Φέτος είπα να μείνω εδώ και να διαβάσω για τις κρατικές εξετάσεις των Λατινικών. Μπούχου μονάχους μονάχους φώκια ή χελώνα θα καταλήξω.

 Το δύσκολο ήταν να το ανακοινώσω στους γονείς μου. Ή μάλλον στη μητέρα μου. Δεν ήμουν ποτέ προσκολλημένη σε κανένα, για αυτό και απολαμβάνω καμιά φορά τη μοναξιά περισσότερο από τον κάθε άλλο.

Η ανακοίνωση έγινε αρχές Νοεμβρίου μέσω τηλεφώνου. «Μάμμα, φέτος αποφάσισα να καθίσω να διαβάσω εδώ. Αν έρθω Κύπρο, δεν νομίζω να προλάβω όσα θέλω να κάνω.» Στην αρχή η μαμά, το πήρε για αστείο (αν και το έκανα ακόμα μια φορά- τότε πάλι δεν με πίστευε). Έτσι πέρασε μια βδομάδα και άκουσε κάπου πόσο ακρίβωσαν τα εισιτήρια. Τηλεφώνησε.    

  -    Ακόμα να κλείσεις εισιτήριο εσύ; Πότε σκοπεύεις επιτέλους να έρθεις;    

 -   Μάμμα, σου είπα ότι φέτος δεν θα έρθω. Απόλυτη σιωπή.

Οι επόμενες μέρες ακολούθησαν με επανάληψη της παραπάνω στιχομυθίας. Καταντήσαμε το τραγούδι «το Σάββατο μπορείς;» Μετά έβαλε τις φωνές, ακολούθησαν τα δάκρυα και εν τέλει τους συναισθηματισμούς περί πόσο θα τους λείψω, τι κρίμα να μην δω τον παππού και τη γιαγιά, και τη μικρή μου ξαδερφούλα που έγινε κιόλας ενάμιση χρονών. Σκέψου δηλαδή να ήμουνα πραγματική μετανάστις κιόλας.

Οι βδομάδες κύλησαν, τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και η ερωτοαπάντηση με τη μαμά συνεχίζει. Απτόητη, κατάφερε να μπει και στο ίντερνετ, να ελέγξει και τις προσφορές. Μα κάτω από 450 ευρώ, δεν βρίσκεις μάμμα, όσο και να προσπαθήσεις. Θλίβομαι που την πλήγωσα, και την καταδίκασα να περάσει τις γιορτές παρέα με τρεις απαιτητικούς άνδρες (τον πατέρα και τα αδέρφια μου) αλλά δεν έχω επιλογή.

Μόνη της θα ετοιμάσει φέτος και τα μελομακάρονα και το χριστουγεννιάτικο γλυκό, που κάθε χρόνο στολίζει με ζάχαρη άχνη και πλαστικά στολίδια και όλοι το εγκωμιάζουν εκτός από τα τρία παιδιά της που τόσα χρόνια, ποτέ δεν το άγγιξαν. (είναι βασικά κέικ με γλυκά του κουταλιού). Ή μάλλον το αγγίζαμε παιδιά, όταν τρώγαμε τη ζάχαρη και το αμυγδαλωτό και το αφήναμε φαλακρό….. 

Σήμερα της ανακοίνωσα ότι αγόρασα και δεντράκι να στολίσω. Το πήρε απόφαση επιτέλους. Και της υποσχέθηκα να την περιμένω να ανέβει σε μένα, όταν θα ξεσκάσει λίγο από τη δουλειά. Είναι δυνατόν να πω και άλλο όχι στην μητέρα μου; Που την αγαπώ τόσο αλλά ποτέ δεν της το λέω;

 Φέτος λοιπόν, θα καθίσω εδώ και θα στερηθώ τα γλυκά της και τα φαγητά της. Δεν θα πάω έξω με την παρέα, δεν θα νανουρίσω το μωρό μας, δεν θα παίξω κρυφτό με τα μικρά της θείας μου. Θα χάσω το φλουρί όπως κάθε χρόνο, αλλά τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν θα έχω πάρει μέρος στο κόψιμο της βασιλόπιτας γεμάτη ελπίδα για το φλουρί που θα μου φέρει την τυχερή χρονιά.  

Μόνο που θα νιώσω λίγο μεγαλύτερη γιατί αποφάσισα να φτιάξω μελομακάρονα. Δεν ξέρω σε ποιον θα τα χαρίσω, ίσως στα παιδιά που δουλεύουν στο τηλεφωνικό κέντρο ή σε κάποιο διδακτορικό που θα έχει ξεμείνει στη βιβλιοθήκη. Πλάκα θα έχει. Ανυπομονώ!!!!  Εσείς όχι;