασφάλεια της αλλά και την τεράστια επιθυμία της να κάνει πριν “φύγει” μια ζωντανή ηχογράφηση.