Διαβάζω την συνέντευξη του Γιάννη Νικολάου που δημοσιεύθηκε στο ΜΗ και πρώτα με επιασαν τα γέλια και μετα τα νεύρα μου....

Γεγονός είναι ότι δεν έχω ξαναδεί συνέντευξη με τόσα πολλά “εγώ” μαζεμένα... ένας εγωκεντρισμός απύθμενος που δεν καταλαβαίνω από που πηγάζει...

Κρίμα γιατί τόσο ωραίες ερωτήσεις είχα καιρό να δω σε συνέντευξη... πήγαν στον βρόντο...

>> Το όνομα του συγκροτήματος πώς προέκυψε;
Το έβγαλα εγώ (1-0... καλά έκανες αλλά μερικές φορες δεν έχει σημασία τί λες αλλά πως το λες)

>>Με το που διέλυσε το στγκρότημα, ο πρώτος που έκανε δίσκο ήμουν εγώ (2-0)

>>Οι δίσκοι μου αποδείχτηκε ότι ήταν προπομποί του έντεχνου (τώρα τι να πω...χαλαρά 3-0! Πως αποδείχτηκε αυτό δηλάδη? Φτιάξατε σχολή? Είχατε μιμητές? Σας στήριξε το εντεχνο κοινό τόσο πολύ που έτρεξαν και οι άλλοι να κάνουν το ίδιο? Αν ναι πότε? Που? Απευθύνεστε και σε μουσικούς ...έλεος!)

>>D – Θα σου πω τρία τραγούδια, που θα ήθελα να μου πεις ποιοι θα μπορούσαν να τα είχαν τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση.
//Αυγούστου η Φωτιά
Εγώ (4-0) Αυτό δεν μπορεί να το πει άλλος εκτός από μένα, είναι εγωιστικό! (γέλια) (γελάσαμε αλλά η απαντηση παραμένει ΕΓΩ)

//Ταξίδι στο Όνειρο.
Είναι λίγο δύσκολο αυτό. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Ίσως ο Δάντης την καλή του εποχή, όχι τώρα που φωνάζει. (να και η καλή κουβέντα για το συνάδελφο...τι χρειαζόταν τώρα το φαρμάκι? Τον Δάντη τον ρωτάει κανείς? Δηλαδή αν έλεγε ο Δάντης “θα συνεργαζόμουν με τον Νικολάου σε κάποιο μαγαζι αλλά παλιά ...όχι τώρα που είναι 200 κιλά” θα σας άρεσε?)

>>Μερικές φορές που ακούω κάτι βλακείες τραγούδια, λέω «γιατί δε μου είπανε να γράψω σε αυτό το δίσκο, θα μπορούσα να βοηθήσω». (κι άλλο φαρμακι...ποιός δίσκος δηλαδή είχε βλακείες τραγούδια που άν είχατε πρόταση θα γράφατε? Γιατί σίγουρα δεν θα γράφατε για τον Νίνο... αρα μιλάμε για κάποιον έντεχνο...θέλετε να μας πειτε ποιός τραγούδησε βλακείες τελευταία? Για τον οποίο θα γράφατε...)

>>Πάντως, όλοι ξέρουν ότι γράφω τραγούδια αλλά δύσκολα μου ζητάνε. (κάτι θα ξέρουν)

>>Για το μόνο που δεν μπορούν να με κατηγορήσουν είναι ότι πλήττουν μαζί μου (αυτό συνήθως το λέει το κοινό ... όχι ο καλλιτέχνης)

>>Αν μπεις μέσα σε μερικά τραγούδια μου, θα δεις ότι έχουν ειπωθεί βαρυσήμαντα πράγματα (παει τη χάσαμε την μπάλα... τι να πουν και κάτι άλλοι? Ότι γραφουν ένα Aξιον Eστί κάθε μέρα?)

>> Όταν έκανα το Χωρίς Πυξίδα, τον φώναξα και παίξαμε μαζί και ξαφνικά γεννήθηκε ένα τραγούδι που έγινε ύμνος στην Κρήτη. (ωραίο τραγουδάκι είναι αυτό και πήγε καλά ... αλλά ο χαρακτηρισμός “υμνος” νομίζω ότι πέρασε λίγο τα όρια του σοβαρού... εχει κάτι ύμνους η Κρήτη αγαπητέ που παίζουν μπαλοθιές και τα φρύδια σου... )

Βλέπω ανθρώπους που έχουν γεμίσει την Ελλάδα με τα τραγούδια τους... που έχουν αμέτρητα στολίδια που δεν θα ξεχαστούν ποτε... και πάντα έχουν μια καλή κουβέντα να πουν όταν αναφέρονται σε συνάδελφο... πάντα είναι ταπεινοί και αφήνουν το κοινό να κρίνει την πορεία, τα τραγούδια και την εικόνα τους...

Βλεπω και κάτι αλλους με 3-4 CD και 5-6 τραγούδια να είναι στο άλλο άκρο...

και κάτι ακόμα... τα τραγούδια δεν θέλουν προλόγους για να μας πάρουν μαζί...

το ίδιο τραγούδι μπορεί να γίνει παράθυρο και να δείς τη θέα... αλλά μπορεί να γίνει και στιλέτο που γυρνάει στο στομάχι.... ασε να αποφασίζουμε εμείς κάθε φορα...