-          Ουκ ήλθον ες γήν Τρωάδ’, άλλ’ είδωλον ήν -         

-  Τι φής; Νεφέλης αρ, άλλως είχομεν πόνους πέρι; 

(Ευριπίδης «Ελένη») 

Τι έζησα και πως; 

Για ποια ξεκίνησα και ποια η ζωή μου έταξε; 

Για ποια πολέμησα και ποιες ήττες μου είχε στρώσει η ζωή; 

Μου είχες ψιθυρίσει κάποτε πως οι άνθρωποι γίνονται σοφοί μέσα από τις συμφορές! 

Και μετά το φώναξες στον άνεμο να απλωθεί, 

Να το ακούσουν όλοι ως τα πέρατα! 

Κάποτε πίστευα κι εγώ πως φτιαχνόμαστε από αυτά που έχουμε πετύχει, 

Μα έμαθα πως όσα είχαμε την δυνατότητα να μην πετύχουμε μας έφτιαξαν! 

Ο άνθρωπος τελικά μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός τους εαυτού του! 

Όποιος νικά τους άλλους είναι δυνατός, 

Όποιος νικά τον εαυτό του είναι ισχυρός, 

Μα όποιος ξέρει ότι όταν πεθάνει δεν θα καταστραφεί …. 

Παραμένει αιώνιος! 

Η κάθε γενιά παλεύει για το στίγμα της! 

Μα στην τελική κρίση όλοι μπαίνουμε στο λούκι! 

Σαν άλλος Τεύκρος άκουσα κι εγώ τον Μαντατοφόρο, 

Ότι τόσος πόνος  

Τόση ζωή  

Πήγαν τελικά στην άβυσσο, 

Διότι δεν έχει πια περιθώριο για επαναστάσεις! 

Χαμένες γενιές στο τίποτα που τους προσφέραμε, 

Που μας πρόσφεραν! 

Συμβιβασμένες γενιές, 

«Δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το στάρι»! 

Γιατί παλέψαμε αδελφέ; 

«Για ένα πουκάμισο αδειανό; 

Για μια Ελένη»;    

**Αφιερωμένο σ’ όσους αγαπήσαμε μα δεν θα ξαναγυρίσουν!