Όταν πρωτομετακόμισα στην πόλη μου, ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί της. Είναι πανέμορφη πόλη, με ποτάμι και ένα μεγάλο μεσαιωνικό κάστρο στην αγκαλιά του βουνού. Χαιρόμουν κάθε νύχτα όταν έμπαινα στο λεωφορείο της επιστροφής, γιατί θα περνούσα πάνω από το ποτάμι και θα απολάμβανα τη μαγική εικόνα για τουλάχιστον πέντε λεπτά.  

Η νύχτα στις όχθες του ποταμού, είναι μόνο για ρομαντισμό. Ένα εκατομμύρια φώτα, κάθε χρώματος χύνονται στην επιφάνεια του και σμίγουν σε ένα τρελό χορό. Η απόλυτη νυχτερινή ομορφιά με φόντο το κάστρο και την παλιά πόλη σε ρυθμούς άλλων εποχών. Μμμμμμμμμμμ……… 

Και όμως τώρα, περνώ κάθε νύχτα και πνιγμένη στις σκέψεις, ξεχνώντας τον μαγικό χορό των χρωμάτων του ποταμού. Δεν γυρίζω να θαυμάσω τον πίνακα που δημιουργεί ανάμικτα η φύση με την τεχνολογία. Δεν νιώθω καμία συγκίνηση.  Είναι κρίμα, πραγματικά.

Τραγική η συνήθεια της ομορφιάς, διότι έτσι χάνεται η μοναδικότητα της. Μέσα από τα μάτια μας που την έχουν συνηθίσει και πολλές φορές την περιφρονούν.  

Την τρέλα της εφηβείας που πέταξε κάποια νύχτα μακριά, χωρίς να το καταλάβουμε και έχασε έτσι αξία η ομορφιά της κοπάνας και των μυστικών πάρτι. Με το που περάσαμε στην ενηλικίωση, έχασε την προκλητικότητα της η αλκοόλη, το τσιγάρο και η τρελή μεταμεσονύχτια οδήγηση με τους φίλους γύρω στην πόλη. Τα κεφάλια γέμισαν με άλλου είδους προκλήσεις, ακόμα πιο ωραίες. Που και αυτές με τη σειρά τους, θα παραχωρήσουν την προτεραιότητα σε άλλες, ανάλογα με το πέρασμα του χρόνου…. 

Η ομορφιά που γευόμαστε καθημερινά φθίνει.Σαν ένα κρασί πανάκριβο, που το απολαμβάνεις συχνά και πια δεν ποθείς το άρωμα του και την υφή στη γλώσσα. Σαν ένα εραστή που τόσο ερωτεύτηκες και αγάπησες, αλλά με το πέρασμα του χρόνου απλά σιχάθηκες και κάθε φορά που τόλμαγε να σε αγγίξει, ήθελες να βάλεις τις φωνές και να κλάψεις. Πετάχτηκε κι αυτός στον κάλαθο της ανακύκλωσης. 

Κάπως έτσι βλέπω και τα ρούχα που κάποτε τρελλάθηκα να αγοράσω και τώρα πια δεν τα φορώ γιατί ανήκουν στο ντουλάπι. Τι κρίμα να είσαι βραδινό φόρεμα. Μια ζωή στο ντουλάπι για μια νύχτα υπεροχής.

Μάλλον είναι ωραίο να είσαι τζιν. Βγαίνεις κάθε μέρα έξω από το ντουλάπι και μάλιστα παρέα με ό,τιδήποτε. Από όλων των χρωμάτων τις μπλούζες και όλων των ειδών τα εσώρουχα, μέχρι γόβες κόκκινες και παπούτσια αθλητικά. Χειμώνα καλοκαίρι, βγαίνεις περίπατο. Και κανείς δεν σε βαριέται, το αντίθετο μάλιστα. Όλοι σε αγαπούνε και ζητάνε αντίγραφα σου. Αυτό θα πει ευτυχία. Ή  είναι και αυτή τελικά μια εξάρτηση που γίνεται συνήθεια και με τον καιρό ζητάς κάτι άλλο να σε γεμίζει;